Supporter of My Heart

ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးလမွာ ဒီပိုစ္ေလးကို မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္တဲ႔အတြက္ ေရးလိုက္တာပါ။

လူဆိုတာ တစ္ဦးတည္း တစ္ေယာက္တည္း ေနလို႔ရတဲ႔ သတၲ၀ါ မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တစ္ဦကိုတစ္ဦး လက္တြဲကူညီၿပီး ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မဘ၀မွာေတာ႔ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ကစၿပီး အခုအခ်ိန္အထိ စား၀တ္ေနေရးက အစျပဳလို႕ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို အားေပးေထာက္ပံ႔ ခဲ႔တဲ႔သူတစ္ဦး ႐ိွပါတယ္။ သူကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးသမိခင္ ေမေမ ပါပဲ။

ကၽြန္မဟာ ငယ္ငယ္က အလြန္ခ်ဴခ်ာတဲ႔ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ေပါ႕။ အဆုတ္အေအးမိတဲ႔ ေရာဂါျဖစ္လို႔ ၃ႏွစ္ သမီးအ႐ြယ္မွာ ေဆး႐ံုတက္ခဲ႔ရၿပီး ကံေကာင္းလို႔ အသက္႐ွင္ခဲ႔တာပါ။ ကေလးဘ၀႐ြယ္မွာလဲ သူမ်ားကေလးေတြလို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပးလႊားမကစားတတ္ခဲ႔ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ အလကားေနရင္း ေမွာက္ရက္လဲလို႔ ဒူၿပဲတာလဲ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ပဲ။ အိမ္ေပၚမွာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီး ကစားရတဲ႔ ကစားနည္းေတြကိုပဲ ကစားခဲ႔တယ္တဲ႔။ ဒီေတာ႔ အားကစားဆိုတာ ေ၀လာေ၀းေပါ႕။ ဒီေတာ႔ ေမ်ာက္႐ံႈးေအာင္ ေဆာ႔တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ေမာင္ေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္မဟာ အဖြဲ႔ မက်ခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ေမာင္ေလးအလတ္ေကာင္ ကေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္မနဲ႔ အေဖာ္လုပ္ၿပီး ကစားခဲ႔ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ႂကြားစရာ မ႐ိွ႐ွာႀကံ ႂကြားရအံုးမယ္။ ကၽြန္မဟာ သိပ္သန္႕႐ွင္းၿပီး ေပါင္ဒါနံ႔ ေလးအျမဲသင္းေနတဲ႔ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္ေတာ႔ စာေမးပြဲနီးၿပီဆိုရင္ ေနမေကာင္းျဖစ္တာပါပဲ။ ေၾကာက္ဖ်ားလားေတာ႔ မသိဘူးေနာ္။ ကၽြန္မ အသက္ (၁၆)ႏွစ္ေလာက္အထိ က်န္းမာေရးမေကာင္းခဲ႔ပါဘူး။ စာေမးပြဲကလဲနီး၊ ေနမေကာင္းကလဲ ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ေမေမက ကၽြန္မနားလည္လြယ္ေအာင္၊ စာေတြကို မွတ္မိလြယ္ေအာင္ ပံုေလးေတြဆြဲ၊ မွတ္စုတိုေလးေတြ ထုတ္ၿပီး စာေတြ႐ွင္းျပပါတယ္။ အိပ္ရာေဘးနားကထုိင္ၿပီး ေတာ႔လဲ စာေတြကိုဖတ္ျပတယ္။ (ေနာက္ၿပီးေတာ႔ အဲဒီတံုးက အတူေနခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ အေဒၚႀကီး (ေမေမရဲ႕အစ္မ) ကလဲ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္တဲဲ႔အတြက္ ကၽြန္မတို႕ကို အဂၤလိပ္စာကို အဓိကထားၿပီး ေလ႔က်င့္ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ) အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မဟာ ေနမေကာင္းေပမဲ႔ စာေမးပြဲတိုင္းကို အခက္အခဲမ႐ိွ ေျဖႏိုင္ခဲ႔တာခ်ည္းပါပဲ။

ကၽြန္မရဲ႕ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမဟာ ဆရာ၀န္ေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ခဏခဏ ေနမေကာင္း (မ်ားေသာအားျဖင့္ အဆုတ္အေအးမိၿပီး ဖ်ားတာပါ) ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မဟာ က်န္းမာေရး နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပူစရာမ႐ိွခဲ႔ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ပညာေရးဌာနမွာ အလုပ္၀င္ခဲ႔ျပန္ေတာ႔လည္း ဇာတိေျမမွာပဲ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပညာသင္ဆု ေ႐ြးခ်ယ္ခံရၿပီး ႏိုင္ငံရပ္ျခား ကိုသြားဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာေတာ႔မွ အိမ္နဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခြဲခဲ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မေ႐ြးခ်ယ္ခံခဲ႔ရတဲ႔ program အရ မေလး႐ွားမွာ ဂ်ပန္စာသင္ဖို႔ (၁၃)လ သြားခဲ႔ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ပထမဆံုးအႀကိမ္ မိသားစုနဲ႔ လဲခြဲရ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခား သြားရတာလဲ ပထမဆံုး အႀကိမ္မိုလို႕ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔မႈ ေတြဟာ ႀကီးစိုးေနခဲ႔တယ္။ အဓိကစိုးရိမ္မိတာကေတာ႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔ ဆိုတဲ႔ စိုးရိမ္မႈပဲ။

မေလး႐ွားကို ေရာက္ၿပီးတဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမေမဟာ ကၽြန္မဆီကို စာေတြမွန္မွန္ပို႔ခဲပါတယ္။ ေမေမရဲ႕စာေလးေတြဟာ ကၽြန္မအတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ပါပဲ။ ေမေမဟာ သူ႕အလုပ္ခြင္ထဲမွာ ၾကံဳေတြ႕ခဲ႔ရတဲ႔ စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ သြားခဲ႔ရတဲ႔ ခရီးေတြ၊ မိသားစု အေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ စသျဖင့္ စီကာပတ္ကံုး ေရးၿပီး သူ႕ရဲ႕ ဓာတ္ပံုေလးေတြကိုပါ တြဲၿပီး ေပးပို႕ခဲ႔ပါတယ္။ ေမေမရဲ႕ စာေလးမ်ား အေၾကာင္းကို ေရွ႕ပိုင္းမွာ ေရးခဲ႔ပါေသးတယ္။ ေမေမရဲ႕ စာေရာက္လာၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို႔ နားမလည္ေပမဲ႔ ၀ိုင္းၿပီးၾကည့္ၾကတယ္။ ကၽြန္မကလဲ ဂုဏ္ယူစြာ ျပတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမ႔ရဲ႕ ဓာတ္ပံုေလးေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးေနခဲ႔တယ္။ မိခင္ဆီက စာေတြမွန္မွန္ ရတဲ႔ ကၽြန္မကိုလဲ အံ႔ၾသၿပီး အားက်တဲ႔ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ၾကတယ္လို႕ကၽြန္မထင္တယ္ေလ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ႔ ဘယ္သူ႔ဆီကိုမွ သူတို႔ရဲ႕ အေမေတြက စာမေရးဖူးဘူးတဲ႔။

တစ္ပတ္တစ္ခါ (တစ္ခါတစ္ေလ ၂ ခါ) ေမေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္ဆိုေပမဲ႔ စာလက္ခံရတဲ႔ အခ်ိန္နဲ႔ မတူဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီး အိမ္ကိုလြမ္းတဲ႔ အခါ စာေလးေတြကို ျပန္ဖတ္၊ ဓာတ္ပံုေလးေတြၾကည့္ၿပီး အလြမ္းေျဖလို႔ ရတာေပါ႔။ ေမေမ႔ရဲ႕ စာေလးေတြကိုဖတ္ရတာဟာ ေမေမက ေဘးမွာထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနသလို ခံစားမိပါတယ္။ ေမေမနဲ႔ ကၽြန္မဟာ သားအမိဆိုေပမဲ႔ ကၽြန္မဟာ ေမေမ႔အတြက္ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔လည္း ေမေမဟာ ဘာမဆို ဖြင့္ဟေျပာဆိုၿပီး တိုင္ပင္လို႔ ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ပါပဲ။ (တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီလိုပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။)

ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုက သူတို႔ႏိုင္ငံေတြကိုအလည္ ျပန္ၾက ၊ မျပန္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ မေလး႐ွားနဲ႔ နီးတဲ႔ စင္ကာပူဘက္ကို အလည္သြားၾက၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း တစ္ျခားႏိုင္ငံက သူငယ္ခ်င္းဆီကိုသြားလည္ၾကနဲ႔ ဘယ္မွ မသြားႏိုင္တာဆိုလို႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းပါ။ ဒီဇင္ဘာလဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးလျဖစ္တဲ႔အတြက္ ေမြးေန႔ နီးလာေတာ႔ အထီးက်န္မႈ ကိုထူးထူးျခားျခား ခံစားခဲ႔ရပါတယ္။ အဲဒီတံုးက အထီးက်န္လွတဲ႔ ခံစားမႈဟာ ကၽြန္မဘ၀မွာ အဆိုးဆံုးပဲ။

ေမြးေန႔ဆိုလို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ ကၽြန္မတို႕ မိသားစုမွာ ေမြးေန႔ေရာက္ရင္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးတဲ႔ ဓေလ႔ ႐ိွပါတယ္။ အဲဒီ ဓေလ႔ဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အေဒၚႀကီးက စတင္လုပ္ခဲ႔တယ္ လို႕ထင္တာပဲ။ ေဒၚႀကီးက ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကိုလဲ ဂ႐ုတစိုက္၀ယ္ေပးေလ႔ ႐ိွၿပီး၊ စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္ေအာင္လဲ ဖန္တီးတတ္ေသးတယ္။ ကိုယ္႔ေမြးေန႔ေရာက္ရင္ က်န္တဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြကလဲ မုန္႔ဖိုးေလးေတြစုၿပီး အမွတ္တရ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ၀ယ္ေပးၾကတယ္။ ေမြးေန႔ေရာက္တဲ႔ မနက္ခင္းမွာ အိပ္ရာကႏိုးႏိုးျခင္း အိပ္ရာေခါင္းရင္းမွာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေတြ႕ရတတ္တာကို သတိရမိပါတယ္။ အဲဒီ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေလးေတြထဲမွာ မိသားစုရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဓာတ္ေတြပါ စီး၀င္ေျမာပါေနတယ္ေလ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႕ေရာက္ရင္ေမေမက အိမ္မွာ အထူးစပ႐ွယ္စားစရာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး အတူစားေသာက္ၾကတာလဲ အခုအခ်ိန္ထိပါပဲ။ (အခုေတာ႔ မိသားစု၀င္ေတြ မစံုေတာ႔ဘူးေပါ႕)

အဲဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ္႔ေမြေန႔ေရာက္ရင္ မိသားစုရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္မဟာ ေမြးေန႔ေရာက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အထီးက်န္မႈကို ခံစားခဲ႔ရတာ မဆန္းေလာက္ပါဘူးေနာ္။ ျဖစ္ခ်င္ျပန္ေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက အနားမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ တစ္ေယာက္မွ မ႐ိွျဖစ္ေနခဲ႔တာဆိုေတာ႔ပိုဆိုးတာေပါ႔။
ထူးျခားတာကေတာ႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ကၽြန္မရဲ႕ေမြးေန႔မွာ ႐ိွပါလားလို႔ ခံစားေနရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ေမေမပို႔လုိက္တဲ႔ ေမြးေန႔ ကဒ္ေလးဟာ ေရာက္႐ိွလာပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဟာ အထီးက်န္ေနတဲ႔ ခံစားမႈေတြကို ဖယ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာတဲ႔ ေမေမပို႔လုိက္တဲ႔ ကဒ္ေလးေပၚမွာေရးထားတဲ႔ “မီးငယ္ေလး၊ ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ” ဆိုတဲ႔ ေမေမရဲ႕ ဆုေတာင္းျပည့္သြားတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ မိသားစုကိုလြမ္းဆြတ္မႈဟာ မေျပာျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။

ေမေမဟာ အခုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္မဆီကို စာေတြမွန္မွန္ေရးပို႔တံုးပါပဲ။
ကၽြန္မလဲ ေမေမလိုမ်ိဳး လူတစ္ေယာက္ေယာက္ ကို အျမဲေပ်ာ္႐ႊင္မႈရေအာင္ ၊ စိတ္အားတကႂ္ကြမႈ ရေအာင္ support လုပ္ေပးႏိုင္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္႐ွင္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဂ်ပန္စာေက်ာင္း သင္တန္းဆင္းပြဲ speech မွာ ကၽြန္မဟာ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာကို ေျပာခဲ႔ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ႔ ဂ်ပန္လို 私の心の支え　၊ အဂၤလိပ္လိုဆိုရင္ေတာ႔ Supporter of my Heart ျဖစ္ပါတယ္။အေပၚကပံုကေတာ႔ အဲဒီတံုးက သံုးခဲ႔တဲ႔ ပိုစတာေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ speech ေလးကို သင့္ေလ်ာ္သလို ျဖည့္စြက္ၿပီး ျမန္မာလို ျပန္ေရးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။

