မစု (MA-SU) ကို ခံစားျခင္း

ဒီတစ္ပတ္ေတာ႔ ကၽြန္မေမေမရဲ႕ စာေလးတစ္ေစာင္ ကို မူရင္းအတိုင္းထပ္မံ ေဖာ္ျပပါရေစ႐ွင္။

မစု (MA-SU) ကို ခံစားျခင္း

၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ကၽြန္မ ၁၀ တန္းေအာင္ခ်ိန္မွာ ေတာ႔ မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္ကို IQ level နဲ႔ ေ႐ြးတဲ႔အခ်ိန္ စခဲ႔တာပါပဲ။ ဒီ႔အရင္ကေတာ႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ Inter-B အထိေနၿပီး ေတာ႔မွ ေဆးတကၠသိုလ္ကို တက္လိုသူမ်ားက မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ကို 2^nd MB ကစတက္ၾကရပါတယ္။ စနစ္သစ္အရ ကၽြန္မလဲ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္မွာ 1^st MB ဆိုတဲ႔ အတန္းကစတက္ခဲ႔ရတာပါပဲ။ မႏၱေလး ၀ိဇၨာ နဲ႔ သိပၸံ တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ စာသင္ခ်ိန္ေတြေျပာင္းတိုင္း အခန္းေတြေျပာင္းၿပီး အေျပးအလႊား အတန္းတက္ၾကရတာလို႕ေတာ႕ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ကၽြန္မတို႕ေဆးေက်ာင္းကေတာ႔ ေက်ာင္းပံုစံကလဲ အထက္တန္းေက်ာင္းပံုစံ အတိုင္းပါပဲ။ စာသင္ေတာ႔လဲ တစ္ခန္းထဲမွာပဲ ဆရာေတြက သူ႕အခ်ိန္နဲ႔သူ ၀င္ၿပီးသင္ေတာ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးလိုပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔အတန္းမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ကလဲ စုစုေပါင္း ၇၅ေယာက္ပဲ ဆိုေတာ႔ တကၠသိုလ္ ပံုစံနဲ႔ နဲနဲမွ မတူခဲ႔ပါဘူး။ ေဆးေက်ာင္းသူေတြကလဲ ႐ြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ ပါပဲ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြဟာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ကိုသြားၿပီး အဲဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြလိုအတန္းေတြ လိုက္တက္ၾကေၾကာင္း လဲ ၾကားဖူးခဲ႔ပါရဲ႕။ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္အထိ မႏၱေလး၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္ႀကီးနဲ႕ ေ၀းကြာတံုးပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔ေဆးေက်ာင္းနဲ႕ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္နဲ႕ ဘတ္စကက္ေဘာ ၿပိဳင္တဲ႔ ရာသီေရာက္လာေတာ႔ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက ကားေတြ စီစဥ္ေပးၿပီး ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္ ကိုသြားၿပိဳင္ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕လဲ အားေပးဖို႕ လိုက္ၾကပါတယ္။ အၿပိဳင္ ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကေတာ႕ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံဘက္ကလဲ “MC MC ... ႐ံႈး႐ံႈး ” လို႔ ေအာ္တာေပါ႔။ ကၽြန္မတို႕ဘက္ကလဲ “MA-SU MA-SU .... ႐ံႈး႐ႈံး” လို႕ေအာ္ၾကတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး Mandalay Arts and Science University ကို မစု (MA-SU ) လို႕အတိုေကာက္ေခၚၾကတယ္။ (ခုေခတ္မွာဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒီလိုေခၚရင္ အျပစ္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။)

အဲဒီလိုနဲ႔ မစု နဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႔ သိပ္ရင္းႏွီးလွသည္မဟုတ္ပါဘူး။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရင္မွာ ပပကဆိုင္ေတြမွာ စာရင္းေတြလုပ္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ လုပ္အားေပးရပါတယ္။ (ဘာအတြက္လဲ မမွတ္မိေတာ႔ပါ။) အဲဒီလို လုပ္အားမေပးခင္ စာရင္းဇယား သင္တန္းအရင္တက္ရပါတယ္။ သင္တန္းက မစုဆီ မွာ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မတို႔လဲ မစုရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေ႐ႊမန္းေဆာင္၊ သစၥာေဆာင္ ဆိုတာေတြကို ေရာက္ဖူးေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႕ကို အဲဒီအေဆာင္ေတြမွာပဲ ေနရာခ်ထားေပးလို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ေနခဲ႔ရတယ္။ အေဆာင္မွာပဲ ထမင္းစားရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေဆးေက်ာင္းက အေဆာင္ေတြနဲ႔ မစုရဲ႕ အေဆာင္ေတြက ေကၽြးေမြးပံုစနစ္မတူပါဘူး။ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက မနက္ပိုင္း ေကာ္ဖီ၊ မုန္႕၊ထမင္းေၾကာ္၊ မုန္႕တီ စသျဖင့္ ေကၽြးတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ထမင္းေကၽြးတယ္။ မစု ကေတာ႔ မနက္ ၈ နာေလာက္မွာ ထမင္းေကၽြးတယ္။ ေန႔လည္မွာ ေကာ္ဖီတိုက္တယ္။ အဆန္းျဖစ္ေနတာေပါ႕။ မစုက အေဆာင္ေတြမွာ ေခတၱခဏ ေနခဲ႔ရစဥ္မွာ တကၠသိုလ္ဆိုတဲ႔ အရသာေလးကို ခံစားဖူးခဲ႔ပါရဲ႕။ ညပိုင္းက်ေတာ႔ ဂစ္တာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက သီခ်င္းလာဆိုၾကတာကိုး။ မစုရဲ႕ ေက်ာင္းသူေတြကလဲ မုန္႕ေတြပို႕ၾက၊ ဘာသီခ်င္း ဆိုပါ ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကနဲ႔ ကၽြန္မတို႕အဖို႕ ထူးဆန္းေနတာေပါ႕။ ကၽြန္မတို႕ ေဆးေက်ာင္းအေဆာင္ေတြမွာ ေတာ႔ဘယ္သူကမွလာၿပီး သီခ်င္းမဆိုဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး လာဆိုတဲ႔ သူေတြ႐ိွရင္လဲ ေဆးေက်ာင္းသူေတြက မီးပိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနၾကတာ။ ဒါကေတာ႔ မစုရဲ႕ ေက်ာင္းသူ ခဏျဖစ္တံုးက အေတြ႕အၾကံဳေပါ႕။

အဲသည္ေနာက္ေတာ႔ မစုနဲ႔ ကၽြန္မဟာ သိပ္ၿပီး အဆက္အဆံ မ႐ိွခဲ႔ၾကပါဘူး။ သမီးငယ္ေလး ဘြဲ႕ယူေတာမွ မစုဆီကို တစ္ေခါက္ ေရာက္ျဖစ္ေတာ႔တယ္။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ဖို႕ မစုဆီကို ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး ေပါင္းျမက္ေတြထူေနတဲ႔ သစၥာေဆာင္ႀကီးေ႐ွ႕က ျဖတ္သြားရတယ္။ ငယ္တံုးက ဘ၀ေလးကိုလဲ သတိရလိုက္မိ ေသးတယ္။ သမီးငယ္ေလးကိုလဲ အထူးသတိရမိတယ္။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ မိန္းအေဆာက္အအံုႀကီးေ႐ွ႕က ေလွကားထစ္ေလးေတြေပၚမွာ သမီးေလး႐ိုက္ထားတဲ႔ ဓာတ္ပံုေလးကို သတိရမိတယ္။ သမီးေလး၀တ္ထားတဲ႔ အ၀တ္အစားနဲ႔ မက္ခ်္ ျဖစ္ၿပီး သိပ္လွတာပဲ။ အဲဒီတံုးက သမီးက ပထမႏွစ္ေလာက္ပဲ ႐ိွအံုးမယ္။ သူ႕ရဲ႕ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းတဲ႔ အလွကိုလဲ ေတြ႕ရတယ္။

သမီးတို႕ ဌာနနားကို ေရာက္ေတာ႔ သမီးေလး သြားလာလႈပ္႐ွားခဲ႔တဲ႔ ေနရာေလးမို႕ အထူးသတိရမိျပန္တယ္။ လူ႔ေလာက ကေန ထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္တဲ႔ သမီးေလးရဲ႕႔ ဆရာႀကီးကိုလဲ သတိရမိတယ္။ သူကြယ္လြန္သြားေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္တဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြ၊ သူရဲ႕ ပညာေတြကို သတိရေနၾကပါရဲ႕လား။ အသက္႐ွင္လ်က္႐ိွေနခဲ႔ရင္ေတာင္ ဌာန၊ ေနရာတစ္ခုကေန ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားခဲ႔ရင္၊ အဲဒီေနရာမွာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ပဲ က်င္လည္ခဲ႔ေပမဲ႔ တစ္စိမ္းတစ္ရံလို ျဖစ္သြားတတ္တာ သဘာ၀ပါပဲ။

တကၠသိုလ္၀င္း ကေန ထြက္ခြာခဲ႔ေတာ႔ တကၠသိုလ္ အရံတပ္ရင္းဆိုတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီေတာ႔လဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကိုသတိရမိျပန္တယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက MC ပထမႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ အရံတပ္ရင္းကို ၀င္ခဲ႔တာေလ။ သူညေနတိုင္း training ဆင္းခဲ႔ရတာေတြကို ျပန္ေျပာျပတတ္တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္႐ွည္ေတြမွာ တစ္ၿမိဳ႕တစ္႐ြာကိုလဲ ေလ႔လာေရးခရီး သေဘာမ်ိဳး သြားရတယ္တဲ႔။ သူက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေတာ႔ တပ္ထဲ၀င္ၿပီး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ENT Specialist ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေခတ္က တကၠသိုလ္အရံ တပ္ရင္းကေန တပ္မေတာ္သား အရာ႐ိွေတြ ေမြးထုတ္ေပးခဲ႔ဘူးတယ္။

မစု ဆီကေန ထြက္ခြာခဲ႔ၿပီးေတာ႔ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေလးေတြဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေတြးေတာစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုျခင္းေပၚလာခဲ႔လို႕ ဒီစာစုေလးကို ေရးမိပါတယ္။ မစုနဲ႔ အေနေ၀းခဲ႔သူျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မေတာင္မွ တဒဂၤအတြင္းမွာ ဒီေလာက္ခံစားမိခဲ႔ရင္ မၾကာခင္မွာ ႏွစ္(၅၀)ျပည့္ေတာ႔မဲ႔ မစုနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ႔သူဆိုရင္ အတိုင္းအဆမ႐ိွ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြကို ျပန္ေတြ႕ၾကမွာပါ။

ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြား အထိ မစု(MA-SU) ဆိုတာ တည္တံ႔ခိုင္ၿမဲႏိုင္ပါေစ။ လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားစြာကို ေမြးထုတ္ေပးမဲ႔ အမိတကၠသိုလ္ႀကီး အျဖစ္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ပါေစ။

မွတ္ခ်က္။ ။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ရဲ႕ ႏွစ္ ၅၀ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲကို ယခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလအတြင္းက က်င္းပၿပီးစီးခဲ႔ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

My Brother's Wedding

I write this post just to make a record for my brother's wedding and finding the way to cheer his marriage. Despite of my sister's criticism of judging me that I am focusing too much on my personal feeling and not giving anything to reader, I continue this post as my intention of this blog is about my life and things about what I think, I feel and I see.

One of the July evening 2008, I got a call from one of my friends that my mother has important news to deliver me. Suddenly I feel that the news will be nothing good other than bad news about my father's health as he was hospitalized at last year December. I was so worried that he may have left us or hospitalized again . That made me even shaking with excitement while I was dialing the number of My mother. The first thing my mother told me was " I have to talk about your brother, ko ye", "phew!!!!!!". Now I know that my father is fine. But my worried is still not calm as the news can also be bad news about my brother since he is flying helicopter every week. After a few seconds, my mother told me that "he is going to marry soon". I felt so surprised as he was staying a lone until now but the immediate feeling come in my mind was I am glad for him. But my mom's sound was rather uncomfortable and did not seem to be very glad of telling that news. After about half and hour chat, I understand well that my mother was just getting uncomfortable of his son's marriage to a girl as if she appeared suddenly from somewhere. That was how I was informed about my brother's marriage.
After a month, I heard my mother and father went to my brother's place and make the engagement ceremony for them. I was not around all the time but I came to know that my mother manage to build the close relationship with the girl's family and ready the accept the girl as her daughter-in-law.
After 3 months , second Saturday of November, 08-11-2008, the marriage ceremony was held at the town called Mate Hti Lar, about 90 miles far from Mandalay, which is the native town of my mother as well. I was dying to go back and attend the wedding but unfortunately I could not make it because of my busy schedule and study. But I was told almost every moments of the wedding events that inspire me to make record of my brother's wedding.
At the wedding, besides the bridegroom and bride, the other celebrity are my little cousin sister, my nephew and my niece as they participate as flower kids.


That last time I met them was last year December and they are just tiny kids at that time. I was surprised to see them again with wonderful dress after 1 year. Especially my nephew Wai Yan Min, he was really charming with tuxedo suit and tie. I couldn't believe my eyes that my nephew can be such a handsome kid within a year.
My father and mother was wearing traditional Myanmar dress at wedding. For my father and mother, wearing formal dress and taking the photo with my brother while he was wearing his military suit will be second time for them. The first time I saw this scene was at my brother's graduation ceremony at Defense Service Academy, Pyin Oo Lwin. I don't know exactly how their feeling could be different between two ceremonies. But I guess they won't never be hesitated to stand beside of their son again in similar ceremony whenever they have chance.


My elder brother is always willing to be celebrity and try always to do public stunt whenever he has a chance. This wedding is a good playground for him to make public stunt and earn the people's attraction despite of his less hair and bigger tummy. I don't see any technical reason behind hanging the wallet at his neck but he did that. But my sister-in-law was applauded by one of my friend for being able to keep her beauty despite of being a mother of two kids.



My uncle, Aunt and my cousin sisters attended the wedding as well. To them, this was not only the wedding ceremony also their gathering party as well. Sometime they have not seen each others for months and I guess my brother wedding is the only one ceremony in 2008 for them to gather.



From more than 20 years ago, we twin brother attended two of our aunts' wedding as flower kids. I am glad they attended my brother's wedding as honorable guests again. They may remember their sweet memories at their wedding when looking at my brother.
Actually, my brother's wedding was no more than a normal wedding like others. But I would like to make it record it on my blog page and want my family members to think how much I concern for this wedding although I could not attend. If marriage is considered as turning point and entering the new life style, my brother has done that already. He is at the initial stage of building up his own family like my parent's and other relative did. That's the thing I could proud of him. As he is my closet buddy in my life, I got some thoughts related with his marriage.
How could we define the successful family life? Would it be the in terms of monetary value how wealthy he is? Would it be the prosperous of living dolls and build them up as grownup people? Would it be very peaceful relation with wife without even single moment of quarrel?
I am not the right position to define the pattern of his successful family life. That would be agreement and discipline defined by him and his wife. Nevertheless, I wish he may get successful family life in terms of any perspective whichever he define.

တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလး

ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဂ်ပန္သီခ်င္းေလးကို ၾကားဖူးၾကပါသလား ရွင္။
It's a small world ဆိုတဲ႕ အဂၤလိပ္စာသားနဲ႔ သီခ်င္းေလးလဲ ႐ိွပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ႔ ဂ်ပန္ သီခ်င္းေလးကို စၿပီး ၾကားဖူးခဲ႔တာပါ။
ဒီသီခ်င္းေလးကို စၿပီး ၾကားဖူးခဲ႔ တာကေတာ့ WFWP (Women Federation for World Peace) အဖြဲ႕ ကအခမ္းအနားေတြမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ WFWPရဲ႕ အခမ္းအနားေတြမွာ တက္ေရာက္လာသူတိုင္းကို အဲဒီ သီခ်င္းစာ႐ြက္ေလးေတြ ေ၀ေပးပါတယ္။ အခမ္းအနားၿပီး တိုင္း တက္ေရာက္သူေတြ အားလံုးအတူတကြ အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ဆိုၾကပါတယ္။ ဒီသူခ်င္းေလးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ေလး ကိုခံစားၾကည့္ၾကပါစို႕ ေနာ္။
သီခ်င္းစာသားေလးက တိုေပမယ္႕ အႏွစ္သာရ ႐ိွလွပါတယ္။
ဂ်ပန္သီခ်င္းစာသားေလးကို ဘာသာျပန္ခံစားၾကည့္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္႐ွင္.......

တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလး

တိုရဲ႕ ကမၻာေလးထဲမွာ
ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေတြလဲ႐ိွတယ္၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြလဲ႐ိွတယ္
တို႕ေတြအတူတကြ လက္တြဲကူညီၿပီး ေနၾကတဲ႔
တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလး

တို႔ရဲ႕ ကမၻာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး မလို႕
ေနရာတိုင္း သာတူညီမွ်ခံစားမွ်ေ၀လို႕
တို႕ရဲ႕ ကမၻာဟာ လံုး၀န္းတဲ႔အတြက္
အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ေတြဟာ တစ္ဆက္တည္းပါပဲ။

တို႔ရဲ႕ ကမၻာေလးေပၚက လူတိုင္းဟာ
အၿပံဳးေလးေတြကိုယ္စီ မွ်ေ၀ႏိုင္မယ္ဆိုရင္
တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ေတြ တုိးပြားလာၿပီး
အခက္အခဲေတြ႕တိုင္း လက္တြဲ ကူညီႏိုင္ၾကမွာပါ။
ဒါဟာ တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလးပါ။

ဂ်ပန္သီခ်င္းစာသားေလးကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

小さな世界


世界中どこだって
笑いあり、涙あり
皆それぞれ助け合う
小さな世界

＊　世界はせまい、世界は同じ
　　　世界は丸い、ただ一つ

世界中だれだって
ほほえめば、仲良しさ
皆論になり手をつなごう
小さな世界

repeat ＊

တီးလံုးေလးကို ဒီေနရာမွာ နားဆင္ႏိုင္ပါတယ္။ Internet Explorer နဲ႔ ဖြင့္ရင္ ပိုအဆင္ေျပပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဂ်ပန္သီခ်င္းစာသားေရာ အဂၤလိပ္သီခ်င္း စာသားကိုပါ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

http://utagoekissa.web.infoseek.co.jp/itsasmallworld.html