မီးငယ္ေလးေရ
ေမေမေန႔တိုင္း မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ တရားေတြကိုနာရင္းကေန အေတြးတစ္ခုျဖစ္မိတယ္။ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္ဆိုတဲ႔ ဆိုရိုးစကားလိုပဲ။ ေမေမတို႔လူေတြမွာ လူ႔ဘ၀ကို ရၿပီးကတည္းက စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းေနရတယ္။ ပညာသင္ေနရတာလဲ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ပါပဲ။ ေလာကီဘ၀ထဲကေန ေလာကုတၱရာဘ၀ထဲကို ေျခခ်ေနၾကတဲ႔ သံယာေတာ္အရွင္သူျမတ္ ေတြလဲ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ေတာ႔ ရုန္းကန္ေနၾကရေသးတာပဲ။ ေမေမလဲ အသက္၆၀ အထိ ရုန္းကန္းခဲ႔ရတာပဲ။ ဒါေတာင္ အသက္၆၀ျပည့္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ျခင္းမွ နားလို႔ရၿပီလို႔ သတ္မွတ္လိုက္လို႔ကိုး။ ဒါေတာင္ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြမွာေတာ႔ နားပါ ဆိုတာေတာင္ မနားႏိုင္ၾကပါဘူး။ (စား၀တ္ေနေရးခ်ိဳ႕တဲ႔သူေတြကေတာ႔ ဘ၀ကို ဆက္ၿပီး တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ရုန္းကန္ရတာကိုေတာ႔ မေျပာလိုပါဘူး။ စား၀တ္ေနေရးျပည့္စံုလ်က္နဲ႔ ေလာဘ မသတ္ႏိုင္သူေတြကိုသာ ဆိုလိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႕ကိုယ္သူတို႔ ေလာဘရိွေနတယ္လို႔လဲ မသိၾကပါဘူး။)
အခုမွ နားခြင့္ေပးလိုက္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ဥပေဒကို အရမ္းေက်းဇူးတင္မိတယ္။ အသက္ ၆၀ အထိ သင္သည္ စား၀တ္ေနေရး၊ သားေရး၊ သမီးေရး ၊ အိမ္ေထာင္ေရး မ်ားအတြက္ တရားေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ မတရားေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ပူေလာင္ေသာကိေလသာမ်ားျဖင့္ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ကၠဳသရိယတို႔ျဖင္႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔ၿပီး ျဖစ္သည္။ သင္၏ ကံတရားက သင့္ကို အသက္၆၀ အထိ အသက္ရွင္ခြင့္ ေပးခဲ႔သည္။ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ် အသက္ရွင္ခြင့္ရမည္ ကိုမသိႏိုင္ေသး။ သို႔ျဖစ္၍ က်န္ရိွေသာ သက္တမ္းတြင္ “ကိေလသာျငိမ္း ေလာင္စာသိမ္း”ေသာ (“ကိေလသာၿငိမ္း ေလာင္စာသိမ္း” ဆိုတဲ႔ စကား အဓိပၸာယ္ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ရွင္းျပပါမယ္။) အလုပ္မ်ားကို တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ပါေတာ႔ ဆိုတဲ႔ အမိန္႔စာ ရခဲ႔သလိုပါပဲ။
အဲဒီလို အမိန္႔စာရခဲ႔တဲ႔ ေမေမဟာ ထပ္ၿပီး စဥ္းစားမိျပန္တယ္။ အသက္ ၆၀ အထိ ကုန္ခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အတြင္းမွာ တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္ေစ႔လည္ၿပီး ရိပ္သာေတြေရာက္ခဲ႔တဲ႔ မေျပာစေလာက္ အခ်ိန္ေလးကလြဲလို႔ (စုစုေပါင္းဆိုရင္ သံုးေလးလေလာက္ပဲ ဆိုပါေတာ႔) တရားေတာ္ကို ႏွလံုးသြင္းခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ဆိုတာ မရိွသေလာက္ပါပဲ။ ေမေမ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြလဲ ေမေမ႔လိုျဖစ္မွာ မလိုလားပါဘူး။ (ဒါေပမဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ သားသမီး ၄ ေယာက္လံုးဟာ တရားေတာ္ကို ေလ့လာလိုက္စားလိုသူမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး အခုေရာက္ရိွေနတဲ႔ အသက္အရြယ္မွာ ေမေမ႔ထက္ “အသိ” သာသူမ်ားျဖစ္ၾကတယ္လို႔ ေမေမ ခံယူထားပါတယ္) အခုအခ်ိန္မွာ ေမေမဟာ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ အမရပူရၿမိဳ႕ မဂၤလာရိပ္သာ တိုက္ေက်ာင္းႀကီးကို ေန႔တိုင္းေရာက္ေနသလို ခံစားရတယ္။ တကာၾကြယ္တို႕၊ တကာသစ္တို႕ နဲ႔ အတူတကြ တရားနာေနရသလိုပါပဲ။ အဲဒီလိုအခါမွာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ တရားအရသာေတြကို ေမေမတစ္ေယာက္ထဲ မခံစားလိုပဲ သားသမီးေတြကို ခြဲေ၀ေပးခ်င္တဲ႔ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနမိတယ္။ မီးငယ္ေလးဟာ တစ္ရပ္တစ္ေက်းမွာ ပညာေရးအတြက္ လံုးပမ္းေနရတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွသာ တရားသံေလးေတြကို ပူေဇာ္ႏိုင္တယ္၊ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္တယ္။ အရင္တံုးကေတာ႔ ေမေမ႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြ၊ ေမေမ႔အေတြးေတြကို မီးမီးဆီကို ေရးပို႔ခဲ႔ေပမဲ႔ အခုေတာ႔ ေမေမ႔မွာ ထူးထူးေထြေထြ ေရးစရာအေတြ႔အၾကံဳမရိွေတာ႔ ေမေမနာေနရတဲ႔ တရားေတာ္ေတြထဲက မီးမီးကို သိေစခ်င္တဲ႔ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေလးေတြကို ေရးၿပီး ပို႕ရရင္ေကာင္းမယ္ဆိုတဲဲ႔ အၾကံျဖစ္မိတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ ေမေမေရးတဲ့ စာေတြကိုလဲဖတ္ရ၊ တရားေတာ္ေတြထဲက မသိမျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကိုလဲ အထူးေလ့လာစရာ မလိုေတာ့ပဲ ေမေမ႔စာေတြဖတ္ရင္းကေန သိသြားတဲ႔ အက်ိဳးတရားေတြ အမ်ားႀကီး ရႏိုင္တာေပါ႔။
ဆရာေတာ္ ဦးဇ၀န(ေမတၱာရွင္ ေရႊျပည္သာ)ရဲ႕ တရားတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ဗိမၼသာရမင္းႀကီးနဲ႕ အနာထပိဏ္ သေဌးႀကီး နွစ္ဦးကို ႏိႈင္းယဥ္ျပထားတယ္။ ဗိမၼသာရ မင္းႀကီးဟာ ကိုယ္တိုင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ေသာ္လည္းမိမိသားေတာ္ အာဇာတသတ္ကို တရားဓမၼအေမြ မေပးတတ္ခဲ႔လို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း အေသဆိုးနဲ႕ ေသခဲ႔ရတယ္။ သားေတာ္လည္း ငရဲက်တဲ႔ အျဖစ္ေရာက္ရတယ္။ အနာထပိဏ္ သေဌးႀကီးကေမတာ႔ တရားအေမြေပးတတ္လို႔ သားသမီး ၃ ေယာက္လံုးလဲ ေသာတာပန္ (တစ္ေယာက္က သကတာဂဏ္) ျဖစ္တယ္။ အငယ္ဆံုးသားက အရက္သမား လူဆိုးျဖစ္ေနတာကို ေန႔စဥ္ မုန္႔ဘိုးေပးၿပီး ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ကုိ သြားခိုင္းတယ္။ ဥပါယ္တံမည္ နဲ႔ သိမ္းသြင္းခဲ႔တာ ေနာက္ေတာ႔ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြဟာ တရာအေမြ ေပးတတ္ဖို႔ လုိတယ္တဲ႔။ အခုေခတ္မွာ မိမိသားသမီးကို ေလာကီအေမြေတြသာ တြန္းထိုးေပးေနၾကတယ္ လို႔ ေဟာျပထားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေမေမလဲ တတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် တရားအေမြေလးေတြ စုေဆာင္းမွ်ေ၀ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။
ေရွ႔ဆက္ၿပီး စိတ္၀င္စားစြာ ဖတ္ၾကားမွတ္သားႏိုင္ပါေစ။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment