ေမေမ နာယူေသာ တရားမ်ား (နိဒါန္း)

မီးငယ္ေလးေရ

ေမေမေန႔တိုင္း မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ တရားေတြကိုနာရင္းကေန အေတြးတစ္ခုျဖစ္မိတယ္။ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္ဆိုတဲ႔ ဆိုရိုးစကားလိုပဲ။ ေမေမတို႔လူေတြမွာ လူ႔ဘ၀ကို ရၿပီးကတည္းက စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းေနရတယ္။ ပညာသင္ေနရတာလဲ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ပါပဲ။ ေလာကီဘ၀ထဲကေန ေလာကုတၱရာဘ၀ထဲကို ေျခခ်ေနၾကတဲ႔ သံယာေတာ္အရွင္သူျမတ္ ေတြလဲ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ေတာ႔ ရုန္းကန္ေနၾကရေသးတာပဲ။ ေမေမလဲ အသက္၆၀ အထိ ရုန္းကန္းခဲ႔ရတာပဲ။ ဒါေတာင္ အသက္၆၀ျပည့္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ျခင္းမွ နားလို႔ရၿပီလို႔ သတ္မွတ္လိုက္လို႔ကိုး။ ဒါေတာင္ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြမွာေတာ႔ နားပါ ဆိုတာေတာင္ မနားႏိုင္ၾကပါဘူး။ (စား၀တ္ေနေရးခ်ိဳ႕တဲ႔သူေတြကေတာ႔ ဘ၀ကို ဆက္ၿပီး တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ရုန္းကန္ရတာကိုေတာ႔ မေျပာလိုပါဘူး။ စား၀တ္ေနေရးျပည့္စံုလ်က္နဲ႔ ေလာဘ မသတ္ႏိုင္သူေတြကိုသာ ဆိုလိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႕ကိုယ္သူတို႔ ေလာဘရိွေနတယ္လို႔လဲ မသိၾကပါဘူး။)

အခုမွ နားခြင့္ေပးလိုက္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ဥပေဒကို အရမ္းေက်းဇူးတင္မိတယ္။ အသက္ ၆၀ အထိ သင္သည္ စား၀တ္ေနေရး၊ သားေရး၊ သမီးေရး ၊ အိမ္ေထာင္ေရး မ်ားအတြက္ တရားေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ မတရားေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ပူေလာင္ေသာကိေလသာမ်ားျဖင့္ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ကၠဳသရိယတို႔ျဖင္႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔ၿပီး ျဖစ္သည္။ သင္၏ ကံတရားက သင့္ကို အသက္၆၀ အထိ အသက္ရွင္ခြင့္ ေပးခဲ႔သည္။ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ် အသက္ရွင္ခြင့္ရမည္ ကိုမသိႏိုင္ေသး။ သို႔ျဖစ္၍ က်န္ရိွေသာ သက္တမ္းတြင္ “ကိေလသာျငိမ္း ေလာင္စာသိမ္း”ေသာ (“ကိေလသာၿငိမ္း ေလာင္စာသိမ္း” ဆိုတဲ႔ စကား အဓိပၸာယ္ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ရွင္းျပပါမယ္။) အလုပ္မ်ားကို တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ပါေတာ႔ ဆိုတဲ႔ အမိန္႔စာ ရခဲ႔သလိုပါပဲ။

အဲဒီလို အမိန္႔စာရခဲ႔တဲ႔ ေမေမဟာ ထပ္ၿပီး စဥ္းစားမိျပန္တယ္။ အသက္ ၆၀ အထိ ကုန္ခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အတြင္းမွာ တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္ေစ႔လည္ၿပီး ရိပ္သာေတြေရာက္ခဲ႔တဲ႔ မေျပာစေလာက္ အခ်ိန္ေလးကလြဲလို႔ (စုစုေပါင္းဆိုရင္ သံုးေလးလေလာက္ပဲ ဆိုပါေတာ႔) တရားေတာ္ကို ႏွလံုးသြင္းခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ဆိုတာ မရိွသေလာက္ပါပဲ။ ေမေမ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြလဲ ေမေမ႔လိုျဖစ္မွာ မလိုလားပါဘူး။ (ဒါေပမဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ သားသမီး ၄ ေယာက္လံုးဟာ တရားေတာ္ကို ေလ့လာလိုက္စားလိုသူမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး အခုေရာက္ရိွေနတဲ႔ အသက္အရြယ္မွာ ေမေမ႔ထက္ “အသိ” သာသူမ်ားျဖစ္ၾကတယ္လို႔ ေမေမ ခံယူထားပါတယ္) အခုအခ်ိန္မွာ ေမေမဟာ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ အမရပူရၿမိဳ႕ မဂၤလာရိပ္သာ တိုက္ေက်ာင္းႀကီးကို ေန႔တိုင္းေရာက္ေနသလို ခံစားရတယ္။ တကာၾကြယ္တို႕၊ တကာသစ္တို႕ နဲ႔ အတူတကြ တရားနာေနရသလိုပါပဲ။ အဲဒီလိုအခါမွာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ တရားအရသာေတြကို ေမေမတစ္ေယာက္ထဲ မခံစားလိုပဲ သားသမီးေတြကို ခြဲေ၀ေပးခ်င္တဲ႔ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနမိတယ္။ မီးငယ္ေလးဟာ တစ္ရပ္တစ္ေက်းမွာ ပညာေရးအတြက္ လံုးပမ္းေနရတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွသာ တရားသံေလးေတြကို ပူေဇာ္ႏိုင္တယ္၊ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္တယ္။ အရင္တံုးကေတာ႔ ေမေမ႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြ၊ ေမေမ႔အေတြးေတြကို မီးမီးဆီကို ေရးပို႔ခဲ႔ေပမဲ႔ အခုေတာ႔ ေမေမ႔မွာ ထူးထူးေထြေထြ ေရးစရာအေတြ႔အၾကံဳမရိွေတာ႔ ေမေမနာေနရတဲ႔ တရားေတာ္ေတြထဲက မီးမီးကို သိေစခ်င္တဲ႔ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေလးေတြကို ေရးၿပီး ပို႕ရရင္ေကာင္းမယ္ဆိုတဲဲ႔ အၾကံျဖစ္မိတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ ေမေမေရးတဲ့ စာေတြကိုလဲဖတ္ရ၊ တရားေတာ္ေတြထဲက မသိမျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကိုလဲ အထူးေလ့လာစရာ မလိုေတာ့ပဲ ေမေမ႔စာေတြဖတ္ရင္းကေန သိသြားတဲ႔ အက်ိဳးတရားေတြ အမ်ားႀကီး ရႏိုင္တာေပါ႔။