မစု (MA-SU) ကို ခံစားျခင္း

ဒီတစ္ပတ္ေတာ႔ ကၽြန္မေမေမရဲ႕ စာေလးတစ္ေစာင္ ကို မူရင္းအတိုင္းထပ္မံ ေဖာ္ျပပါရေစ႐ွင္။

မစု (MA-SU) ကို ခံစားျခင္း

၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ကၽြန္မ ၁၀ တန္းေအာင္ခ်ိန္မွာ ေတာ႔ မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္ကို IQ level နဲ႔ ေ႐ြးတဲ႔အခ်ိန္ စခဲ႔တာပါပဲ။ ဒီ႔အရင္ကေတာ႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ Inter-B အထိေနၿပီး ေတာ႔မွ ေဆးတကၠသိုလ္ကို တက္လိုသူမ်ားက မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ကို 2^nd MB ကစတက္ၾကရပါတယ္။ စနစ္သစ္အရ ကၽြန္မလဲ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္မွာ 1^st MB ဆိုတဲ႔ အတန္းကစတက္ခဲ႔ရတာပါပဲ။ မႏၱေလး ၀ိဇၨာ နဲ႔ သိပၸံ တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ စာသင္ခ်ိန္ေတြေျပာင္းတိုင္း အခန္းေတြေျပာင္းၿပီး အေျပးအလႊား အတန္းတက္ၾကရတာလို႕ေတာ႕ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ကၽြန္မတို႕ေဆးေက်ာင္းကေတာ႔ ေက်ာင္းပံုစံကလဲ အထက္တန္းေက်ာင္းပံုစံ အတိုင္းပါပဲ။ စာသင္ေတာ႔လဲ တစ္ခန္းထဲမွာပဲ ဆရာေတြက သူ႕အခ်ိန္နဲ႔သူ ၀င္ၿပီးသင္ေတာ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးလိုပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔အတန္းမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ကလဲ စုစုေပါင္း ၇၅ေယာက္ပဲ ဆိုေတာ႔ တကၠသိုလ္ ပံုစံနဲ႔ နဲနဲမွ မတူခဲ႔ပါဘူး။ ေဆးေက်ာင္းသူေတြကလဲ ႐ြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ ပါပဲ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြဟာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ကိုသြားၿပီး အဲဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြလိုအတန္းေတြ လိုက္တက္ၾကေၾကာင္း လဲ ၾကားဖူးခဲ႔ပါရဲ႕။ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္အထိ မႏၱေလး၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္ႀကီးနဲ႕ ေ၀းကြာတံုးပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔ေဆးေက်ာင္းနဲ႕ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္နဲ႕ ဘတ္စကက္ေဘာ ၿပိဳင္တဲ႔ ရာသီေရာက္လာေတာ႔ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက ကားေတြ စီစဥ္ေပးၿပီး ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္ ကိုသြားၿပိဳင္ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕လဲ အားေပးဖို႕ လိုက္ၾကပါတယ္။ အၿပိဳင္ ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကေတာ႕ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံဘက္ကလဲ “MC MC ... ႐ံႈး႐ံႈး ” လို႔ ေအာ္တာေပါ႔။ ကၽြန္မတို႕ဘက္ကလဲ “MA-SU MA-SU .... ႐ံႈး႐ႈံး” လို႕ေအာ္ၾကတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး Mandalay Arts and Science University ကို မစု (MA-SU ) လို႕အတိုေကာက္ေခၚၾကတယ္။ (ခုေခတ္မွာဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒီလိုေခၚရင္ အျပစ္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။)

အဲဒီလိုနဲ႔ မစု နဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႔ သိပ္ရင္းႏွီးလွသည္မဟုတ္ပါဘူး။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရင္မွာ ပပကဆိုင္ေတြမွာ စာရင္းေတြလုပ္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ လုပ္အားေပးရပါတယ္။ (ဘာအတြက္လဲ မမွတ္မိေတာ႔ပါ။) အဲဒီလို လုပ္အားမေပးခင္ စာရင္းဇယား သင္တန္းအရင္တက္ရပါတယ္။ သင္တန္းက မစုဆီ မွာ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မတို႔လဲ မစုရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေ႐ႊမန္းေဆာင္၊ သစၥာေဆာင္ ဆိုတာေတြကို ေရာက္ဖူးေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႕ကို အဲဒီအေဆာင္ေတြမွာပဲ ေနရာခ်ထားေပးလို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ေနခဲ႔ရတယ္။ အေဆာင္မွာပဲ ထမင္းစားရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေဆးေက်ာင္းက အေဆာင္ေတြနဲ႔ မစုရဲ႕ အေဆာင္ေတြက ေကၽြးေမြးပံုစနစ္မတူပါဘူး။ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက မနက္ပိုင္း ေကာ္ဖီ၊ မုန္႕၊ထမင္းေၾကာ္၊ မုန္႕တီ စသျဖင့္ ေကၽြးတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ထမင္းေကၽြးတယ္။ မစု ကေတာ႔ မနက္ ၈ နာေလာက္မွာ ထမင္းေကၽြးတယ္။ ေန႔လည္မွာ ေကာ္ဖီတိုက္တယ္။ အဆန္းျဖစ္ေနတာေပါ႕။ မစုက အေဆာင္ေတြမွာ ေခတၱခဏ ေနခဲ႔ရစဥ္မွာ တကၠသိုလ္ဆိုတဲ႔ အရသာေလးကို ခံစားဖူးခဲ႔ပါရဲ႕။ ညပိုင္းက်ေတာ႔ ဂစ္တာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက သီခ်င္းလာဆိုၾကတာကိုး။ မစုရဲ႕ ေက်ာင္းသူေတြကလဲ မုန္႕ေတြပို႕ၾက၊ ဘာသီခ်င္း ဆိုပါ ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကနဲ႔ ကၽြန္မတို႕အဖို႕ ထူးဆန္းေနတာေပါ႕။ ကၽြန္မတို႕ ေဆးေက်ာင္းအေဆာင္ေတြမွာ ေတာ႔ဘယ္သူကမွလာၿပီး သီခ်င္းမဆိုဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး လာဆိုတဲ႔ သူေတြ႐ိွရင္လဲ ေဆးေက်ာင္းသူေတြက မီးပိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနၾကတာ။ ဒါကေတာ႔ မစုရဲ႕ ေက်ာင္းသူ ခဏျဖစ္တံုးက အေတြ႕အၾကံဳေပါ႕။

အဲသည္ေနာက္ေတာ႔ မစုနဲ႔ ကၽြန္မဟာ သိပ္ၿပီး အဆက္အဆံ မ႐ိွခဲ႔ၾကပါဘူး။ သမီးငယ္ေလး ဘြဲ႕ယူေတာမွ မစုဆီကို တစ္ေခါက္ ေရာက္ျဖစ္ေတာ႔တယ္။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ဖို႕ မစုဆီကို ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး ေပါင္းျမက္ေတြထူေနတဲ႔ သစၥာေဆာင္ႀကီးေ႐ွ႕က ျဖတ္သြားရတယ္။ ငယ္တံုးက ဘ၀ေလးကိုလဲ သတိရလိုက္မိ ေသးတယ္။ သမီးငယ္ေလးကိုလဲ အထူးသတိရမိတယ္။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ မိန္းအေဆာက္အအံုႀကီးေ႐ွ႕က ေလွကားထစ္ေလးေတြေပၚမွာ သမီးေလး႐ိုက္ထားတဲ႔ ဓာတ္ပံုေလးကို သတိရမိတယ္။ သမီးေလး၀တ္ထားတဲ႔ အ၀တ္အစားနဲ႔ မက္ခ်္ ျဖစ္ၿပီး သိပ္လွတာပဲ။ အဲဒီတံုးက သမီးက ပထမႏွစ္ေလာက္ပဲ ႐ိွအံုးမယ္။ သူ႕ရဲ႕ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းတဲ႔ အလွကိုလဲ ေတြ႕ရတယ္။

သမီးတို႕ ဌာနနားကို ေရာက္ေတာ႔ သမီးေလး သြားလာလႈပ္႐ွားခဲ႔တဲ႔ ေနရာေလးမို႕ အထူးသတိရမိျပန္တယ္။ လူ႔ေလာက ကေန ထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္တဲ႔ သမီးေလးရဲ႕႔ ဆရာႀကီးကိုလဲ သတိရမိတယ္။ သူကြယ္လြန္သြားေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္တဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြ၊ သူရဲ႕ ပညာေတြကို သတိရေနၾကပါရဲ႕လား။ အသက္႐ွင္လ်က္႐ိွေနခဲ႔ရင္ေတာင္ ဌာန၊ ေနရာတစ္ခုကေန ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားခဲ႔ရင္၊ အဲဒီေနရာမွာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ပဲ က်င္လည္ခဲ႔ေပမဲ႔ တစ္စိမ္းတစ္ရံလို ျဖစ္သြားတတ္တာ သဘာ၀ပါပဲ။

တကၠသိုလ္၀င္း ကေန ထြက္ခြာခဲ႔ေတာ႔ တကၠသိုလ္ အရံတပ္ရင္းဆိုတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီေတာ႔လဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကိုသတိရမိျပန္တယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက MC ပထမႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ အရံတပ္ရင္းကို ၀င္ခဲ႔တာေလ။ သူညေနတိုင္း training ဆင္းခဲ႔ရတာေတြကို ျပန္ေျပာျပတတ္တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္႐ွည္ေတြမွာ တစ္ၿမိဳ႕တစ္႐ြာကိုလဲ ေလ႔လာေရးခရီး သေဘာမ်ိဳး သြားရတယ္တဲ႔။ သူက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေတာ႔ တပ္ထဲ၀င္ၿပီး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ENT Specialist ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေခတ္က တကၠသိုလ္အရံ တပ္ရင္းကေန တပ္မေတာ္သား အရာ႐ိွေတြ ေမြးထုတ္ေပးခဲ႔ဘူးတယ္။

မစု ဆီကေန ထြက္ခြာခဲ႔ၿပီးေတာ႔ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေလးေတြဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေတြးေတာစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုျခင္းေပၚလာခဲ႔လို႕ ဒီစာစုေလးကို ေရးမိပါတယ္။ မစုနဲ႔ အေနေ၀းခဲ႔သူျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မေတာင္မွ တဒဂၤအတြင္းမွာ ဒီေလာက္ခံစားမိခဲ႔ရင္ မၾကာခင္မွာ ႏွစ္(၅၀)ျပည့္ေတာ႔မဲ႔ မစုနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ႔သူဆိုရင္ အတိုင္းအဆမ႐ိွ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြကို ျပန္ေတြ႕ၾကမွာပါ။

ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြား အထိ မစု(MA-SU) ဆိုတာ တည္တံ႔ခိုင္ၿမဲႏိုင္ပါေစ။ လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားစြာကို ေမြးထုတ္ေပးမဲ႔ အမိတကၠသိုလ္ႀကီး အျဖစ္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ပါေစ။

မွတ္ခ်က္။ ။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ရဲ႕ ႏွစ္ ၅၀ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲကို ယခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလအတြင္းက က်င္းပၿပီးစီးခဲ႔ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

My Brother's Wedding

I write this post just to make a record for my brother's wedding and finding the way to cheer his marriage. Despite of my sister's criticism of judging me that I am focusing too much on my personal feeling and not giving anything to reader, I continue this post as my intention of this blog is about my life and things about what I think, I feel and I see.

One of the July evening 2008, I got a call from one of my friends that my mother has important news to deliver me. Suddenly I feel that the news will be nothing good other than bad news about my father's health as he was hospitalized at last year December. I was so worried that he may have left us or hospitalized again . That made me even shaking with excitement while I was dialing the number of My mother. The first thing my mother told me was " I have to talk about your brother, ko ye", "phew!!!!!!". Now I know that my father is fine. But my worried is still not calm as the news can also be bad news about my brother since he is flying helicopter every week. After a few seconds, my mother told me that "he is going to marry soon". I felt so surprised as he was staying a lone until now but the immediate feeling come in my mind was I am glad for him. But my mom's sound was rather uncomfortable and did not seem to be very glad of telling that news. After about half and hour chat, I understand well that my mother was just getting uncomfortable of his son's marriage to a girl as if she appeared suddenly from somewhere. That was how I was informed about my brother's marriage.
After a month, I heard my mother and father went to my brother's place and make the engagement ceremony for them. I was not around all the time but I came to know that my mother manage to build the close relationship with the girl's family and ready the accept the girl as her daughter-in-law.
After 3 months , second Saturday of November, 08-11-2008, the marriage ceremony was held at the town called Mate Hti Lar, about 90 miles far from Mandalay, which is the native town of my mother as well. I was dying to go back and attend the wedding but unfortunately I could not make it because of my busy schedule and study. But I was told almost every moments of the wedding events that inspire me to make record of my brother's wedding.
At the wedding, besides the bridegroom and bride, the other celebrity are my little cousin sister, my nephew and my niece as they participate as flower kids.


That last time I met them was last year December and they are just tiny kids at that time. I was surprised to see them again with wonderful dress after 1 year. Especially my nephew Wai Yan Min, he was really charming with tuxedo suit and tie. I couldn't believe my eyes that my nephew can be such a handsome kid within a year.
My father and mother was wearing traditional Myanmar dress at wedding. For my father and mother, wearing formal dress and taking the photo with my brother while he was wearing his military suit will be second time for them. The first time I saw this scene was at my brother's graduation ceremony at Defense Service Academy, Pyin Oo Lwin. I don't know exactly how their feeling could be different between two ceremonies. But I guess they won't never be hesitated to stand beside of their son again in similar ceremony whenever they have chance.


My elder brother is always willing to be celebrity and try always to do public stunt whenever he has a chance. This wedding is a good playground for him to make public stunt and earn the people's attraction despite of his less hair and bigger tummy. I don't see any technical reason behind hanging the wallet at his neck but he did that. But my sister-in-law was applauded by one of my friend for being able to keep her beauty despite of being a mother of two kids.



My uncle, Aunt and my cousin sisters attended the wedding as well. To them, this was not only the wedding ceremony also their gathering party as well. Sometime they have not seen each others for months and I guess my brother wedding is the only one ceremony in 2008 for them to gather.



From more than 20 years ago, we twin brother attended two of our aunts' wedding as flower kids. I am glad they attended my brother's wedding as honorable guests again. They may remember their sweet memories at their wedding when looking at my brother.
Actually, my brother's wedding was no more than a normal wedding like others. But I would like to make it record it on my blog page and want my family members to think how much I concern for this wedding although I could not attend. If marriage is considered as turning point and entering the new life style, my brother has done that already. He is at the initial stage of building up his own family like my parent's and other relative did. That's the thing I could proud of him. As he is my closet buddy in my life, I got some thoughts related with his marriage.
How could we define the successful family life? Would it be the in terms of monetary value how wealthy he is? Would it be the prosperous of living dolls and build them up as grownup people? Would it be very peaceful relation with wife without even single moment of quarrel?
I am not the right position to define the pattern of his successful family life. That would be agreement and discipline defined by him and his wife. Nevertheless, I wish he may get successful family life in terms of any perspective whichever he define.

တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလး

ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဂ်ပန္သီခ်င္းေလးကို ၾကားဖူးၾကပါသလား ရွင္။
It's a small world ဆိုတဲ႕ အဂၤလိပ္စာသားနဲ႔ သီခ်င္းေလးလဲ ႐ိွပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ႔ ဂ်ပန္ သီခ်င္းေလးကို စၿပီး ၾကားဖူးခဲ႔တာပါ။
ဒီသီခ်င္းေလးကို စၿပီး ၾကားဖူးခဲ႔ တာကေတာ့ WFWP (Women Federation for World Peace) အဖြဲ႕ ကအခမ္းအနားေတြမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ WFWPရဲ႕ အခမ္းအနားေတြမွာ တက္ေရာက္လာသူတိုင္းကို အဲဒီ သီခ်င္းစာ႐ြက္ေလးေတြ ေ၀ေပးပါတယ္။ အခမ္းအနားၿပီး တိုင္း တက္ေရာက္သူေတြ အားလံုးအတူတကြ အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ဆိုၾကပါတယ္။ ဒီသူခ်င္းေလးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ေလး ကိုခံစားၾကည့္ၾကပါစို႕ ေနာ္။
သီခ်င္းစာသားေလးက တိုေပမယ္႕ အႏွစ္သာရ ႐ိွလွပါတယ္။
ဂ်ပန္သီခ်င္းစာသားေလးကို ဘာသာျပန္ခံစားၾကည့္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္႐ွင္.......

တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလး

တိုရဲ႕ ကမၻာေလးထဲမွာ
ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေတြလဲ႐ိွတယ္၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြလဲ႐ိွတယ္
တို႕ေတြအတူတကြ လက္တြဲကူညီၿပီး ေနၾကတဲ႔
တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလး

တို႔ရဲ႕ ကမၻာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး မလို႕
ေနရာတိုင္း သာတူညီမွ်ခံစားမွ်ေ၀လို႕
တို႕ရဲ႕ ကမၻာဟာ လံုး၀န္းတဲ႔အတြက္
အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ေတြဟာ တစ္ဆက္တည္းပါပဲ။

တို႔ရဲ႕ ကမၻာေလးေပၚက လူတိုင္းဟာ
အၿပံဳးေလးေတြကိုယ္စီ မွ်ေ၀ႏိုင္မယ္ဆိုရင္
တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ေတြ တုိးပြားလာၿပီး
အခက္အခဲေတြ႕တိုင္း လက္တြဲ ကူညီႏိုင္ၾကမွာပါ။
ဒါဟာ တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလးပါ။

ဂ်ပန္သီခ်င္းစာသားေလးကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

小さな世界


世界中どこだって
笑いあり、涙あり
皆それぞれ助け合う
小さな世界

＊　世界はせまい、世界は同じ
　　　世界は丸い、ただ一つ

世界中だれだって
ほほえめば、仲良しさ
皆論になり手をつなごう
小さな世界

repeat ＊

တီးလံုးေလးကို ဒီေနရာမွာ နားဆင္ႏိုင္ပါတယ္။ Internet Explorer နဲ႔ ဖြင့္ရင္ ပိုအဆင္ေျပပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဂ်ပန္သီခ်င္းစာသားေရာ အဂၤလိပ္သီခ်င္း စာသားကိုပါ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

http://utagoekissa.web.infoseek.co.jp/itsasmallworld.html

ကၽြန္မနဲ႕WFWP

WFWP (Women's Federation for World Peace) ဆိုတဲ႔ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုကို ၾကားဖူးၾကသူ ေတြလဲ ရိွမွာပါ။ မသိေသးတဲ႔သူေတြကိုလဲ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။
ဒီအဖြဲ႕အစည္းဟာ ဘယ္လိုရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႕ ဘာေတြလုပ္ေဆာင္ေနတာလဲ၊ ဆိုတာေတြကို မေျပာခင္ ပထမဆံုး ကၽြန္မဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီအဖြဲ႕အစည္း ကိုစိတ္၀င္စားခဲ႔မိသလဲ၊ ဒီအဖြဲ႕အစည္း နဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လို ဆက္သြယ္မိခဲ႔တယ္၊ ဆိုတာကို အရင္ ေျပာျပပါရေစ။

ကၽြန္မနဲ႕WFWP

ကၽြန္မဟာ ဂ်ပန္ကို ပညာေတာ္သင္ အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္ခါစ ပထမတစ္ႏွစ္မွာ International Student House မွာ ေနခြင္႔ရခဲ႔ပါတယ္။ ေရာက္ၿပီး ႏွစ္တစ္၀က္ေလာက္မွာ Notice Board ေပၚက ေၾကျငာတစ္ခုကို စိတ္၀င္စားမိ သြားပါတယ္။ အဲဒီေၾကျငာကေတာ႔ WFWP (Women Federation for World Peace) ဆိုတဲ႔ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ International student ေတြအတြက္ ဂ်ပန္လိုေျပာရမဲ႕ Speech Contest က်င္းပေပးတဲ႔ ေၾကျငာပါပဲ။ ထူးျခားတာကေတာ႕ မိန္းကေလးမ်ားသာလွ်င္ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ခြင့္ ႐ိွတယ္လို႔ ေရးသားထားပါတယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မလဲ ဂ်ပန္ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုလို႔ ထင္ခဲ႔မိတာေပါ႕။ ဂ်ပန္စာသင္ခဲ႔တံုးက speech ေျပာဖူးတဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳလဲ႐ိွ၊ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ အဖြဲ႕ ကိုလည္း စိတ္၀င္စားမိတာနဲ႕ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လႊာကို fax နဲ႔ ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ပို႔လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အဲဒီက အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က ကၽြန္မဆီ ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ႐ံုးခန္းကိုလာခဲ႔ဖို႕ ေခၚပါတယ္။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာကိုလဲ ယူလာခဲ႔ဖို႕ ေျပာပါတယ္။ ႐ံုးခန္း႐ိွတဲ႔ ေနရာကို သြားဖို႔အတြက္ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးက သူနဲ႔တစ္ေနရာ မွာခ်ိန္းၿပီး ႐ံုးခန္းကို အတူသြားမယ္ လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ Sakurano ဆိုတဲ႔ ကုန္တိုက္ႀကီး တစ္ခုရဲ႕ အ၀င္ေပါက္တစ္ခု မွာ ခ်ိန္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ဖုန္းခ်ခါနီး သူမေျပာလုိက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္မ အလြန္အံ႔ၾသၿပီး အားနာသြား ခဲ႔မိပါတယ္။ သူမက အသက္(၇၀) ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္တဲ႔။

ခ်ိန္းထားတဲ႔ေန႔မွာ ခ်ိန္းထားတဲ႔ေနရာ ကိုအနည္းငယ္ေစာၿပီး ေရာက္သြားပါတယ္။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ေတြက အခ်ိန္ကို ေလးစားတဲ႔ အတြက္ ခ်ိန္းထားတဲ႔ အခ်ိန္ကို ေနာက္မက်ေအာင္ သတိထားၿပီး သြားရပါတယ္။ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူး ေသးဘူးဆိုေတာ႔ သူမဘယ္လို ပံုစံပါလိမ္႔ ဆိုၿပီး ေရာက္လာတဲ႔ အဘြားႀကီးေတြ မွန္သမွ်ကို လိုက္ၾကည့္ ေနမိတယ္။ "sumimasen" (excuse me) ဆိုတဲ႔ အသံနဲ႔ ကၽြန္မနံမည္ ကိုလာေခၚတဲ႔ သူကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ႔ တိုၿပီးေသသပ္လွပလွတဲ႔ ဆံပင္ပံု နဲ႔ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ဂ်ပန္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ေပါ႕။ အေျပာအဆို နဲ႔ လႈပ္႐ွားမႈကလဲ သြက္မွသြက္ပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ေႏွးတဲ႔ ကၽြန္မ သူနဲ႔ ခပ္ျမန္ျမန္လိုက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ လိုက္ရတယ္။ သူမရဲ႕ နာမည္က တာကာဟ႐ိွအခိ႐ိုစန္ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မက သူ႕ကို ေအာ္ခစန္ (အေမ)လို႕ ေခၚၿပီး၊ ကၽြန္မအေပၚ သမီးတစ္ေယာက္လို ဂ႐ုစိုက္ခဲ႔တဲ႔သူ ျဖစ္ပါတယ္။

႐ံုးခန္းေရာက္ေတာ႔ ပိုၿပီးအံ႔ၾသသြားရတယ္။ ေတြ႔ရတဲ႔ သူမွန္သမွ်ဟာ အနည္းဆံုး အသက္(၆၀) ေက်ာ္ေလာက္႐ိွၾကတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြ ခ်ည္းပဲ။ သူတို႔အားလံုးဟာ သပ္ရပ္လွပစြာ ျပင္ဆင္ထားၾကၿပီး ဆံပင္ပံုစံေတြကလဲ အရမ္းလွၿပီး သပ္ရပ္တယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ကၽြန္မကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုၾကၿပီး စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာၾကတယ္။ အခက္အခဲ ႐ိွတာမွန္သမွ် ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္လို႔ ရတယ္ ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း၊ မၾကာခဏ လာလည္လို႔ ရတယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔လဲ သူတို႕နဲ႔ သိကၽြမ္းရတာ အလြန္၀မ္းသာတဲ႔ အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္က အေမနဲ႔ ေ၀းေနတဲ႔အတြက္ အေမလို၊ အဘြားလို သေဘာထားေၾကာင္း ျပန္ေျပာေတာ႔ သူတို႕ေတြက အလြန္ သေဘာက်ၾကသြားၾကၿပီး သူတို႕ကို အဘြားလို႕ ေခၚလို႕ရေၾကာင္းလဲ ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေမနဲ႔ေ၀းေနတဲ႔ ကၽြန္မက သူတို႕ကို ေအာ္ခစန္ (အေမ) လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။

သူတို႔ အဖြဲ႕နဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔နဲ႔အတူ ျမန္မာထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး အတူတူ စားေသာက္ျခင္း၊ သူတို႔ ဖိတ္ၾကားခဲ႔ အခမ္းအနား ေတြဆီကို သြားေရာက္ျခင္း၊ စသျဖင့္ ပူးေပါင္းကူညီ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္မက ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ထဲက ကခုန္ျခင္း ကို၀ါသနာပါခဲ႔တဲ႔သူ ဆိုေတာ့ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေႏြဦးရာသီ မွာျပဳလုပ္တဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားတစ္ခုမွာ သႀကၤန္အက ကေပးၿပီး ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ႔ အခန္းက႑ကေန ပါ၀င္ကူညီခဲ႔ဘူးတယ္။

ကဲ....ဆက္ၿပီးေတာ႔ သူတို႕အဖြဲ႔အေၾကာင္း ဆက္ဖတ္ရေအာင္။

Women's Federation For World Peace (WFWP)

WFWP အဖြဲ႕ကို ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ Dr. Hak Ja Jan Moon ဆိုတဲ႕ ကိုရီးယား အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ဦး က စတင္တည္ေထာင္ခဲ႔ၿပီး အခုဆိုရင္ ႏိုင္ငံေပါင္း ၉၀ ေက်ာ္မွာ ႐ံုးခြဲေတြ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ႔ပါၿပီ။ အဓိကထား ေဆာင္႐ြက္တဲ႔ လုပ္ငန္းေတြကေတာ႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အကူအညီရ႐ိွေရး၊ ပညာေရးေထာက္ပံ႔မႈ လုပ္ငန္းမ်ား၊ အိပ္စ္ေရာဂါ ကာကြယ္ေရး ပညာေပး လုပ္ငန္းမ်ား၊ တကိုယ္ေရသန္႔႐ွင္းမႈ နဲ႔ အာဟာရျပည့္၀စြာ စားေသာက္မႈ ပညာေပး လုပ္ငန္းမ်ား၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ား စသျဖင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
WFWP အဖြဲ႔ ဟာ ကမၻာ႔ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕ႀကီး ရဲ႕ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရးေကာင္စီ မွာအေထြေထြ အၾကံေပး NGO အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုအေနနဲ႔ လဲရပ္တည္ေနတာ ျဖစ္တယ္။

WFWP ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္

“ကမၻာႀကီး ဟာ မိသားစုတစ္စုပဲ ျဖစ္တယ္” ဆိုတဲ႔ခံယူခ်က္ကို လက္ကိုင္ထားကာ ကမၻာႀကီးသာယာၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိုဦးတည္ျခင္း၊
အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ကေလးမ်ားရဲ႕ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ကိုအဓိကထားၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတံတား (peace of bridge) ေဆာက္လုပ္ျခင္း။

WFWP, Japan

ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံ ရဲ႕ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ အနယ္နယ္မွာ WFWP ရဲ႕ ႐ံုးခြဲေတြ႐ိွၿပီး ႏိုင္ငံအသီးသီး အတြက္တာ၀န္ယူ ေဆာင္႐ြက္ေနၾကတယ္။ ဥပမာဆိုရင္ ကၽြန္မ ေနတဲ႔ၿမိဳ႕က WFWP အဖြဲ႔ခြဲဟာ ကင္ညာႏိုင္ငံ ရဲ႕ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ ေထာက္ပံ့ကူညီတဲ႔ လုပ္ငန္းေတြကို တာ၀န္ယူရတာတဲ႔။ ကင္ညာႏိုင္ငံ အတြက္ ရံပံုေငြ႐ွာတဲ႔ ေစ်းေရာင္းပြဲနဲ႔ ဂီတပြဲေတာ္ကို ကၽြန္မရဲ႕ေအာ္ခစန္တို႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္နဲ႔ သြားေရာက္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ကင္ညာႏိုင္ငံကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သြားေရာက္ခဲ႔ၿပီး ကေလးေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ႔တဲ႔ ဂ်ပန္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးနဲ႔လဲ ေတြဆံုခြင့္ရခဲ႔တယ္။ သူက ကင္ညာမွာ မူလတန္းေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ေပးခဲ႔တဲ႔ အေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ အိမ္တြင္းမႈသင္တန္းေတြ၊ က်န္းမာေရးေစာင္႔ေ႐ွာက္မႈ လုပ္ငန္းေတြလုပ္ခဲ႔တဲ႔ အေၾကာင္း ဗြီဒီယို ဆလိုက္ေတြနဲ႔ ျပသသြားတယ္။

ေနာက္ထပ္ေျပာျပခ်င္တာက ဂ်ပန္မွာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသူေလးေတြ အတြက္လဲ ေထာက္ပံ႔မႈ ေတြျပဳလုပ္ေပးတဲ႔ အေၾကာင္းပါ။
ဂ်ပန္မွာ႐ိွတဲ႔ WFWP အဖြဲ႔ခြဲေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသူေလးေတြအတြက္ ဂ်ပန္စကားေျပာၿပိဳင္ပြဲကို တစ္ႏွစ္တစ္ခါ က်င္းပေပးပါတယ္။ (အေပၚမွာေရးခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။) အဲဒီၿပိဳင္ပဲြမွာ ၀င္ၿပိဳင္တဲ႔သူေတြအားလံုးကို ဆုေပးပါတယ္။ ဒါ႕အျပင္ ပညာသင္ ေထာက္ပံ႔ေၾကးကို တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ေယာက္ (တၿမိဳ႕နယ္စီမွာ) ေ႐ြးခ်ယ္ ေထာက္ပံ႔ေပးတဲ႔ လုပ္ငန္းေတြကို လဲလုပ္ပါေသးတယ္။

WFWP မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလုပ္တာ၀န္မ်ားမွ ရပ္နားၿပီး တဲ႔အခ်ိန္မွာ မိမိရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔ ေငြေတြကို လူမႈေရးလုပ္ငန္း ေတြမွာ ျမဳပ္ႏွံလုပ္ေဆာင္ေနၾကသူေတြ ပဲျဖစ္ပါတယ္။

WFWP ရဲ႕အဖြဲ႕၀င္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ၀င္ေၾကးနဲ႔ လစဥ္ေၾကးေတြကို ေပးသြင္းေနၾကၿပီး လူအမ်ား အက်ိဳးအတြက္၊ “ကမၻာႀကီးဟာ မိသားစုတစ္ခု” ဆိုတဲ႔ ခံယူခ်က္နဲ႔ မျပည့္စံုေသးတဲ႔ မိသားစု၀င္ေတြကို ေထာက္ပံ႔ကူညီတဲ႔ ၊လြန္စြာမွ မြန္ျမတ္ေကာင္းမြန္လွတဲ႔ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကသူမ်ားပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ဂုဏ္ျပဳ ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္႐ွင္။

အေသးစိတ္ သိလိုပါလွ်င္----http://www.wfwp.org/wfwpi/index.cfm မွာဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဗြီဒီယို ကို ဒီမွာၾကည့္ပါ
http://www.wfwp.org/wfwpi/index.cfm?SectionGroupsID=2&SectionListsID=2&PageID=65

သိထားသမွ်ေလးေရးလိုက္တာပါ။

သူတို႔ဆီက Open Campus

ဂ်ပန္က တကၠသိုလ္ေတြမွာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ Open campus ဆိုတဲ႔ အစီအစဥ္ ကိုလုပ္ၾကတယ္။

Open campus ဆိုတာဘာလဲ ဆိုေတာ႔ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ တကၠသိုလ္ အသီးသီးကို သြားၿပီး ေလ့လာေရး ကြင္းဆင္းခြင့္ ရၾကတာပါ။

ဂ်ပန္မွာ အထက္တန္းက (၃) ႏွစ္တက္ရၿပီး အမ်ားအားျဖင့္ အထက္တန္း ဒုတိယႏွစ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြက Open campus ကိုလာေလ့လာၾကတယ္။ သူတို႕ေတြဟာ အထက္တန္းေက်ာင္း ေအာင္ၿပီးရင္ ဘယ္ဘာသာရပ္ ကိုေ႐ြခ်ယ္ၿပီး တကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္ေျဖမယ္ ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဖို႕၊ မိမိ ကိုယ္တိုင္ စိတ္ပါ၀င္စားၿပီး သင္ယူေလ႔လာခ်င္တဲ႔ ဘာသာရပ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ဒီOpen campus ဆိုတဲ႔ အစီအစဥ္ကို တကၠသိုလ္ေတြက (၂)ရက္တိတိ ျပဳလုပ္ေပးတာေလ။

အဲဒီ Open campus အတြက္ တကၠသိုလ္မွာ ႐ိွတဲ႔ ဌာနအသီးသီးဟာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ၾကရတယ္။
အဲဒီအတြက္ ဆရာတစ္ေယာက္က တာ၀န္ယူရၿပီး တာ၀န္ယူရတဲ႔ ဆရာက ဌာနမွာ ႐ိွတဲ႔ ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာေတြဘယ္လို ျပင္ဆင္သင့္တယ္ ဆိုတာ အႀကံေပး ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲ ရတာပဲ။
ဒီႏွစ္မွာလဲပဲ ကၽြန္မတို႕ ဌာနက Open campus အတြက္ တစ္လေလာက္ႀကိဳတင္ၿပီး ျပင္ဆင္ခဲ႔ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ Lab က Theoretical Lab ျဖစ္တဲ႔အတြက္ အထက္တန္းအဆင့္ နာလည္ႏိုင္မဲ႔ ဘာသာရပ္နဲ႔ပတ္သက္တာေတြကို ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကၿပီး Poster ေတြနဲ႔ ကေလးေတြ စိတ္၀င္စားမဲ႔ Quiz ေလးေတြ ဖန္တီးခဲ႔ၾကတယ္။ Experimental Lab ေတြကလဲ လက္ေတြ႔ခန္းအေသးေလးေတြ၊ စက္ပစၥည္း ကိရိယာေတြ ျပင္ဆင္ၾက ၊ Poster ေတြ၊ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ ျပင္ဆင္ၾကနဲ႔ အားလံုးလိုလို မအားၾကရပါဘူး။

အဲဒီလို လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ရတဲ႕အတြက္ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈ နဲ႔ မိမိရဲ႕ ဘာသာရပ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္၀င္စားမႈ ႐ိွေအာင္ တင္ျပ႐ွင္းလင္းႏိုင္မႈ စတဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြကို တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ ရခဲ႔တဲ႔ အခြင့္အေရးေကာင္း တစ္ခုပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ Open campus ေန႕ကို ေရာက္လာပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႕လဲ ဌာနကို အခ်ိန္မွီ သြားေရာက္ရၿပီး ေက်ာင္းသားေလးေတြ လာရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနဖို႔ ျပခန္းကို ျပင္ဆင္ထားရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ တကၠသိုလ္နဲ႔ နီးတဲ႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွာ ႐ိွတဲ႔ ေက်ာင္းအသီးသီက အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ေလးေတြဟာ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးေတြ အသီးသီး ၀တ္ဆင္ထားၾကၿပီး ဘစ္ကားႀကီးေတြနဲ႔ ေရာက္လာၾကပါၿပီ။

Campus ရဲ႕အ၀င္၀မွာ ႀကိဳဆိုေရး အဖြဲ႕႐ိွၿပီး အဲဒီအဖြဲ႕ကေန campus ရဲ႕ လမ္းၫႊန္ေျမပံု နဲ႔ ျပခန္းျပင္ဆင္ထားမဲ႔ အခန္းနံပါတ္ ေတြပါတဲ႔ စာ႐ြက္ေလးေတြ စသျဖင့္ ေ၀ငွေပးၿပီး ေက်ာင္းသားေလးေတြ အတြက္လိုအပ္တဲ႕ လမ္းၫြန္မႈ ေတြကို လုပ္ေဆာင္ေပးတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ေမးခြန္း(၅)ပုဒ္ပါတဲ႔ စာ႐ြက္ေလးတစ္႐ြက္လဲ ပါတယ္ေလ။ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ အဲဒီေမးခြန္း (၅)ပုဒ္ကို ေျဖႏိုင္ဖို႕အတြက္ အနည္းဆံုး ဌာန(၅)ခုကို သြားေရာက္ေလ့လာရမွာ ျဖစ္တယ္။ ေကာင္းတဲ႕ အစီအစဥ္တစ္ခုပဲ ေခ်ာင္ခိုေနလို႕မရေတာ႔ဘူးေပါ႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ ႏွစ္ေယာက္တြဲ၊ သံုးေယာက္တြဲ စသျဖင့္ အုပ္စုဖြဲ႔ ၿပီး သြားၾကသလို တစ္ခ်ိဳ႕ ကလဲ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ဌာနေပါင္းစံု လိုက္ၿပီး ေလ႔လာၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။

Poster ေတြ၊ စက္ပစၥည္းေတြ ခင္က်င္းျပသထား တဲ႔ ျပခန္းအသီးသီးမွာ တာ၀န္႐ိွ ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသားေတြဟာ တစ္ဖြဲဖြဲ ေရာက္႐ိွလာၾကတဲ႔ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြကို နားခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ပင္မ႐ိွပဲ အားတက္သေရာ ႐ွင္းလင္းျပသၾကတယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေတြအျပင္ undergraduate တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ကပါ မိမိတို႔ ဘာသာရပ္နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ႔ ျပခန္းေတြကို လာေရာက္ၾကည့္႐ႈ ေလ႔လာၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။

အထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးေတြ အေနနဲ႕လဲ မိမိတို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ဘာသာရပ္ဌာန အသီးသီးကို သြားေရာက္ ေလ့လာခြင့္ရၿပီး မသိနားမလည္တာေတြကို ေမးျမန္းႏိုင္ၾကတယ္။ မနက္ပိုင္းကေနစၿပီး ညေနပိုင္း အခ်ိန္အထိ တစ္ေနရာ၀င္ တစ္ေနရာထြက္နဲ႔ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ၀င္ေရာက္နားေထာင္ ၾကည့္႐ႈၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႕ေလးေတြဟာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ကိုလာေရာက္ခြင့္ရတဲ႕ အတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ တက္ႂကြေနၾကတာေပါ႔။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႕ေလးေတြဟာ အထက္တန္း ေအာင္ျမင္ၿပီး တဲ႔ေနာက္ မိမိ စိတ္ပါ၀င္စားတဲ႔ ဘာသာရပ္ကို စိတ္ႀကိဳက္ေ႐ြးခ်ယ္ခြင္႔ ႐ိွၾကတယ္ေလ။ ဘယ္ဘာသာရပ္မဆို တကၠသိုလ္၀င္ခြင္႔ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုၾကရတယ္။ အထက္တန္းမွာ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ျဖစ္သြားလို႔ ကိုယ္သင္ယူေလ႔လာခ်င္တဲ႔ ဘာသာရပ္ကို မသင္ယူႏိုင္မွာ မပူရပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ႔ ဘြဲ႔တစ္ခုရၿပီးမွ (ဒါမွမဟုတ္) ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ႔ အခ်ိန္တစ္ခုမွာ ေနာက္ထပ္ဘာသာရပ္တစ္ခုကို စိတ္၀င္စားၿပီး ေလ႔လာခ်င္တယ္ ဆိုရင္လဲ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ ထပ္ေျဖ၊ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္က ျပန္စၿပီး တက္ႏိုင္တဲ႔ အခြင့္အေရးလဲ ႐ိွတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ႔ ဘာသာရပ္ ေ႐ြးခ်ယ္မႈ မွားယြင္းခဲ႔လို႔ စိတ္မ၀င္စားပဲ သင္ယူေနရတဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳးလဲ မ႐ိွေတာ႔ပါဘူး။

သြားခဲ႔တဲ႔ဂီတပြဲေတာ္တစ္ခု

ေမာင္ေလး NY အပ်င္းေျပဖတ္္ဖို႕-

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ပတ္ေလာက္က မမေနတဲ႔ Sendai ၿမိဳ႕မွာ က်င္းပခဲ႔တဲ႔ Jazz Festival ကိုသြားခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တယ္။ အယင္ႏွစ္ေတြက ဒီပြဲေတာ္႐ိွတယ္ ဆိုတာၾကားမိေပမယ္႔ မသြားျဖစ္ခဲ႔ပဲ ဒီႏွစ္မွပဲ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သြားျဖစ္ေတာ႔တယ္။ အဲဒီပြဲေတာ္ကို Kotodai ပန္းၿခံ နဲ႔ အဲဒီပန္းၿခံ နားက Johzenji ဆိုတဲ႔ လမ္းမႀကီးတစ္ေလ်ာက္မွာ က်င္းပတယ္။ အဲဒီပန္းၿခံနဲ႔ Johzenji လမ္းမႀကီးကေတာ႔ Sendai ၿမိဳ႕ မွာ ပြဲေတာ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး က်င္းပတဲ႔ေနရာေပါ႕။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း စက္တင္ဘာလရဲ႕ ဒုတိယအပတ္ စေနနဲ႕ တနဂၤေႏြေန႔ မွာ မနက္ ၁၁နာရီေလာက္ကစၿပီး ည ၉နာရီေလာက္ထိ က်င္းပၾကတယ္။ ဒီပြဲေတာ္ကို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က တီး၀ိုင္း အဖြဲ႕ေတြ အမ်ားႀကီး လာၿပီးတီးမႈတ္ၾကတာေပါ႕။ စုစုေပါင္း တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ ၇၀၀ေက်ာ္ ေလာက္ ႐ိွတယ္။ ဂ်ပန္မွာ အႀကီးဆံုး ဂီတပြဲေတာ္ႀကီး တစ္ခုျဖစ္တယ္တဲ႔။ Jozenji လမ္းမႀကီးက ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ သစ္ပင္ႀကီးေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႕ လမ္းလယ္ေခါင္မွာလဲ အေတာ္က်ယ္တဲ႔ လမ္းလယ္ကၽြန္း႐ိွၿပီး အဲဒီကၽြန္းရဲ႕ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာလဲ သစ္ပင္ႀကီးေတြက စီတန္းေနတယ္။ သစ္ပင္ေတြရဲ႕အလယ္ ကၽြန္းေပၚမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လမ္းေလွ်ာက္လို႕ရတဲ႔ လမ္းေလး႐ိွၿပီး ထိုင္ခံုေလးေတြလဲ႐ိွတယ္ေလ။

Johzenji လမ္းမႀကီးဘက္ကို ၀င္လိုက္တာနဲ႕ တီးလံုးသံေတြ ကိုၾကားရၿပီး လမ္းလယ္ေခါင္ ကၽြန္းေလးေပၚမွာ အျဖဴေရာင္ အမိုးေလးေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ တီးမႈတ္ ေနၾကတဲ႔ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ေလးေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႕ရၿပီး လမ္းမႀကီးရဲ႕ ပလက္ေဖာင္းေဘး မွာလဲ တီးခတ္၊ သီဆို ေဖ်ာ္ေျဖ ေနၾကတဲ႕ တီး၀ိုင္းေတြ လဲရိွတယ္။ လူေတြက သူတို႕ႏွစ္သက္တဲ႔ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ေတြ ေရွ႕မွာ ယဥ္ေက်းစြာနဲ႕ရပ္ၿပီး လက္ခုပ္ တေျဖာင္းေျဖာင္း တီးၿပီး အားေပးၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေကာင္မေလး ငယ္ငယ္ေလးေတြဆို စီးခ်က္နဲ႕အညီ လိုက္ၿပီး ခႏၱာကိုယ္ေလးေတြက ယိမ္းခါေနၾကတယ္။ မမတို႕လဲ တီး၀ိုင္း တစ္ခုၿပီး တစ္ခုေျပာင္းၿပီး နားေထာင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ တီး၀ိုင္းေတြဆို လူေတြမ်ားလြန္းၿပီး တိုးမေပါက္ေတာ႔လို႔ ျပန္လွည္႕ခဲ႔ရတယ္။ မမက ဆူဆူညံညံ တီးလံုးေတြကို မႏွစ္သက္ တတ္ခဲ႔ေပမယ္႔ ဒီမွာေတာ႔ လာနားေထာင္တဲ႔ ပရိတ္သတ္ဟာ ေအာဟစ္ ဆူညံျခင္းမ႐ိွပဲ တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ ဂီတသံစဥ္ေတြကို ခံစားမႈအျပည္႕နဲ႕ အားေပး ေနၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႕နဲ႕အတူတူ ၀င္ေရာက္ နားေထာင္ ခံစားရင္း ဂီတသံစဥ္ အမ်ိုးမ်ိဳးကို နားေထာင္ၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္ ေနခဲ႔တယ္။ တစ္ေနရာစီမွာ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ေတြက အလွည္႔က် တစ္ဖြဲ႕ၿပီး တစ္ဖြဲ႕ေျပာင္းၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ လမ္းမႀကီးတစ္ေလ်ာက္ လွည့္ပတ္နားေထာင္ရင္း ဗိုက္ဆာလာတာနဲ႔ မုန္႔ဆိုင္ေတြရိွတဲ႕ Kotodai ပန္းၿခံ ဘက္ကို ထြက္ခဲ႔တယ္။

Kotodai ပန္းၿခံ ထဲမွာေတာ႔ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ႀကီးေတြက စင္ျမင့္ ႀကီးေပၚမွာ တီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖေနတာ ေတြ႕ရတယ္။
ဒီဘက္မွာလဲ မုန္႔ဆိုင္တန္းေတြ၊ အေဖ်ာ္ရမကာဆိုင္တန္းေတြနဲ႔ လူေတြ တိုးမေပါက္ေအာင္ စီကားေနတယ္။ မုန္႔ဆိုင္တန္းေတြကို လိုက္ၾကည့္ရင္း မုန္႔ဆိုင္တစ္ခု ေ႐ွ႕မွာ လူတန္း႐ွည္ႀကီး တန္းစီေနတာေတြ႕လုိ႕ ဘာဆိုင္လဲလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ Sendai ၿမိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ႀကီး စားစရာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ႔ ဂ႐ူတန္း(ႏြားလွ်ာ) ယာခိ(အကင္) ဆိုင္ျဖစ္ေနပါေပါ႕လား။



ယာခိနိခု(အသားကင္)ဆိုင္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဂ်ပန္ရိုးရာ မုန္႔ဆိုင္ ေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ မမတို႕ဆီက မုန္႔လင္မယား (မုန္႔အုပ္ကေလး) နဲ႔ပံုစံတူတဲ႔ မုန္႕လဲရိွတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႕ရဲ႕မုန္႕က မုန္ႏွစ္ကို မုန္႔လုပ္တဲ႔ ခြက္ကေလးေတြထဲ ေလာင္းထည့္ၿပီး တေကာလို႕ေခၚတဲ႔ ေရဘ၀ဲ အသားေတြကို ေသးေသးေလး တံုးၿပီး ထည့္ထားတာ။


ဒီလိုနဲ႔ ဘာစားရမလဲ ႐ွာရင္း မုန္႕ႏွစ္ထဲမွာ ပုစြန္ေျခာက္အေသးေလးေတြ၊ ငါးနဲ႕လုပ္ထားတဲ႔ အမႈန္႕ေလးေတြ ထည့္လိပ္ၿပီး ေၾကာ္ထားတဲ႕ မုန္႕တစ္ခုနဲ႕ (မုန္႔ေရပါးကို သတိရမိတယ္၊ တူေတာ႔မတူပါဘူး) ၀က္သားကင္ ႀကီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္း၊ ေသာက္စရာ တစ္ဗူး၀ယ္ၿပီး ထိုင္စားဖို႕ ေနရာ လိုက္ရွာတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ စားေသာက္စရာေတြ ၀ယ္ၿပီး သစ္ပင္ေအာက္ေတြမွာ၊ ပန္းခံုေတြေပၚမွာ ထိုင္ၿပီးစားေသာက္ရင္း အပန္းေျဖေနၾကတယ္။ မမတို႕လဲ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ထုိင္ၿပီးစားေနတံုး စတိုင္က်က် ဟန္လုပ္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ႔ ေခြးကေလး တစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လို႔ွ သေဘာက်ၿပီး ဓာတ္ပံု ႐ိုက္လာခဲ႔ေသးတယ္။ (ဒီမွာက အိမ္ေမြး တိရစၧာန္ေတြကို သားသမီးလို သေဘာထားၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။)

မမ အဓိကထား ေျပာျပခ်င္တာကေတာ႔ မုန္႕ဆိုင္တန္းေတြ နားမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ဆိုင္ေလးတစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီဆိုင္ေလးရဲ႕ အမည္က Recycle station လို႕ ဂ်ပန္လို katakana နဲ႔ေရးထားပါတယ္။

တကယ္တမ္းေတာ႔ အဲဒီဆိုင္ေလးဟာ အမိႈက္ေတြကို စနစ္က်စြာ အမ်ိဳးအစားခြဲၿပီး သိမ္းဆည္းေပးတဲ႔ ေနရာေလး တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ Recycle station မွာ ေတြ႕ခဲ႔ရတာကေတာ႔ ျခင္းေတာင္းေလးေတြ နဲ႕ စားပြဲခံုမွာ စာကပ္ထားပါတယ္- ပလပ္စတစ္၊ သံဗူး၊ pet bottle၊ တစ္ခါသံုးခြက္၊ ၀ါးတူ၊ ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္တဲ႔ ပိုက္၊ စားႄကြင္းစားက်န္အမိႈက္ စသျဖင့္ ေရးထားၿပီး အမိႈက္လာထည့္သူေတြကို စနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ ကူညီေပးေနတဲ႔ သူေတြကို ေတြ႔ခဲ႔ရပါတယ္။ ဂ်ပန္ လူမ်ိဳးေတြဟာ အမိႈက္ပစ္တဲ႔ေနရာမွာ အလြန္စည္းကမ္း႐ိွလွပါတယ္။ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလွတဲ႔ ဒီပြဲေတာ္ႀကီးမွာ အမိႈက္တစ္စမေတြ႕ခဲ႔ရပါဘူး။ အမိႈက္ပစ္တဲ႔သူေတြနဲ႔ Recycle station မွာ အမိႈက္သိမ္းေပးေနတဲ႔ သူေတြဟာ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ ႐ိွၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မုန္႔၀ယ္စားလိုက္ တီး၀ိုင္းေတြဘက္ ပတ္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေမွာင္စပ်ိဳး လာခဲ႔ပါၿပီ။ ပြဲေတာ္ႀကီးကေတာ႔ ဂီတသံေတြနဲ႔ ဂီတခ်စ္သူေတြနဲ႔ စည္ကားေနဆဲပါပဲ။

မမတို႕ ႏိုင္ငံမွာလဲ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ေကာင္းလွတဲ႔ ျမန္မာ႔႐ိုးရာ ပြဲေတာ္ေတြကို စည္းကမ္း႐ိွစြာ၊ သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္စြာ ဆင္ႏႊဲႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းလိုက္ေလမလဲ လို႔ အိမ္အျပန္ လမ္းမွာ ေတြးေတာ လာမိပါတယ္္။

http://www.city.sendai.jp/kikaku/kokusai/english/art.html

http://www.sentabi.jp/1000/0007/0000/1000000700000002.html

Preparation

ျပင္ဆင္ျခင္း

လူ႔ေဘာင္ေလာက အတြင္းမွ လူသားမ်ားသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အက်င့္စ႐ိုက္ ကြဲျပားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ မိမိတို႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ဗာဟီရ ကိစၥအ၀၀အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေသာ အက်င့္စ႐ိုက္႐ိွသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ဒီေကြ႕ေရာက္ ဒီတက္ႏွင့္ေလွာ္၊ ဟိုေကြ႕ေရာက္ ဟိုတက္ႏွင့္ေလွာ္ ဆိုသလို အလိုက္သင့္ လုပ္ေဆာင္တတ္ေသာ အက်င့္စ႐ိုက္႐ိွၾကသည္။

ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္ကၽြႏ္ုပ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရာတြင္ ပထမအမ်ိဳးအစားတြင္ ပါ၀င္ေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ ညစဥ္အိပ္ရာတြင္း ေရာက္ခ်ိန္၌ ေနာက္တစ္ေန႕လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကို စိတ္တြင္းမွ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို အၿမဲလုပ္ေဆာင္ေလ႔ ႐ိွသကဲ႔သို႕ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ကိစၥမ်ားကို စာျဖင့္ ေရးခ်ထားၿပီး ၿပီးစီးသြားေသာ ကိစၥမ်ားကို အမွတ္ျခစ္ထားျခင္း စသည္တုိ႕ကိုလည္း လုပ္ေဆာင္ေလ႔႐ိွပါသည္။

ယခုအခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မွ အနားယူၿပီး မူလအိမ္႐ွင္မတာ၀န္ကို ျပန္လည္ထမ္းေဆာင္ေနရသူ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္း အေလ႔အထမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္း မ႐ိွေသးပါ။ သာမန္အိမ္မႈ ကိစၥမ်ား၊ ေစ်း၀ယ္ရမည့္ကိစၥမ်ား၊ ဟင္းလ်ာခ်က္ျပဳတ္ရမည့္ ကိစၥမ်ား ကိုလုပ္ငန္းခြင္တြင္ ႐ိွစဥ္က မိမိတာ၀န္မ်ားကို စနစ္တက် ၿပီးစီးရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္သည့္နည္းတူ ယခုလည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို ေဆာင္႐ြက္ေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိကဲ႔သို႕ ေဆာင္႐ြက္လ်က္႐ိွေနစဥ္မွာပင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္ကၽြႏ္ုပ္ သတိမမူဘဲ ”ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥတစ္ခုကို အေလးထား အပါတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ေနမႈ ကိုသိ႐ိွလာရပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ျပဳလုပ္ေနေသာ ျပင္ဆင္ျခင္း ကိစၥမွာ ကၽြႏ္ုပ္ဘ၀အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး ကိစၥတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနေၾကာင္းလဲ သတိျပဳမိလာပါသည္။ အသက္အပိုင္း အျခားအားျဖင့္ (၆၀) ေက်ာ္၍ တတိယအ႐ြယ္သို႕ ၀င္ေရာက္လာျပီးျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး ျပင္ဆင္ရမည့္ ကိစၥမွာ ”ေသျခင္းကို အေကာင္းဆံုးနည္းျဖင့္ ရင္ဆိုင္ရန္” အစြမ္းကုန္ ျပင္ဆင္ရမည့္ ကိစၥသာ ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာ၀န္တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ မိမိမ်က္ေမွာက္တြင္ အနည္းနည္းအဖံုဖံုျဖင့္ လူ႕ေလာကမွ ထြက္ခြာသြားသူတို႕ကို ႀကံဳဆံုခဲ႔ရေပါင္း မနည္းပါ။ အခ်ိဳ႕လည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္သြားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ ႐ွင္ေတာ္ျမတ္စြာဘုရား၏ ေဒသနာ အရ -

• မိမိေသရမည့္ အခ်ိန္ကို မည္သူမွ မသိၾကပါ။
• မိမိ မည္သည့္ေရာဂါျဖင့္ ေသရမည္ကို မည္သူမွ မသိၾကပါ။
• မိမိ မည္သည့္ သုသာန္တြင္ ေခါင္းခ်ရမည္ ကို မသိၾကပါ။
• ေသၿပီးေနာက္ လားရမည့္ ဂတိကို မသိၾကပါ။

မေသျခာ မေရရာလွေသာ ေသျခင္းကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္း ကိစၥကို လူတိုင္းျပဳလုပ္သင့္ၾကသည္။ သို႕ရာတြင္ အ၀ိဇၨာ ဖံုးလႊမ္းေသာ လူျဖစ္စဥ္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရမည့္ ကိစၥကို သတိမရခ်င္ပါ။ ေမ႔ထားခ်င္ပါသည္။ ေမ႔ပင္ေအာက္က လူသားတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အသက္(၄၀) အ႐ြယ္ေရာက္သည့္ တိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ျခင္း ကိစၥကို ေမ႔ေလ်ာ႔ေနမိခဲ႔သည္။ အေၾကာင္းအားႀကီးေသာ ကံတရား၏ ေထာက္ပံ႔မႈ ေၾကာင့္စစ္မွန္ေသာ ဗုဒၶအယူ၀ါဒ အရိပ္ေအာက္တြင္ ေရာက္ေနခဲ႔ေသာ္လည္း မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦး အျဖစ္သာ႐ိွေနခဲ႔ပါသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ သာမန္မွ်သာ သိကၽြမ္းေသာ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦး အိမ္သို႕ေရာက္လာပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္အား“ ၀ိပႆနာတရားကို အားထုတ္ဘူးပါၿပီလား” ဟုေမးပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း အားမထုတ္ဘူးေသးေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ “အားထုတ္ၾကည့္စမ္းပါ၊ ထူးျခားပါတယ္” ဟုေျပာတာကို ကၽြႏ္ုပ္၏စိတ္ထဲတြင္ စြဲ၀င္မွတ္မိေနခဲ႔ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ မည္ကဲ႔သို႕ အစပ်ိဳးရမည္ကို မသိႏိုင္ခဲ႔ပါေခ်။

တစ္ခုေသာ သႀကၤန္ကာလတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ သမီးႀကီးက လမ္းစတစ္ခုကို ႐ွာေဖြေတြ႕႐ိွခဲ႔ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္အား ထုိလမ္းသို႕ ပို႔ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ၀ိပႆနာလမ္းကို အစပ်ိဳးခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ သမီးႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သႀကၤန္ကာလ ေရာက္တိုင္း ထုိလမ္းအတိုင္း ၅ ႏွစ္ခန္႕ ၀ိပႆနာတရားကို ျမည္းစမ္းခဲ႔ရပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ေရရရာရာ သေဘာေပါက္ နားလည္မႈ မရခဲ႔ပါ။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေဟာစဥ္တရားစာအုပ္မ်ား ႏွင့္ တိတ္ေခြအခ်ိဳ႕ ကိုစုေဆာင္းမိခဲ႔ပါသည္။ (ယခုအခ်ိန္တြင္ ၄င္းစာအုပ္မ်ားမွာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ လြန္စြာ အားထားရေသာ၊ လြန္စြာ တန္ဘိုး႐ိွေသာ စာအုပ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။)

လုပ္ငန္းခြင္ အတြင္းမွာပင္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ (၁၅)ရက္၊ ရက္(၂၀) ခန္႔ တရားရိပ္သာသို႕ ၀င္ေရာက္အားထုတ္မႈ ႐ိွခဲ႔ပါသည္။ ရိပ္သာမွာ ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးမ်ား ၫႊန္ျပသည့္အတိုင္း လိုက္နာ၍ အပါတ္တကုတ္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ေရေရရာရာ သေဘာေပါက္နားလည္မႈ မ႐ိွခဲ႔ပါ။ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ျခင္းဟူေသာ အားႀကီးေသာ အေထာက္အပံ႔ေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို မည္ကဲ႔သို႔ ရင္ဆိုင္ႏိုင္သည္ ဆိုသည့္အခ်က္ သာလွ်င္သေဘာေပါက္ခဲ႔သည္။ သို႔ရာတြင္ ၀န္ထမ္းဘ၀၏ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္မ်ားကို အတိမ္းအေစာင္း မခံပဲ အာ႐ံုႏွစ္သြင္းေနရခ်ိန္တြင္ ၀ိပႆနာ၏ သေဘာသဘာ၀ကို အျပည့္အ၀ ခံယူႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ေ႐ွ႕တြင္ ေဖာ္ျပသကဲ႔သို႕ ေသျခင္းကိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ အတြက္ “ျပင္ဆင္မႈ” ကိစၥမ်ားကိုလည္း ေ႐ွ႕တန္းတင္ႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ လုပ္ငန္းခြင္မွ အနားယူခါနီးခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္တြင္ အေတြးတစ္ခု ၀င္ေရာက္ေနရာ ယူခဲ႔သည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ အလုပ္တာ၀န္မ်ား ၿပီးဆံုး အနားယူခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ တစ္ခုတည္းေသာ အာ႐ံုႏွစ္၀င္ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း မေနာအာ႐ံုတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ႔သည္။

လုပ္ငန္းတာ၀န္မွ အနားယူၿပီးခ်ိန္တြင္ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္မ်ားႏွင့္ လမ္းခြဲရျခင္းသည္ ႀကီးမားေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမ်ားကို မႏိုင္မနင္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ သယ္ယူခဲ႔ရၿပီး ပစ္ခ်ခဲ႔ရသျဖင့္ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးသြားသူ တစ္ဦးကဲ႔သို႕ ခံစားမႈမ်ား ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ေပါ႕ပါးျခင္း၏ အရသာကို ထူးျခားစြာ ခံစားရခဲ႕သည္။ မိမိဘ၀အတြက္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကိုလဲ ေအးေဆးစြာ ေတြးေတာစီမံႏိုင္ခဲ႔သည္။

ကၽြႏ္ုပ္၏ မိသားစုတြင္ မိခင္၊ ဖခင္၊ အစ္မလတ္ ႏွင့္ အစ္ကို တို႕ ဘ၀တစ္ပါးသို႕ ေျပာင္းသြားခဲ႔ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္မ်ား၏ “ေနာက္ဆံုးခ်ိန္” မ်ားကို ကၽြႏ္ုပ္ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ ၾကည့္မိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဖခင္ႀကီးမွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္သူေတာ့ မဟုတ္လွပါ။ မိခင္ႀကီး ကိုးကြယ္ေသာ ဗုဒၶအယူ၀ါဒ ကိုလည္း ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္သူလည္း မဟုတ္ပါ။ ဖခင္ႀကီးသည္ အသက္ (၆၈) ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ အသည္းေရာဂါ ျဖင့္ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။ ေသျခင္းတရာကို ရင္ဆိုင္ရန္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥမ်ား ႐ိွခဲ႔ဟန္ မတူပါ။ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၏ အယူ၀ါဒ အရ ဘုရားသခင္၏ ရင္ခြင္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ခိုလံႈရမည္ ဟုသာ သိထားခဲ႔ပါလိမ္႔မည္။ ေ၀ဒနာကိုျပင္းထန္စြာ ခံစားရင္း ကြယ္လြန္ခဲ႔ရွာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ မိသားစုမွ ဒုတိယ ကြယ္လြန္ခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္ကိုျဖစ္သည္။ ယိုဒယားျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ ေနထိုင္ခဲ႔ၿပီး ဥပေစၧဒကံေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ႔ရေၾကာင္း သိခဲ႔ရသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးအခ်င္းမ်ားရာမွ ေသနတ္ဒဏ္ရာရကာ ေသဆံုးခဲ႔ရသည္ဟု ၄င္း၏ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ မိသားစုက သတင္းပို႕၍ သိခဲ႔ရသည္။ ေဒါသျဖင့္ ေသဆံုးခဲ႔ရသည္မွာ သိသာလွသည္။ ဗုဒၶ၏ ေဒသနာေတာ္အရ ေဒါသျဖင့္ ေသဆံုးလွ်င္ အပါယ္ေလးဘံု သို႕သာေရာက္မည္ မွာမလြဲပါ။ တတိယေျမာက္ ကြယ္လြန္ခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ အစ္မလတ္ ျဖစ္သည္။ အစ္မလတ္မွာ ရင္ၾကပ္ပန္းနာ ေရာဂါႏွင့္ ႏွလံုးေရာဂါ ခံစားေနရသူျဖစ္သျဖင့္ သူမဘာသာလည္း အခ်ိန္မေ႐ြး ေသဆံုးႏိုင္ေၾကာင္း သိထားသူ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ေသဆံုးျခင္း ကိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကို လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ သူမ၏ က်န္းမာေရး အေျခေနအရ ထိေရာက္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ သူမမကြယ္လြန္မီ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တြင္ (သူမမွာ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ႔သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ သားသမီးမ်ားကို သံေယာဇဥ္ႀကီးစြာ တြယ္တာခဲ႔ၿပီး စာေပသင္ၾကားျခင္းကို ေန႔တစ္ဓူ၀ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔သည္။ ကေလးမ်ားစာေမးပြဲ အၿပီး တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကိုေ႐ြးခ်ယ္ခဲ႔သည္။ ) မဟာစည္သာသနာ႔ ရိပ္သာသို႕ တရားအားထုတ္ ရန္ သြားေရာက္ခဲ႔သည္။ မဟာစည္သာသနာ႔ ရိပ္သာ၏မူအရ က်န္းမာေရး အလံုးစံု ျပည့္စံုသူမ်ားပင္ တရားက်င့္ႀကံျခင္း ကိစၥကို ပင္ပန္းစြာ လုပ္ေဆာင္ရသည္။ သူမ၏ ယိုယြင္းေနေသာ က်န္းမာေရးက သမာဓိရေလာက္ေအာင္ပင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ခႏၵာ၊ အယတန၊ ဓါတ္၊ သစၥာ မ်ားကိုပင္ ပီပီျပင္ျပင္ သိသြားခဲ႔မည္ မထင္ပါ။ ေအာက္တိုဘာလ၏ ညတစ္ညတြင္ ေ၀ဒနာ ျပင္းထန္စြာ ခံစား၍ သူမ ကြယ္လြန္ သြားခဲ႔သည္။

လြန္ခဲ႔ေသာ ၆ႏွစ္ခန္႔က ကၽြႏ္ုပ္၏ မိခင္ႀကီးသည္ အသက္ ၉၁ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ႔ပါသည္။ မိခင္ႀကီးသည္ ရတနာသံုးပါးကို အေလးအျမတ္ ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္သူျဖစ္သည္။ ငယ္႐ြယ္စဥ္က ဖခင္၏ အသိုင္းအ၀န္းတြင္ က်င္လည္ခဲ႔ရေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာကို အစဥ္အေလးထားခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႕ သားသမီးမ်ားကိုလည္း ဗုဒၶ၏ အရိပ္ေအာက္တြင္သာ ႀကီးျပင္းေစခဲ႔သည္။ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကလည္း တရားရိပ္သာမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္အားထုတ္ေသာ အေလ႔အထ ႐ိွ႕ခဲ႔ဲၿပီး သက္႐ြယ္ႀကီးရင္႔ လာခ်ိန္တြင္လည္း စြမ္းအား႐ိွသမွ် ၀ိပႆနာ တရားကို အားထုတ္ခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ ဇူလုိင္လ၏ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ မိခင္ႀကီးမွာ ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။

ယခုအခါတြင္ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ဆရာသမားမ်ား ကြယ္လြန္ၾကေၾကာင္း သိရလွ်င္ သူတုိ႕တစ္ေတြသည္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကို လုပ္ခဲ႔ၾကရဲ႕လား၊ လုပ္ႏိုင္ခဲ႔ၾကရဲ႕လား၊ ဆိုသည္ကို စဥ္းစားမိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မအားမလပ္သည့္ၾကားမွ ေသမင္းေခၚရာသို႕ တ႐ြတ္ဆြဲ၍ လိုက္ပါသြားခဲ႔ၾကရသူေတြ သာမ်ားပါသည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ ၀ိမုတၱိေခတ္ သို႕လည္းေရာက္ေနၿပီး ၀ိပႆနာ တရားေတာ္ကို ႐ွင္းလင္းစြာ ေဟာၾကား ျပသႏိုင္ေသာ ဆရာေတာ္မ်ား၊ ရိပ္သာမ်ား ထြန္းကားစည္ပင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

ကၽြႏ္ုပ္ေ႐ွ႕ပိုင္းတြင္ ေရးခဲ႔သကဲ႔သို႕ပင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ သတိမမူမိပဲ ကၽြႏ္ုပ္ဘ၀အတြက္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥကို အပါတ္တကုတ္ ျပဳလုပ္ေနခဲ႔မိသည္။ အပါတ္တကုတ္ ျပဳလုပ္သည္ဆိုေသာ အရာတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ တရားေဒသနာေတာ္မ်ား ကို ေလ႔လာျခင္း၊ နာယူျခင္း၊ မွတ္သားျခင္း၊ က်င့္ႀကံျခင္း ဟူေသာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရင္း ေန႔တစ္ေန႔၏ အခ်ိန္မ်ားကို အသံုးခ် ကုန္လြန္ေစခဲ႔သည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကဲ႔သို႕ပင္ တတိယအ႐ြယ္သို႕ ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္ခဲ႔သူ အားလံုးသည္ ပထမဦးစားေပး အဆင့္အျဖစ္ ျပင္ဆင္ၾကၿပီး အ႐ြယ္မေ႐ြး၊ အခ်ိန္မေ႐ြး သတိတရား လက္ကိုင္ထားကာ သတိပဌာန္တရားမ်ား ကို ေလ႔လာၿပီး “ျပင္ဆင္ျခင္း” လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္သင့္ေၾကာင္း အသိေပးခ်င္သည့္ စိတ္ေစတနာမ်ား တစ္ဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာ မိပါေတာ႔သည္။


မွတ္ခ်က္။ ။ မၾကာေသးမီကမွ ေရးသားေပးပို႕ခဲ႕ေသာ ကၽြန္မ ေမေမရဲ႕ စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာဟာ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္တင္မကပဲ လူအမ်ားပါ ဖတ္သင့္တဲ႔ စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ျပန္လည္ေ၀ငွ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေမေမ႕ရဲ႕စာေတြ အေၾကာင္းကို “ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား” နိဒါန္းမွာ ဖတ္ႏိုင္ ပါတယ္။

Connecting Dots

Last week, I happened to watch a video clip from you tube which is the address delivered by steve job at Strandford university graduation ceremony.
http://www.youtube.com/watch?v=UF8uR6Z6KLc
He explained the connecting dots with the example of his calligraphy class he did and Macintosh computer. He dropped out from the course and decided to take calligraphy class only.
He claimed that "If I had never dropped out, I would have never dropped in on this calligraphy class, and personal computers might not have the wonderful typography that they do. Of course it was impossible to connect the dots looking forward when I was in college. But it was very, very clear looking backwards ten years later. Again, you can't connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something — your gut, destiny, life, karma, whatever"
The main concept that he want to give the graduation students is "just do what you love to do but you won't be able to know when the outcome will come out and what type of result you will get".
Of course he could connect his dots easily since he is a successful man and current CEO of apple. I agree that dots will somehow connect in our future. But my main concern is whether we are able to do what we love to do. What type of courage we need to have to do what we love to do.? So many questions are queuing at my brain.
I am also trying to look at my dots that I may have done past 20 years. I am a bit uncomfortable for not seeing any clear dots. I have another questions again. Do I know what I love to do??
I am sure I didn't know.
Finally, I am not going to be like Steve Job, I am not going to be CEO of apple as well. If Steve Job looks at me, my life seems to be miserable as I even didn't know myself what I love to do. If I have to list down the reasons why I didn't know, again I have to blame it on somebody else we-know-who. I tried not to be reactive but I have strong determinations that I will not be letting my next generations to live in a place where we didn't even know what we love.

Learning in Life

ကၽြန္မရဲ႕မွတ္စုတုိ(၁)

ဘ၀မွာ သင္ယူေလ့လာျခင္း

ဒီတစ္ေခါက္ မွတ္သားမိခဲ႔တာေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ဘာသာရပ္တစ္ခုမွာ အလြန္ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ၿပီး အေတြ႕အၾကံဳရင္႔က်က္လွတဲ႔ Professor ႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ ပင္စင္ယူခါနီး သူ႕ရဲ႕ေနာက္ဆံုး Lecture မွာ အခုလို ေျပာျပသြားခဲ႔ပါတယ္။

၁။ ပညာရပ္တစ္ခုကို ၿပီးျပည္႔စံုေအာင္ သင္ယူတယ္ဆိုတာ အဆင့္ ၄ ဆင့္ ႐ိွပါတယ္တဲ႔။ အဲဒါေတြကေတာ႔

• သင္ယူေလ့လာလိုက္တဲ႔ပညာရပ္ကို မိမိရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းအျဖစ္နဲ႕သိမ္းထားပါ။
• အဲဒီသင္ယူထားတဲ႔ပညာကို ဘ၀ရပ္တည္ဖို႔အတြက္ အသံုးခ်ပါ။
• ၿပီးေတာ႔ အသက္႐ွင္ေနထိုင္ပါ။
• အေပၚကအခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုၿပီဆိုရင္ေတာ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးသာ ေနပါေတာ႔တဲ႔

အဲဒီအခ်က္ေတြနဲ႔ မျပည့္စံုေသးဘူးဆိုရင္ေတာ႔ မိတ္ေဆြဟာ အဲဒီပညာရပ္ကို သင္ယူေလ႔လာျခင္းအလုပ္ ၿပီးေျမာက္ၿပီလို႕ မဆိုႏိုင္ေသးပါဘူးတဲ႔။

၂။ မိတ္ေဆြဟာ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို ေလ႔လာတဲ႔အခါမွာ မိမိကိုယ္မိမိ အဲဒီဘာသာရပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အလံုးစံုနားလည္ၿပီလို႔ ယူဆၿပီဆိုရင္ေတာ႔ မိတ္ေဆြဟာ ဘြဲ႕လက္မွတ္တစ္ခုခု ရဖို႔ေသခ်ာေနပါၿပီ။
ဒါေပမယ္႔ မိတ္ေဆြဟာ ဆက္လက္ၿပီး ေလ႔လာသင္ယူဖို႕ အေျခေနတစ္ခုခု ႀကံႀကိဳက္လာတဲ႔အခါမွာ အလံုးစံု နားလည္ၿပီလို႔ ယူဆထားတဲ႔ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွမသိေသးဘူးလို႔ ခံစားလာရလိမ္႔မယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး "ငါဘာမွမသိေသးပါလား" လို႔ ခံစားမိၿပီဆိုတဲ႔ အခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြဟာ ဘြဲ႕လြန္သင္တန္း (Master course) တက္ဖို႔ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ေနပါလိမ္႔မယ္။

ဒါ႕အျပင္ မိတ္ေဆြဟာ ဒီထက္ပိုၿပီး ဘာသာရပ္ကို ေလ႔လာဖို႕အခြင့္အေရးရၿပီ ဆိုပါေတာ႔။ အဲဒီအေျခအေနမွာ မိတ္ေဆြဟာ “တစ္ျခားလူေတြလဲ ငါ႕လိုပဲဘာမွ မသိေသးပါလား” ဆိုတာကို တျဖည္းျဖည္း နားလည္ခံစား မိၿပီဆိုပါစို႕။ အဲဒီလို ခံစားမိၿပီ ဆိုရင္ေတာ႔ မိတ္ေဆြဟာ ဘြဲ႕လြန္ေဒါက္တာသင္တန္း (Ph.D) ဆက္တက္ဖို႕ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီတဲ႕။

၃။ သုေတသန ပညာရွင္ေကာင္းတစ္ေယာက္မွာ ေအာက္ပါအရည္အခ်င္းမ်ား ႐ိွသင့္ပါတယ္တဲဲ႔။

အထူးသျဖင့္ ဘြဲ႕လြန္ပညာရပ္ေတြ (Ph.D,Master စသျဖင့္) ဆည္းပူးေလ႕လာေနသူမ်ား၊ သုေတသန ျပဳလုပ္ေနသူမ်ား (Researcher, Research student) အတြက္ သိသင့္သိထိုက္တဲ႔ အခ်က္မ်ားပါပဲ။

အဲဒါေတြကေတာ႔

• Originality,Irreplaceable, Professional

မိမိျပဳလုပ္ေနတဲ႔ သုေတသနလုပ္ငန္းဟာ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚ အယူအဆကို ေဖာ္ျပႏိုင္ရမယ္။ အျခားလူတစ္ဦးတစ္ေယာက္က အစားထိုး၍မရႏိုင္တဲ႔ မွန္ကန္တဲ႔ အေတြးအေခၚ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ျပသႏိုင္ရမယ္။ ကၽြမ္းက်င္မႈ ႐ိွရမယ္။

• Creative

တီထြင္မႈ စိတ္ကူးဥာဏ္ေကာင္းရမယ္။ ဆန္းသစ္ေနတဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို ဖန္တီးႏိုင္ရမယ္။

• Productive

မိမိရဲ႕ သုေတသနလုပ္ငန္းကို အေျခခံၿပီး အျခားသုေတသနမ်ား ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္းေတြ ဖြင္႔ေပးႏိုင္ရမယ္။

• Pedagogical (Educational)

ပညာရပ္ဆိုင္ရာ တုိးတက္ဖြင္႔ၿဖိဳးမႈ မွာ အေထာက္အကူျပဳတဲ႔သုေတသနမ်ိဳး ျဖစ္ရမယ္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ မိမိေဆာင္႐ြက္လိုက္တဲ႔ သုေတသနဟာ ပညာရပ္မွာ မျဖ႐ွင္းႏိုင္ေသးတဲ႔ ပေဟဠိေတြကို ေျဖ႐ွင္းႏိုင္ရမယ္။

၄။ သုေတသနလုပ္ငန္းဆိုတာ ကမၻာေလာကႀကီးနဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ရန္ ရည္႐ြယ္ကာ ေဆာင္႐ြက္ေနၾကတာ ျဖစ္ေပမယ္႔ မိမိရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို လူအမ်ားက သေဘာတူလက္ခံဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။
လူ႕ေလာကမွာ ဘယ္လုိအလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းထက္ အသင္းအဖြဲ႕ျဖင့္ စုေပါင္း လုပ္ေဆာင္ျခင္းဟာ လူအခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္မႈ၊ စည္းလံုးမႈမ်ား ကိုဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေစၿပီး ေအာင္ျမင္မႈ ကိုပိုမိုရ႐ိွေစႏိုင္ပါတယ္။ TEAM ဆိုတဲ႔ စာလုံုးကို အစုအဖြဲ႕ဆိုၿပီး နားလည္ၾကပါတယ္။ ဒီစာလံုးေလးမွာ ဘယ္လိုမ်ိဳး ေလးနက္တဲ႔ အဓိပၸာယ္ေတြ ပါ၀င္ေနတယ္ဆိုတာကို ၾကည့္ၾကရေအာင္။

• T =Together အတူတကြ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈ
  
• E = Esteem တစ္ဦးရဲ႕ အလုပ္ကို တစ္ဦးက အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ
  
• A = Ambition ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုတည္းကို ဦးတည္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနမႈ
  
• M = Mental Toughness စိတ္ဓာတ္ႀကံခိုင္မႈ ဆိုတာေတြြပါပဲ။

နားလည္သမွ်ေလးေတြ ျပန္ေျပာျပတာပါ။
(Professor Dr. Noboru Takigawa, Tohoku University အား ေလးစားလွ်က္ )

Priorities in Life

The title of this post is one of the face book quiz that I took from a few weeks ago. This quiz has 10 options and I have to put the most priority option on the top. Those options are love, money, friendship, being single, being married, having a house, having a car, work, children, family. After taking the quiz I can invite my friends to take part of the quiz and see who is the highest percentage of matching with my choice.
I believe that priorities in life depends on the individual perspective based on their past experience, current situation , own philosophy and environment they are living. To my surprise, I found one of my friend has 95 % of likeness match with me. Let me list down the priorities in my life according to the quiz.
(1) Family__I came from very warm family and I will go for the another warm family. That make me choose family as my first priority.
(2) Children__ Although I am not married person, I would have to put children in second priority as this is part of the family life.
(3) Friendship__ My father used to scold me when I hang out with my friends for the whole day. He used to scold " Are they going to give you any food!!" "Are they going to give you any money!!" I always oppose my father and continue to hang out with friends. Because I truly believe that friendship without expectation is the most beautiful things in our social society.
(4) Love_ This is the most contradictory words I ever seen and I hate to say about it. But I feel that this word is playing the important role in our life partially as we can't run away from that word. Honestly I am one of them who can't run away from that words although I don't want to put this high priority in my life.
(5)Being married__While I put the family as first priority, it is too unwise if I don't put being married in my top 5 priorities list. One of renown Myanmar writer stress the single people as extraordinary people. However each has own destiny defined by God which mean God has already defined to be single if somebody is supposed to be single. To me, at the moment I don't seem to have that kind of destiny and I will have to marry one day that what I really want to do too.
(6) Work_ "Born, Study,work, Dead" If this would be the sequence of our life, we can't avoid this one also. But the question will be what I am working for? Is my career goal and my job exactly same or related? Do I really love my job? Am I being forced to work? Withing 24 hours a day, I am spending my 8 hours with my colleges and my job related people. I realize the index of work life balance which make the balance between my work and the other 5 top priorities in life. When I find no balancing, I will have to quit that job.
(7) Money_ $$$$$$$$$$$$..I am getting what I am supposed to get by God's will. I should not expect beyond the order of God. It can be considered as too weak ideology but that will be the way of making happiness on the other hand.
(8)(9)(10), being single, having a car, having a house_ I can put these in any order as these are low priority life and I never think that having a car and house is compulsory in life. Being single is very far from my first priority.

This quiz is just for fun but it can show about me what kind of person I am. I will probably be quite emotional guy by looking at the priority list.
However the thing I am thinking now is if I can put those priorities into my real life? Can some situation change the order of priority?If Yes, what will be that situation? Nevertheless, I am glad to know that there are some people who has same sense with me about the priority life.

My Hands

နိဒါန္း

အခုကၽြန္မေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ကေတာ့ ကၽြန္မေမေမရဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမေမဟာ ကၽြန္မႏိုင္ငံျခားကို ပညာသင္ ထြက္လာရတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး သူ႕အလုပ္ခြင္ထဲက အေၾကာင္းေတြ၊ သူသြားခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ ၊ သူငယ္ငယ္ကအေၾကာင္း၊ သူ႕စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ စသျဖင့္ စာနဲ႕ေရးၿပီးအၿမဲပို႕ေပးေလ့႐ိွပါတယ္။ အိမ္နဲ႕ေ၀းေနတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ေမေမ႔ရဲ႕စာေလးေတြဟာ အလြမ္းေျပေစရံုသာမက အားေဆးတစ္ခြက္ပါ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မဆီေပးပို႔ခဲ႔တဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕စာေတြနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြအေၾကာင္းကို ေနာက္ပိုင္းမွာ အခ်ိန္ရရင္ ေရးပါအုန္းမယ္။ ေမေမဟာ စာေရး၀ါသနာပါသလို စာေရးေကာင္းသူတစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား ဟာ ေမေမ႔ရဲ႕ စာေတြထဲက ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးစာတစ္ေစာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာဟာ ေမေမ႔ရဲ႕ဘ၀တေစ႔တေစာင္းကို ေဖာ္ျပေနသလို လူသားတစ္ဦးရဲ႕ ဘ၀ျဖစ္စဥ္တစ္ခုအျပင္ မိခင္ေမတၲာကိုပါ ေဖာ္ျပေနတယ္လို႕ ခံစားမိပါတယ္။ ဒီစာက ေမေမပင္စင္ယူၿပီးေနာက္ပိုင္း ေရးခဲ႔တဲ႔စာေတြထဲက တစ္ေစာင္ပါပဲ။ ေမေမ႔ရဲ႕နဂိုမူရင္းစာကို အနည္းငယ္ ျပဳျပင္ၿပီး ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား

ေန႔စဥ္ဆိုသလို ၾကက္သြန္ျဖဴ ၊ ၾကက္သြန္နီ ႏႊာေနတဲ႔ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြက စာေရးဖို႔ အက်င့္မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ပန္းကန္ေဆးလိုက္၊ တံမ်က္စည္းကိုင္လိုက္လုပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြ အေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ မိခင္ရင္ခြင္မွာ ေနခဲ႔ရတဲ႔ ဘ၀တံုးကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ကေလးေတြက မိခင္ရဲ႕ႏို႕ခ်ိဳခ်ိဳကို ကိုင္စို႕ဖို႔ေလာက္ပဲ အသံုး၀င္ခဲ႔မွာပါ။ နဲနဲႀကီးလားလို႔ အိုးပုတ္ေလးေတြကိုင္ၿပီး ကစားတတ္လာေတာ႔ အဲဒီလို ထမင္းဟင္းခ်က္တမ္းကစားရတာကို ခံုမင္ခဲ႔မိတယ္။ ကၽြန္မမွတ္မိတာကေတာ့ အစ္မက ကၽြန္မနဲ႔အတူ အေဖာ္လုပ္ၿပီး ကစားေလ႔႐ိွတယ္။ အသက္ ၅ ႏွစ္မၿပည့္ခင္ အ႐ြယ္ေလာက္ကေပါ႔။ အစ္မကထမင္းရည္ေတြကို ႏြားႏို႔ဆိုၿပီးကစားတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ေက်ာင္းေနတဲ႔အ႐ြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေခတ္က ေက်ာက္တံ ေလးေတြကိုင္ခဲ႔ရတာေပါ႕။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ကိုယ္႕လက္ေလးနဲ႕ ေရးလိုက္လို႕ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္လာ တာေလးေတြကို သေဘာက်ေနခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္တံုးက စိတ္ကူးယဥ္တတ္တယ္။ အေဖာ္လဲမ႐ိွခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မတို႕ေတာင္ႀကီးမွာေနခဲ႔တံုးကေပါ႕၊ အိမ္ကေန အေနာက္ဘက္ကိုသြားလိုက္ရင္ ေတာင္ပူစာေလး႐ိွတယ္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ အဲဒီေနရာကိုသြားၿပီး ေတာပန္းေလးေတြခူး၊ ပန္းေမြ႕ရာလုပ္တာမွတ္မိေနေသးတယ္။ ကၽြန္မကအိမ္မွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္လို႕ အေရးေပးခံရတာမ်ားတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြက ထမင္းစားၿပီးပန္းကန္ ေတာင္ မေဆးခဲ႕ရဘူး။ အဲဒီကာလေတြတံုးကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြက ေဖာင္တိန္၊ ခဲတံေတြနဲ႔ပဲထိေတြ႕ေန ခဲ႔ရတာေပါ႕။ ေဖာင္တိန္ဆိုလို႕သတိရပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေခတ္က ေဖာင္တိန္ကိုင္ရတဲ႔ ေခတ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အားရင္ ေဖာင္တိန္ကိုေဆးရတယ္၊ မင္ထည့္ရတယ္။ ေဖာင္တိန္ဆိုလို႔ထပ္ေျပာရအုန္းမယ္။ ကၽြန္မဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရေဖာင္တိန္ ၂ေခ်ာင္း႐ိွခဲ႔ဘူးတယ္။ တစ္ေခ်ာင္းက ကၽြန္မ ၆တန္းေအာင္တံုးက တတိယဆုရခဲ႔တာပါ။ ေဖာင္တိန္မွာ Third Prize လို႔ေရးထြင္းထားတယ္။ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းက ကၽြန္မ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀တံုးက ကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္သူက ကၽြန္မနာမည္ ေရးထြင္းၿပီးေပးခဲ႔တာပါ။ အဲဒီေခတ္က Parber ေဖာင္တိန္ဆိုတာ အေကာင္းဆံုးေပါ႕။ လူႀကိဳက္လဲမ်ားတယ္။ Youth ဆိုတဲ႔ ေဖာင္တိန္ေလးေတြကလဲ ေရာင္စံု ေလးေတြနဲ႕ လူႀကိဳက္မ်ားတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ MC ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္္မရဲ႕လက္ေတြက ဖားခြဲရတယ္။ ၀က္ေသးေသးေလးေတြ ခြဲရတယ္။ လက္ေတြ႕ခန္းေတြ၀င္ရတယ္။ အတန္းႀကီးလာေတာ႔ လူနာေတြစမ္းသပ္ရတယ္။ စာအုပ္အႀကီးႀကီးေတြ ေပြ႕ပိုက္ၿပီးေက်ာင္းသြားရတယ္။ House Surgeon ျဖစ္လာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြကို ယုယၾကင္နာစြာနဲ႕ တြဲေခၚလာတဲ႔ လက္တစ္စံု ႐ိွခဲ႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးတြဲလာခဲ႔တဲ႔ လက္တစ္စံုနဲ႕ အတူ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း ေတြကို ရင္ဆိုင္ခဲ႔ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မသမီးဦးေလး ေမြးခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဓာတ္ေတြနဲ႔ ၾကင္နာယုယမႈေတြနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြမွာစုစည္းခဲ႔ တယ္။ သမီးေလး ၁ ႏွစ္နီပါး႐ိွခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ေဖေဖဟာ မက်န္းမမာ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေဖေဖဟာကၽြန္မတို႕နဲ႕ သိပ္ၾကာၾကာမေနရေတာ႔ဘူးဆိုတာ သိေနခဲ႔တယ္။ ေဖေဖနဲ႕ခြဲခြာရေတာ႔မယ္ဆိုတာ သိေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ မၾကာခဏေဖေဖ႔ရဲ႕လက္ေမာင္းေတြကိုတြဲၿပီး ၊ ေဖေဖ႔ရဲ႕လက္ေတြနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ေတြကို ထိေတြ႕ၿပီးေနခဲ႔တယ္။ ေဖေဖဆံုးၿပီး ၁၀ လျပည့္တဲ႔ေန႔မွာ ကၽြန္မတို႕အိမ္ မီးေလာင္တဲ႔ထဲမွာ ပါသြားခဲ႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြက ႐ိွသမွ်ျခင္ေထာင္ေတြ ၊ ေစာင္ေတြကို အိပ္ရာခင္းထဲ ထည့္ၿပီးထုတ္ေတာ႔တာပါဘဲ။ မီးေတြကနီးကပ္လာၿပီး ေနာက္ဆံုးအိမ္ေပၚကဆင္းမယ္လုပ္ေတာ႔ Album စာအုပ္နဲ႕ ထမင္းခ်ိဳင္႔ႀကီးကို သယ္ခဲ႔တယ္။ ေနာက္ပိုင္း သားေလးေတြေမြးလာေတာ႔လဲ သူတို႔နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ရျပန္တာေပါ႕။ ပူအုိက္တဲ႔ေန႔ေတြမွာ အိပ္ခါနီးတိုင္း ေရ၀တ္တိုက္ေပးၿပီး အ၀တ္လဲ၊ ေပါင္ဒါေတြ ထည့္ေပးခဲ႔တယ္။ ဒါမွ သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္းနဲ႔ ေမႊးေမႊးေလး အိပ္ရေအာင္လို႔ေပါ႕။

ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာ၀န္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ လူနာေတြရဲ႕အသက္ေတြ အမ်ားႀကီး ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အထူးသျဖင္း မီးဖြားေပးခဲ႔ရတာ၊ ခြဲစိတ္ေပးခဲ႔ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ လူနာေတြရဲ႕ ျပည္၊ ေသြးေတြကို မ႐ြံမ႐ွာကိုင္တြယ္ခဲ႔ရတယ္။ ေ႐ႊဆိုင္ေတြရဲ႕ေ႐ွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္မိတဲ႔အခါတိုင္း ေ႐ႊထည္လွလွ ေလးေတြကို ကိုင္တြယ္ေနရတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ လက္လွလွေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြကို ႏိႈင္းယဥ္ၾကည့္ေနခဲ႔ဘူးတယ္။

အဲဒီလို ဘ၀နဲ႔အလုပ္ခြင္ကိုျဖတ္သန္းလာရင္းနဲ႔ ရာထူးအဆင္႔ဆင္႔တက္ၿပီး ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီးျဖစ္လာ ျပန္ေတာ႔လဲ အမိန္႔ေတြ၊ အစီရင္ခံစာေတြကို ဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ေရးေပးခဲ႔ရ၊ လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ႔ရတာပါဘဲ။ အခ်ိန္တန္လို႔ပင္စင္ယူၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ကၽြန္မဟာ အိမ္႐ွင္မႀကီးလံုးလံုးလ်ားလ်ား ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အိမ္အလုပ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မရဲ႔လက္ေတြကို ဒီလိုအလုပ္ေတြနဲ႔ပဲ အလဟႆကုန္ဆံုးသြားမွာကို မလိုလားပါဘူး။ လက္ကေလးႏွစ္ဘက္ထပ္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာနဲ႕ ခႏၵာကိုယ္ရဲ႕ျဖစ္မႈ၊ ပ်က္မႈကိုေစာင္႔ၾကည့္ရင္း ၀ိပႆနာဥာဏ္စဥ္အဆင့္ဆင့္တက္ၿပီး အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း ကင္းတဲ႔မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကိုလွမ္းတက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါအုန္းမယ္။


စာဖတ္သူတို႕လဲ မိမိရဲ႕လက္ေတြကိုဘ၀မွာ ဘယ္လိုအသံုးခ်ခဲ႔တယ္ဆိုတာ ေတြးေတာၾကည့္ဖူး ပါရဲ႕လား။ မိမိရဲ႕လက္ေတြဟာ မိမိတစ္ဦးတည္းအတြက္ လက္လား၊ မိသားစုမွာအသံုး၀င္ခဲ႔တဲ႔ လက္လား၊ လူအမ်ား အတြက္ လက္လား၊ စသျဖင့္ေပါ႔။ ဒါ႕အျပင္မိမိရဲ႕လက္ေတြကို ေလာကီ၊ ေလာကုတၲရာႏွစ္ျဖာမွာ အက်ိဳး႐ိွ ေအာင္အသံုးျပဳဖို႕ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ႔ပါသလား။

My Root

I wanted to write this topics from 2 years ago since I read the book The Root in Myanmar version. This book was written about the slavery system in US and one black man managed to find his root by asking his ancestors and by doing research on that area.
I always wanted to know where did I come from. The book "Yu Pa Nan Di" by Shwe U Daung also inspired me a lot to find out my roots. . In that book, the man know his ancestors since from the buddha age. The way to keep the list of names is quite simple. Each generation has to write down their family list and hand over to the next generation. Author Shwe U Daung claimed himself that he knows his ancestors from 4 generations ago.
How about me? How far I could know about my ancestors other than my grandparents. My grandparents from my father side are still a live. According to my father, my grandma was born in Yangon and migrate to Mandalay after she married to my grand pa. I don't have any information of my great grand parents from my grandma side except two photos at our Mandalay home. My grandma told us that those photos are our great grand parents and she always asked to worship them yearly as our Chinese tradition. The things made me feel more excited is how did they come to Myanmar from China from 100 years ago, Why did they leave their place, What are the things they left at China, Are there any relatives of them still staying at China, is there anybody whose face is look alike us, had they ever thought of leaving the generations . I have so many thoughts and questions in my head whenever I looked at their photos. They must have faced a lot of difficulties when they migrated from China. Eventually they made it. They managed to build up a successful family.
My grand pa from my father is considered as a pioneer within his family. We were told that he came alone from China to Myanmar when he was at 16. He was supposed to come to Singapore first and join to his other relatives in Singapore. But for some visa issues, he was not allowed to enter Singapore, then he took the same ship and landed at Yangon. There are still his relatives in Singapore and he had lost contact with them for so many years. I don't know how did he survive at his early days in Yangon. I have tried to put myself into his shoes when I come and work at Singapore alone. But I couldn't really think of how he manage to get success life in Myanmar despite of different language and different culture. He often say proudly that he build his current house with only 60000 kyats at 1960.
From my mother side, my grand pa passed away 5 years before we were born. His name is U Saw Phae and believe in Christ. The reason how his whole family became Christian is quite interesting. His father is pure Burmese and lived near Shwe Bo region. But his mother's race is not very clear. One of my aunt mentioned that his mother is mix of Thai and Burmese. I could guess by looking at my grand pa's photo. His face doesn't look like pure Burmese, fair complexion, straight Jaw and long,big nose. Their whole family changed their religion from Buddhist to Christian when the Christian commissioner come into Myanmar after Myanmar lost it's independence. At that time, everybody was suffered of poverty and no family can feed their family member very well. So Christian commissioner managed to convince a lot of Myanmar family easily to change to Christian by giving the support to them.
His wife, my grandma is also not the pure Burmese. Her race is Da Nu, a member of Shan ethinic. I also have no information how my grandpa and grandma met and happen to marry. But I guess their marriage could be engaged marriage by my grandma's guardian. My grandma's parents were dead since she was a kid and she has to stay with one of the relative until she married. Her sister has delivered twins and my mother inherit that genetic. My grandma stay with us until she die at her 92. When she was a live, she told her experience during the second world war. Amazingly she remembered almost all the people names. She also used to tell us about my grand pa's siblings. But I noticed that she didn't tell too much about our grand pa.
In fact I don't feel satisfy of myself for collecting informations about my ancestors. I should have more informations by asking my grandparents when they are alive. I still have chance to ask my Chinese grandparents and I believe they will be very happy of talking about their life experience and their relatives.
My grand parents from both side and great great grand parents have left our generation. . When I think of finishing this topic, I have only one question in my mind. From 100 years on now, there will be another generation from me and my brothers. Will they talk about us? Will they ask somebody about us? Will they curious about us? Will they speak the language as we speak now?
As my great grand parents never thought of these questions but they did what they are supposed to do. So I might be so curious of those questions although I am not supposed to be able to know. Anyway, I will be doing what I should be doing.

My Self

I have nothing special to say about my self. As we wrote my self essay at our primary school, I would like to start my name first. I am called YE MIN WIN officially. But there are a few persons who call me my full name. As far as I remember most of them are my high school teachers. I don't think my parents will have particular reasons to give me this name. I was born with twin brother. He is elder than me and I guess my parents would have thought about his name first. Luckily his name is quite pretty and meaningful. His name is YE YINT WIN ( brave winner) . Then I become YE MIN WIN followed by the homonym of his name.
In fact one of my aunt wanted to give the name to us with the advise of astrologer. Fortunately my parents reject her advise otherwise I will probably be Win Naing Oo or Win Naing Htoo. These name in Myanmar is very meaningful but I found them as ugly and more on country man's names.
Anyway I was not well known as YE MIN WIN among my friends, colleges and relatives. My relatives call me Nyi Ye which is also followed by the meaning of my brother name called by relative. He was called Ko Ye, "Ko" mean elder brother and "Nyi" mean younger brother. These names were called by our childhood friends and relatives. But my mom is calling us "YE NYI NAUNG" (Ye Brothers) until now. I really love that words and whenever we were called by this name, I feel like become a small kid in front of my mom who is ready to listen whatever mom said.
I was called as YE GYI, when I was at university. At that time, putting the words "Gyi" after the first words of name is very popular among students and this is also a sign of expressing degree of friendship. My university friends are still calling me YE GYI. My IT friends call me English translated version of "YE GYI" which is "Giantcop". But they don't call the full nickname. They just refer me as Gcop. And I always use this name to participate in forum, newsgroup and other IT related activities.
This is a good thing for having the different nick names as I can differentiate easily my university friends , my childhood friends and my IT friends.
When I come and work at Singapore, I start to have problem with my name. My first boss suggests me to choose one of the English name so that they can call me easily and other people can remember my name easily as well. But I refuse to choose with the reason that I am afraid to get the bad luck because of my new name. So I have no special reasons and I ask them to call me "YE". Later I realize that "YE" is difficult to pronounce and nobody can pronounce correctly at first time. Some called me jeff , some jack and some called me yee. In fact I should have asked them to call me "MIN WIN". Whatever , now every people I get to know in Singapore from work are calling me "YE".
After 1 years in Singapore, I happen to have a chance to study for Master Program. At this time , I think carefully how I want my classmate to call my name. If I choose "MINWIN, it was very different from the well known name "YE" and nobody will be able to recognize me when they see my name at other place". Finally I decided to choose the name "YE MIN". So I start to introduce myself as "YEMIN" at my Master class.
After encountering a lot of incidents regarding with my names, I have another headache to choose the name for my future kids. I always wanted to have first name and family name. So I decided to implement the first name and family name system from my generation. So how would I choose the family name that will be after my kid's first name?
Would that be nice if it is "YE" or "YEMIN" or "MINWIN" or "WIN".
Appreciate any advise.....