ဆရာေတာ္ ဦးဇ၀န(ေမတၱာရွင္ ေရႊျပည္သာ)ရဲ႕ တရားတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ဗိမၼသာရမင္းႀကီးနဲ႕ အနာထပိဏ္ သေဌးႀကီး နွစ္ဦးကို ႏိႈင္းယဥ္ျပထားတယ္။ ဗိမၼသာရ မင္းႀကီးဟာ ကိုယ္တိုင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ေသာ္လည္းမိမိသားေတာ္ အာဇာတသတ္ကို တရားဓမၼအေမြ မေပးတတ္ခဲ႔လို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း အေသဆိုးနဲ႕ ေသခဲ႔ရတယ္။ သားေတာ္လည္း ငရဲက်တဲ႔ အျဖစ္ေရာက္ရတယ္။ အနာထပိဏ္ သေဌးႀကီးကေမတာ႔ တရားအေမြေပးတတ္လို႔ သားသမီး ၃ ေယာက္လံုးလဲ ေသာတာပန္ (တစ္ေယာက္က သကတာဂဏ္) ျဖစ္တယ္။ အငယ္ဆံုးသားက အရက္သမား လူဆိုးျဖစ္ေနတာကို ေန႔စဥ္ မုန္႔ဘိုးေပးၿပီး ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ကုိ သြားခိုင္းတယ္။ ဥပါယ္တံမည္ နဲ႔ သိမ္းသြင္းခဲ႔တာ ေနာက္ေတာ႔ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြဟာ တရာအေမြ ေပးတတ္ဖို႔ လုိတယ္တဲ႔။ အခုေခတ္မွာ မိမိသားသမီးကို ေလာကီအေမြေတြသာ တြန္းထိုးေပးေနၾကတယ္ လို႔ ေဟာျပထားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေမေမလဲ တတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် တရားအေမြေလးေတြ စုေဆာင္းမွ်ေ၀ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။
ေရွ႔ဆက္ၿပီး စိတ္၀င္စားစြာ ဖတ္ၾကားမွတ္သားႏိုင္ပါေစ။

လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း ၂။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ေျခေထာက္နဲ႔ ေျမၾကီး ထိတာကို ထိသိ သတိထားၿပီး အာ႐ံုတစ္ပါး စိတ္မသြားရေအာင္ ေလွ်ာက္ေနမိတယ္။
လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဒီပနီေတြကို ဖတ္မွ မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ႐ုပ္တရားက ကုေဋ ၅ ေထာင္၊ နာမ္တရားက ကုေဋ ၁သိန္း ပ်က္သတဲ႔။ ဒီျဖစ္ပ်က္ေတြကို ဥာဏ္နဲ႔ ျမင္ႏိုင္မွ အပါယ္ ဆင္းရဲက လြတ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ “ဘ၀နာဒီပနီ” ဆိုတဲ႔ ဒီပနီမွာ ရပ္ေနစဥ္၊ သြားေနစဥ္၊ ပထ၀ီ ေတေဇာ ၀ါေယာ အာေပါ ဆိုတဲ႔ ဓါတ္ႀကီး ၄ပါး အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ပ်က္သြားပံု ကိုအေသးစိတ္ ေရးျပထားတယ္။

ေမေမတို႔ ကိုယ္ကာယမွာ ခက္မာမႈ၊ အမာခံ အထည္ႀကီး ဆိုတာ႐ိွတယ္။ အဲဒါ ပထ၀ီကာယ လို႔ေခၚတယ္တဲ႔။
႐ုပ္ကလပ္ေတြ အခ်င္းခ်င္း ဖြဲ႔တြယ္ပူးကပ္ထားတဲ႔ အာေပါကာယဆိုတာလဲ႐ိွတယ္။
အဲဒီ ႐ုပ္ကလပ္ေတြကို မပုပ္မသိုးရေအာင္ အျမဲေပါင္းေႏြးေနေစတဲ႔ ေတေဇာကာယဆိုတာလဲ ႐ိွေသးတယ္။
အဲဒီကာယႀကီး ၃ မ်ိဳးကို ေထာက္ကန္ ေတာင့္တင္း မႈလုပ္ေပးထားတဲ႔ ၀ါေယာကာယဆိုတာလဲ႐ိွတယ္။

ကိုယ္ခႏၱာႀကီးက ရပ္ေနခ်ိန္မွာ ပထ၀ီကာယက ေျခဖ်ားကေန ငယ္ထိပ္အထိ ႐ိွေနတယ္ဆိုတာ ဥာဏ္နဲ႔ သိရမယ္တဲ႔။ သြားေတာ႔မယ္လို႔ ေျခေထာက္ၾကြလိုက္တာနဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုး သိမ့္သိမ့္လႈပ္တဲ႔ သေဘာခ်င္းမတူ ဆန္႕က်င္ဘက္ကာယေတြ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ရပ္ေနတံုးက ပထ၀ီကာယႀကီးက တစ္ခါတည္း တျမည့္ျမည့္ ေၾကပ်က္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသတဲ႔။ ကာယအသစ္ေတြ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြက အင္မတန္ကို ျမန္ျမန္ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ပထ၀ီဓါတ္နဲ႔ တစ္ေပါင္းတည္း အာေပါ၊ ေတေဇာ၊ ၀ါေယာ ေတြလဲလိုက္ၿပီး ပ်က္လိုက္၊ ျဖစ္လိုက္ ျဖစ္ေနသတဲ႔။

ဒါက ေမေမက သေဘာေလးေလာက္ေရးျပေသးတာ။ ဆရာေတာ္ႀကီး အေသးစိပ္ေရးျပထားတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒီ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဒီပနီကိုဖတ္ရေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသထိတ္လန္႔ မိတယ္။ တစ္ခါမွ မဖတ္ဖူး၊ မၾကားဖူးဘူး။ ႐ုပ္ေတြနာမ္ေတြက ျဖစ္ၿပီးပ်က္တယ္ဆိုေတာေတာ႔ ၾကားဖူးတာေပါ႔။ ဒီလိုအေသးစိတ္ ေရးထားတာက အခုမွ ဖတ္ဖူးတာ။ ဒါက ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ေဟာၾကားခ်က္ေတြအတိုင္း ဆရာေတာ္ႀကီးက ဗမာလို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ေရးျပထားတာ။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဥာဏ္ေတာ္အနႏ ၱကို႐ိွခိုး ႐ိုေသမိပါတယ္။

တစ္ဘ၀လံုး ၁ႏွစ္သမီး အ႐ြယ္ေလာက္ကစၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔တာ၊ အသက္၆၀ ေရာက္မွ ခႏ ၱာရဲ႕ ဓါတ္သေဘာ ျဖစ္စဥ္ေတြကို သိရေတာ့တယ္။ တစ္ဘ၀လံုး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့တာကိုး။ ဒါေတာင္ အသိ (စာေတြ႔) နဲ႔ပဲသိရေသးတာ။ လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံ အားထုတ္မွ မိမိဥာဏ္ ထဲမွာ ဒီသေဘာျဖစ္စဥ္ေတြကို ေတြ႕ရမွာ ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာဆိုတာ ဥာဏ္အလုပ္လို႔ ဆရာေတာ္ေတြက ေဟာျပၾကတာပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ေမေမဖတ္ရသလို၊ ေလ့လာမွတ္သားရသလို ေလ့လာလိုက္စားလိုတဲ႔ သားသမီး ေတြဖတ္ရေအာင္ လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဒီပနီေတြကို စုေဆာင္းေနခဲ႔ပါတယ္။ ေမေမ့ရဲ႕ သားသမီးေတြ ဒီလိုမ်ိဳးစာအုပ္ေတြကို ဖတ္ခြင့္ၾကံဳတဲ႔၊ ဖတ္ဖို႕ဆႏ ၱ႐ိွတဲ႔ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစလို႕ ။ ေမေမကေတာ႔ အေသမဦးခင္ ဥာဏ္ဦးေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားရအံုးမွာပါ။

အခုစာေရးၿပီးသြားလို႔ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနတုန္း ညီရဲေလးဆီက ဖုန္းလာတယ္။ ညီရဲေလးအသံၾကားတာနဲ႔ ေမေမ႔မွာ ငိုခ်င္စိတ္ေတြ ဘယ္ကျဖစ္လာမွန္းလဲမသိဘူး။ ညီရဲေလးငယ္ငယ္တံုးက ပုသိမ္ႀကီးမွာ ၂လေလာက္ဖ်ားတာ မွတ္မိေသးလား။ အဲဒီတံုးက သူအဖ်ားတက္ရင္ ေမေမ႔မွာ အိမ္သာသြားခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတာ သတိရေသးတယ္။ သတိမကပ္ခ်ိန္မွာ ကိေလသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးက ဒေရာေသာပါး တိုး၀င္လာၾကတာပါပဲ။

ကဲဒါပါပဲ မီးငယ္ေလးေရ
ေမေမ႔စာဖတ္ၿပီး ႐ႊင္လန္းပါေစ။

လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း ၁။

ကၽြန္မဒီေန႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္မဘ၀မွာ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကို သတိရမိတယ္။

လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို ပထမဆံုးမွတ္မိတာကေတာ့ေတာင္ႀကီးမွာ ေက်ာင္းစေနတံုးအ႐ြယ္ကပဲ။ ေက်ာင္းသြားရင္ေတာ့ အေမက လိုက္ပို႔တယ္။ ေက်ာင္းျပန္တဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အစ္ကိုနဲ႔ ျပန္ရတယ္။ သူက ကၽြန္မေနတဲ႔ ေက်ာင္းမွာ မဟုတ္ပဲ တစ္ျခားေက်ာင္းတစ္ခုမွ ေနတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ကၽြန္မကို ၀င္ေခၚၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ၾကရတယ္။ တစ္ခါတေလ သူက ေဆာ႔ေနတာေနမွာေပါ႕။ ကၽြန္မဆီကို ေက်ာင္းဆင္းဆင္းျခင္း ေရာက္မလာဘူး။ ေက်ာင္းမွာ လူေတြကလဲကုန္ၿပီ။ ေက်ာင္းေစာင့္ ဦးေလးႀကီးက ကၽြန္မကို ေက်ာင္းခန္းအျပင္ထြက္ေစာင့္ခိုင္းတာေပါ႕။ သူကတံခါးပိတ္ရမွာကိုး။ အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မလဲ လြယ္အိတ္ေလးဂ်ာရမ္း၊ ဂ်ာရမ္း၊ မ်က္ႏွာေလး ႐ံႈ႕မဲ့ ႐ႈံ႕မဲ့နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ကို ျပန္ရတာ။ အဲဒီအျဖစ္မ်ိဳးက ခဏခဏပါပဲ။

ကၽြန္မတို႕ က်ိဳင္းတံုမွာ ေက်ာင္းေနခဲ႔ရတံုးကလဲ ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရတယ္။ က်ိဳင္းတံုေရကန္ႀကီး ေဘးကေန ပတ္ၿပီးေလွ်ာက္ရတာ။ အဲဒီတံုးက ကၽြန္မက ၇ႏွစ္ သမီးေလာက္ပဲ႐ိွအုန္းမယ္ ထင္တာပဲ။ အကိုနွစ္ေယာက္နဲ႔ အတူေလွ်ာက္ရတာ။ သူတို႕က ၁၂ႏွစ္၊ ၁၃ႏွစ္ေလာက္ ႐ိွမွာေပါ႕။ လမ္းမွာ ႀကိဳးထံုးႀကီးေတြနဲ႔ ေတာင္းေတြ လြယ္ထားတဲ႔ ၀ လူမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ရင္ေျပးၾကတာပဲ။ ကၽြန္မတို႕ ၾကားဖူးတာကေတာ႔ ၀ ေတြက ခေလးေတြကို ဖမ္းၿပီး ေတာင္းထဲမွာ ထည့္သြားတတ္တယ္တဲ႔။ က်ိဳင္းတံုမွာ ေနတုန္း ၀က္သက္ေပါက္တာ သတိရေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က စာေမးပြဲၿပီးလို႕ ေက်ာင္းကိုဒီအတိုင္းသြားရတာ။ အေမက လိေမၼာ္သီးလဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ၊ ႏွာရည္ေတြ တ႐ႊဲ႐ႊဲ က်လာတာ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္မွ ၀က္သက္
ေပါက္တာတဲ႔။

ကၽြန္မတို႔ မိတၳီလာကိုေရာက္ေတာ႔လဲ မိတၳီလာကန္ႀကီးကိုပါတ္ၿပီး ေက်ာင္းကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။ ကၽြန္မတို႕အတန္းက မနက္ပိုင္းတက္ရတယ္။ ကၽြန္မအစ္မ မမေလးတို႕ အတန္းက ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ တက္ရတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္မွာ မမေလးနဲ႔ တံတားေပၚမွာ ဆံုတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မအေဖနဲ႔ တပ္ထဲမွာ လိုက္ေနၾကေတာ႔ ကၽြန္မက တပ္မေတာ္ေက်ာင္းေရာက္သြားၿပီး ေက်ာင္းကားနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ မွတ္မိတာက မမေလးက ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္တာ သိပ္၀ါသနာပါတယ္။ သူတစ္ေယာက္ထဲလဲ မၾကည့္တတ္ဖူး။ တစ္အိမ္လံုးဖို႕ လက္မွတ္၀ယ္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ အေဖေရာ၊ အေမေရာ တစ္အိမ္လံုး႐ုပ္႐ွင္သြားၾကည့္ၾကတာ။ ကၽြန္မတို႔ ေနတဲ႔ေနရာက ေ႐ႊျမင္တင္ဘုရားႀကီး နားမွာ။ အဲဒီကေန မိတၳီလာကန္ေဘာင္႐ိုးႀကီးေပၚက ေလွ်ာက္ၿပီး မ်ိဳးျမင့္႐ုပ္႐ွင္႐ံုထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အျပန္လဲ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ၾကတာ။ အဲဒီအသက္အ႐ြယ္တံုးကေတာ႔ မိဘေတြနဲ႔ အငယ္ဆံုးသမီး အျဖစ္ေနရတာ ေပ်ာ္တာပဲ။ ပင္ပန္းတယ္လို႔ မထင္မိခဲ႔ဘူး။

၁၀တန္းေအာင္လို႔ MC ေရာက္ေတာ့ ၇၄လမ္းက အေဆာင္မွာ ေနရတယ္။ မနက္အေစာၾကီး ထၿပီး ေလွ်ာက္ၾကတဲ႔ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ႕ေတြ႐ိွတယ္။ မနက္တိုင္း က်ံဳးဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အပူအပင္ကင္းတဲ႔ အ႐ြယ္မို႔ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘုရားႀကီး မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရ အမွီလဲ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ MC မွာ မွတ္မွတ္ရရ လမ္းေလွ်ာက္ၿပိဳင္ပြဲမွာ အဆင့္ ၈ နဲ႔၀င္လို႔ ေၾကးတံဆိပ္ရေသးတယ္။ 3rdMB ေရာက္ေတာ့လဲ ေဆး႐ံုနဲ႔ အေဆာင္နဲ႔ တစ္ခ်ိန္လံုး လမ္းေလွ်ာက္ သြားေနခဲ႔ရတာပါပဲ။

အိမ္ေထာင္ၾကၿပီးေတာ႔ မီးမီးကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခ်ိန္မွာ လမ္းေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ မီးမီးရဲ႕ အေဖက ၿမိဳ႕ထဲ မွာ ေဆးခန္းဖြင့္ေတာ့ ကၽြန္မက ညဦးပိုင္းမွာ ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ ေဆးခန္းကို လိုက္သြားၿပီး မနက္က်မွ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ျပန္ၾကတယ္။ မီးမီးကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားရေပမဲ႔ ကၽြန္မျဖင့္ သိပ္ေပါ႔ပါးတာပဲ။ ေျပးလႊားၿပီးေတာင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္။ မီးမီးမေမြးခင္ ေန႔ကလဲ due date ေရာက္ေနၿပီဆိုၿပီး မႏၱေလးအိမ္ကေန ဘူတာႀကီး ဂံုးတံတားကိုေက်ာ္ၿပီး ေဆး႐ံုႀကီးကို အသြားအျပန္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္တယ္၊ မီးမီးကို သားဦးျဖစ္ေပမဲ႔ အလြယ္တကူ ေမြးႏိုင္ခဲ႔တာ။

သားအမႊာ (ရဲညီေနာင္) ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔တံုးကေတာ႔ သိပ္ေလးတာပဲ။ မေမြးခင္ မႏၱေလးအိမ္မွာ ႀကိဳေရာက္ေနေတာ့ မနက္ပိုင္း ဆိုရင္ သားကုိထူးေလး လက္ဆြဲၿပီး ၁ျပ ၂ျပ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သိပ္ၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု တနသၤာရီတိုင္းဘက္ကို ေရာက္ေတာ႔ ညေနတိုင္း လယ္ကြင္းေတြဘက္ ကိုလမ္းေလွ်ာက္ၾကတာ သတိရေသးတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္တာက ဇီးပင္ႀကီးမွာ ပါပဲ။ အားေနေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လာျပန္ေရာ။ သြားဆရာ၀န္မေလး ႐ိွရင္ေတာ႔ သူနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။

ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ေတာ႔လဲ ပထမ၁ႏွစ္ေလာက္မွာေတာ႔ ညေနတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေသးတယ္။ ေဆး႐ံုက ၄နာရီခြဲေလာက္ျပန္ေတာ႔ ၅နာရီေလာက္ဆို ေလွ်ာက္တာေပါ႔။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္တာပါပဲ။ မေရာက္ဘူးတဲ႔ လမ္းေတြဘက္သြားတယ္။ လူမ႐ိွတဲ႔ ျခံက်ယ္ႀကီးေတြ၊ ေ႐ွးေဟာင္း အိမ္ႀကီးေတြ ေတြ႔ရင္ ရပ္ေငး ၾကည့္မိရင္း အရင္တံုးက စည္စည္ကားကား ႐ိွခဲ႔မွာ ဆိုတာေတြကို ေတြးမိတယ္။ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေနရတဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြက်ေတာ့ အလုပ္ပို႐ႈပ္လာေတာ့ လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

ပင္စင္ယူၿပီး ပုသိမ္ႀကီးကို ျပန္ေရာက္လာေတာ႔လဲ လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ျပန္ဘူး။ မနက္ပိုင္းမွာ ဘုရား႐ိွခိုးတာနဲ႔ အခ်ိန္က ကုန္ေရာ၊၊ ဒါနဲ႔ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကလဲ တက္လာ၊ အဆစ္ေတြကလဲ နာဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတယ္။ အလုပ္လုပ္တံုးကေတာ့ မနက္အိပ္ရာထ ဘုရား႐ိွခိုးရတာ အက်င့္ပါေနတာကိုး။ အမွန္က အခုအိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးဆိုေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ဘုရား႐ိွခိုးလို႔ ရေနတာပဲ ဆိုတာေမ႔ေနတာ။ ဒီေတာ့ မနက္ ၄နာရီခြဲ ကေန ၅ နာရီခြဲေလာက္ထိ တရားထိုင္ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ကထြက္၊ အဆုတ္ေဆး႐ံု ေဘးက ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္အထိ လမ္းေလွ်ာက္၊ အဲဒီကေန ျပန္လွည့္လိုက္ရင္ ရန္ကင္းေတာင္နဲ႔ သူ႔ကိုမိုးေနတဲ႔ ႐ွမ္း႐ိုးမေတာင္တန္းႀကီးရဲ႕ ႐ႈခင္းအလွက သိပ္သာယာတာကို ေတြ႔ရတယ္။ တရားအလုပ္ အားထုတ္ေနၾကတဲ႔ သာသနာ႔၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား မွီတင္းေနထုိင္တဲ႔ ရန္ကင္းေတာင္႐ႈခင္းက အလြန္ ခ်မ္းေျမ႕စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀အ႐ြယ္ကစၿပီး အခုလက္႐ိွ အသက္အ႐ြယ္အထိ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ပံု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေရးျပထားတဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ စာေလးတစ္ေစာင္ပါ။ အနည္းငယ္ ျပဳျပင္ၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါအံုးမယ္႐ွင္။

Supporter of My Heart

ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးလမွာ ဒီပိုစ္ေလးကို မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္တဲ႔အတြက္ ေရးလိုက္တာပါ။

လူဆိုတာ တစ္ဦးတည္း တစ္ေယာက္တည္း ေနလို႔ရတဲ႔ သတၲ၀ါ မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တစ္ဦကိုတစ္ဦး လက္တြဲကူညီၿပီး ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မဘ၀မွာေတာ႔ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ကစၿပီး အခုအခ်ိန္အထိ စား၀တ္ေနေရးက အစျပဳလို႕ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို အားေပးေထာက္ပံ႔ ခဲ႔တဲ႔သူတစ္ဦး ႐ိွပါတယ္။ သူကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးသမိခင္ ေမေမ ပါပဲ။

ကၽြန္မဟာ ငယ္ငယ္က အလြန္ခ်ဴခ်ာတဲ႔ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ေပါ႕။ အဆုတ္အေအးမိတဲ႔ ေရာဂါျဖစ္လို႔ ၃ႏွစ္ သမီးအ႐ြယ္မွာ ေဆး႐ံုတက္ခဲ႔ရၿပီး ကံေကာင္းလို႔ အသက္႐ွင္ခဲ႔တာပါ။ ကေလးဘ၀႐ြယ္မွာလဲ သူမ်ားကေလးေတြလို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပးလႊားမကစားတတ္ခဲ႔ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ အလကားေနရင္း ေမွာက္ရက္လဲလို႔ ဒူၿပဲတာလဲ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ပဲ။ အိမ္ေပၚမွာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီး ကစားရတဲ႔ ကစားနည္းေတြကိုပဲ ကစားခဲ႔တယ္တဲ႔။ ဒီေတာ႔ အားကစားဆိုတာ ေ၀လာေ၀းေပါ႕။ ဒီေတာ႔ ေမ်ာက္႐ံႈးေအာင္ ေဆာ႔တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ေမာင္ေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္မဟာ အဖြဲ႔ မက်ခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ေမာင္ေလးအလတ္ေကာင္ ကေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္မနဲ႔ အေဖာ္လုပ္ၿပီး ကစားခဲ႔ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ႂကြားစရာ မ႐ိွ႐ွာႀကံ ႂကြားရအံုးမယ္။ ကၽြန္မဟာ သိပ္သန္႕႐ွင္းၿပီး ေပါင္ဒါနံ႔ ေလးအျမဲသင္းေနတဲ႔ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္ေတာ႔ စာေမးပြဲနီးၿပီဆိုရင္ ေနမေကာင္းျဖစ္တာပါပဲ။ ေၾကာက္ဖ်ားလားေတာ႔ မသိဘူးေနာ္။ ကၽြန္မ အသက္ (၁၆)ႏွစ္ေလာက္အထိ က်န္းမာေရးမေကာင္းခဲ႔ပါဘူး။ စာေမးပြဲကလဲနီး၊ ေနမေကာင္းကလဲ ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ေမေမက ကၽြန္မနားလည္လြယ္ေအာင္၊ စာေတြကို မွတ္မိလြယ္ေအာင္ ပံုေလးေတြဆြဲ၊ မွတ္စုတိုေလးေတြ ထုတ္ၿပီး စာေတြ႐ွင္းျပပါတယ္။ အိပ္ရာေဘးနားကထုိင္ၿပီး ေတာ႔လဲ စာေတြကိုဖတ္ျပတယ္။ (ေနာက္ၿပီးေတာ႔ အဲဒီတံုးက အတူေနခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ အေဒၚႀကီး (ေမေမရဲ႕အစ္မ) ကလဲ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္တဲဲ႔အတြက္ ကၽြန္မတို႕ကို အဂၤလိပ္စာကို အဓိကထားၿပီး ေလ႔က်င့္ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ) အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မဟာ ေနမေကာင္းေပမဲ႔ စာေမးပြဲတိုင္းကို အခက္အခဲမ႐ိွ ေျဖႏိုင္ခဲ႔တာခ်ည္းပါပဲ။

ကၽြန္မရဲ႕ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမဟာ ဆရာ၀န္ေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ခဏခဏ ေနမေကာင္း (မ်ားေသာအားျဖင့္ အဆုတ္အေအးမိၿပီး ဖ်ားတာပါ) ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မဟာ က်န္းမာေရး နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပူစရာမ႐ိွခဲ႔ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ပညာေရးဌာနမွာ အလုပ္၀င္ခဲ႔ျပန္ေတာ႔လည္း ဇာတိေျမမွာပဲ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပညာသင္ဆု ေ႐ြးခ်ယ္ခံရၿပီး ႏိုင္ငံရပ္ျခား ကိုသြားဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာေတာ႔မွ အိမ္နဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခြဲခဲ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မေ႐ြးခ်ယ္ခံခဲ႔ရတဲ႔ program အရ မေလး႐ွားမွာ ဂ်ပန္စာသင္ဖို႔ (၁၃)လ သြားခဲ႔ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ပထမဆံုးအႀကိမ္ မိသားစုနဲ႔ လဲခြဲရ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခား သြားရတာလဲ ပထမဆံုး အႀကိမ္မိုလို႕ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔မႈ ေတြဟာ ႀကီးစိုးေနခဲ႔တယ္။ အဓိကစိုးရိမ္မိတာကေတာ႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔ ဆိုတဲ႔ စိုးရိမ္မႈပဲ။

မေလး႐ွားကို ေရာက္ၿပီးတဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမေမဟာ ကၽြန္မဆီကို စာေတြမွန္မွန္ပို႔ခဲပါတယ္။ ေမေမရဲ႕စာေလးေတြဟာ ကၽြန္မအတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ပါပဲ။ ေမေမဟာ သူ႕အလုပ္ခြင္ထဲမွာ ၾကံဳေတြ႕ခဲ႔ရတဲ႔ စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ သြားခဲ႔ရတဲ႔ ခရီးေတြ၊ မိသားစု အေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ စသျဖင့္ စီကာပတ္ကံုး ေရးၿပီး သူ႕ရဲ႕ ဓာတ္ပံုေလးေတြကိုပါ တြဲၿပီး ေပးပို႕ခဲ႔ပါတယ္။ ေမေမရဲ႕ စာေလးမ်ား အေၾကာင္းကို ေရွ႕ပိုင္းမွာ ေရးခဲ႔ပါေသးတယ္။ ေမေမရဲ႕ စာေရာက္လာၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို႔ နားမလည္ေပမဲ႔ ၀ိုင္းၿပီးၾကည့္ၾကတယ္။ ကၽြန္မကလဲ ဂုဏ္ယူစြာ ျပတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမ႔ရဲ႕ ဓာတ္ပံုေလးေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးေနခဲ႔တယ္။ မိခင္ဆီက စာေတြမွန္မွန္ ရတဲ႔ ကၽြန္မကိုလဲ အံ႔ၾသၿပီး အားက်တဲ႔ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ၾကတယ္လို႕ကၽြန္မထင္တယ္ေလ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ႔ ဘယ္သူ႔ဆီကိုမွ သူတို႔ရဲ႕ အေမေတြက စာမေရးဖူးဘူးတဲ႔။

တစ္ပတ္တစ္ခါ (တစ္ခါတစ္ေလ ၂ ခါ) ေမေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္ဆိုေပမဲ႔ စာလက္ခံရတဲ႔ အခ်ိန္နဲ႔ မတူဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီး အိမ္ကိုလြမ္းတဲ႔ အခါ စာေလးေတြကို ျပန္ဖတ္၊ ဓာတ္ပံုေလးေတြၾကည့္ၿပီး အလြမ္းေျဖလို႔ ရတာေပါ႔။ ေမေမ႔ရဲ႕ စာေလးေတြကိုဖတ္ရတာဟာ ေမေမက ေဘးမွာထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနသလို ခံစားမိပါတယ္။ ေမေမနဲ႔ ကၽြန္မဟာ သားအမိဆိုေပမဲ႔ ကၽြန္မဟာ ေမေမ႔အတြက္ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔လည္း ေမေမဟာ ဘာမဆို ဖြင့္ဟေျပာဆိုၿပီး တိုင္ပင္လို႔ ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ပါပဲ။ (တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီလိုပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။)

ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုက သူတို႔ႏိုင္ငံေတြကိုအလည္ ျပန္ၾက ၊ မျပန္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ မေလး႐ွားနဲ႔ နီးတဲ႔ စင္ကာပူဘက္ကို အလည္သြားၾက၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း တစ္ျခားႏိုင္ငံက သူငယ္ခ်င္းဆီကိုသြားလည္ၾကနဲ႔ ဘယ္မွ မသြားႏိုင္တာဆိုလို႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းပါ။ ဒီဇင္ဘာလဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးလျဖစ္တဲ႔အတြက္ ေမြးေန႔ နီးလာေတာ႔ အထီးက်န္မႈ ကိုထူးထူးျခားျခား ခံစားခဲ႔ရပါတယ္။ အဲဒီတံုးက အထီးက်န္လွတဲ႔ ခံစားမႈဟာ ကၽြန္မဘ၀မွာ အဆိုးဆံုးပဲ။

ေမြးေန႔ဆိုလို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ ကၽြန္မတို႕ မိသားစုမွာ ေမြးေန႔ေရာက္ရင္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးတဲ႔ ဓေလ႔ ႐ိွပါတယ္။ အဲဒီ ဓေလ႔ဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အေဒၚႀကီးက စတင္လုပ္ခဲ႔တယ္ လို႕ထင္တာပဲ။ ေဒၚႀကီးက ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကိုလဲ ဂ႐ုတစိုက္၀ယ္ေပးေလ႔ ႐ိွၿပီး၊ စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္ေအာင္လဲ ဖန္တီးတတ္ေသးတယ္။ ကိုယ္႔ေမြးေန႔ေရာက္ရင္ က်န္တဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြကလဲ မုန္႔ဖိုးေလးေတြစုၿပီး အမွတ္တရ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ၀ယ္ေပးၾကတယ္။ ေမြးေန႔ေရာက္တဲ႔ မနက္ခင္းမွာ အိပ္ရာကႏိုးႏိုးျခင္း အိပ္ရာေခါင္းရင္းမွာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေတြ႕ရတတ္တာကို သတိရမိပါတယ္။ အဲဒီ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေလးေတြထဲမွာ မိသားစုရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဓာတ္ေတြပါ စီး၀င္ေျမာပါေနတယ္ေလ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႕ေရာက္ရင္ေမေမက အိမ္မွာ အထူးစပ႐ွယ္စားစရာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး အတူစားေသာက္ၾကတာလဲ အခုအခ်ိန္ထိပါပဲ။ (အခုေတာ႔ မိသားစု၀င္ေတြ မစံုေတာ႔ဘူးေပါ႕)

အဲဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ္႔ေမြေန႔ေရာက္ရင္ မိသားစုရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္မဟာ ေမြးေန႔ေရာက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အထီးက်န္မႈကို ခံစားခဲ႔ရတာ မဆန္းေလာက္ပါဘူးေနာ္။ ျဖစ္ခ်င္ျပန္ေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက အနားမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ တစ္ေယာက္မွ မ႐ိွျဖစ္ေနခဲ႔တာဆိုေတာ႔ပိုဆိုးတာေပါ႔။
ထူးျခားတာကေတာ႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ကၽြန္မရဲ႕ေမြးေန႔မွာ ႐ိွပါလားလို႔ ခံစားေနရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ေမေမပို႔လုိက္တဲ႔ ေမြးေန႔ ကဒ္ေလးဟာ ေရာက္႐ိွလာပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဟာ အထီးက်န္ေနတဲ႔ ခံစားမႈေတြကို ဖယ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာတဲ႔ ေမေမပို႔လုိက္တဲ႔ ကဒ္ေလးေပၚမွာေရးထားတဲ႔ “မီးငယ္ေလး၊ ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ” ဆိုတဲ႔ ေမေမရဲ႕ ဆုေတာင္းျပည့္သြားတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ မိသားစုကိုလြမ္းဆြတ္မႈဟာ မေျပာျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။

ေမေမဟာ အခုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္မဆီကို စာေတြမွန္မွန္ေရးပို႔တံုးပါပဲ။
ကၽြန္မလဲ ေမေမလိုမ်ိဳး လူတစ္ေယာက္ေယာက္ ကို အျမဲေပ်ာ္႐ႊင္မႈရေအာင္ ၊ စိတ္အားတကႂ္ကြမႈ ရေအာင္ support လုပ္ေပးႏိုင္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္႐ွင္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဂ်ပန္စာေက်ာင္း သင္တန္းဆင္းပြဲ speech မွာ ကၽြန္မဟာ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာကို ေျပာခဲ႔ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ႔ ဂ်ပန္လို 私の心の支え　၊ အဂၤလိပ္လိုဆိုရင္ေတာ႔ Supporter of my Heart ျဖစ္ပါတယ္။အေပၚကပံုကေတာ႔ အဲဒီတံုးက သံုးခဲ႔တဲ႔ ပိုစတာေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ speech ေလးကို သင့္ေလ်ာ္သလို ျဖည့္စြက္ၿပီး ျမန္မာလို ျပန္ေရးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။

မစု (MA-SU) ကို ခံစားျခင္း

ဒီတစ္ပတ္ေတာ႔ ကၽြန္မေမေမရဲ႕ စာေလးတစ္ေစာင္ ကို မူရင္းအတိုင္းထပ္မံ ေဖာ္ျပပါရေစ႐ွင္။

မစု (MA-SU) ကို ခံစားျခင္း

၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ကၽြန္မ ၁၀ တန္းေအာင္ခ်ိန္မွာ ေတာ႔ မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္ကို IQ level နဲ႔ ေ႐ြးတဲ႔အခ်ိန္ စခဲ႔တာပါပဲ။ ဒီ႔အရင္ကေတာ႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ Inter-B အထိေနၿပီး ေတာ႔မွ ေဆးတကၠသိုလ္ကို တက္လိုသူမ်ားက မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ကို 2^nd MB ကစတက္ၾကရပါတယ္။ စနစ္သစ္အရ ကၽြန္မလဲ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္မွာ 1^st MB ဆိုတဲ႔ အတန္းကစတက္ခဲ႔ရတာပါပဲ။ မႏၱေလး ၀ိဇၨာ နဲ႔ သိပၸံ တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ စာသင္ခ်ိန္ေတြေျပာင္းတိုင္း အခန္းေတြေျပာင္းၿပီး အေျပးအလႊား အတန္းတက္ၾကရတာလို႕ေတာ႕ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ကၽြန္မတို႕ေဆးေက်ာင္းကေတာ႔ ေက်ာင္းပံုစံကလဲ အထက္တန္းေက်ာင္းပံုစံ အတိုင္းပါပဲ။ စာသင္ေတာ႔လဲ တစ္ခန္းထဲမွာပဲ ဆရာေတြက သူ႕အခ်ိန္နဲ႔သူ ၀င္ၿပီးသင္ေတာ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးလိုပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔အတန္းမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ကလဲ စုစုေပါင္း ၇၅ေယာက္ပဲ ဆိုေတာ႔ တကၠသိုလ္ ပံုစံနဲ႔ နဲနဲမွ မတူခဲ႔ပါဘူး။ ေဆးေက်ာင္းသူေတြကလဲ ႐ြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ ပါပဲ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြဟာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ကိုသြားၿပီး အဲဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြလိုအတန္းေတြ လိုက္တက္ၾကေၾကာင္း လဲ ၾကားဖူးခဲ႔ပါရဲ႕။ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္အထိ မႏၱေလး၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္ႀကီးနဲ႕ ေ၀းကြာတံုးပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔ေဆးေက်ာင္းနဲ႕ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္နဲ႕ ဘတ္စကက္ေဘာ ၿပိဳင္တဲ႔ ရာသီေရာက္လာေတာ႔ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက ကားေတြ စီစဥ္ေပးၿပီး ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္ ကိုသြားၿပိဳင္ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕လဲ အားေပးဖို႕ လိုက္ၾကပါတယ္။ အၿပိဳင္ ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကေတာ႕ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံဘက္ကလဲ “MC MC ... ႐ံႈး႐ံႈး ” လို႔ ေအာ္တာေပါ႔။ ကၽြန္မတို႕ဘက္ကလဲ “MA-SU MA-SU .... ႐ံႈး႐ႈံး” လို႕ေအာ္ၾကတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး Mandalay Arts and Science University ကို မစု (MA-SU ) လို႕အတိုေကာက္ေခၚၾကတယ္။ (ခုေခတ္မွာဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒီလိုေခၚရင္ အျပစ္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။)

အဲဒီလိုနဲ႔ မစု နဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႔ သိပ္ရင္းႏွီးလွသည္မဟုတ္ပါဘူး။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရင္မွာ ပပကဆိုင္ေတြမွာ စာရင္းေတြလုပ္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ လုပ္အားေပးရပါတယ္။ (ဘာအတြက္လဲ မမွတ္မိေတာ႔ပါ။) အဲဒီလို လုပ္အားမေပးခင္ စာရင္းဇယား သင္တန္းအရင္တက္ရပါတယ္။ သင္တန္းက မစုဆီ မွာ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မတို႔လဲ မစုရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေ႐ႊမန္းေဆာင္၊ သစၥာေဆာင္ ဆိုတာေတြကို ေရာက္ဖူးေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႕ကို အဲဒီအေဆာင္ေတြမွာပဲ ေနရာခ်ထားေပးလို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ေနခဲ႔ရတယ္။ အေဆာင္မွာပဲ ထမင္းစားရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေဆးေက်ာင္းက အေဆာင္ေတြနဲ႔ မစုရဲ႕ အေဆာင္ေတြက ေကၽြးေမြးပံုစနစ္မတူပါဘူး။ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက မနက္ပိုင္း ေကာ္ဖီ၊ မုန္႕၊ထမင္းေၾကာ္၊ မုန္႕တီ စသျဖင့္ ေကၽြးတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ထမင္းေကၽြးတယ္။ မစု ကေတာ႔ မနက္ ၈ နာေလာက္မွာ ထမင္းေကၽြးတယ္။ ေန႔လည္မွာ ေကာ္ဖီတိုက္တယ္။ အဆန္းျဖစ္ေနတာေပါ႕။ မစုက အေဆာင္ေတြမွာ ေခတၱခဏ ေနခဲ႔ရစဥ္မွာ တကၠသိုလ္ဆိုတဲ႔ အရသာေလးကို ခံစားဖူးခဲ႔ပါရဲ႕။ ညပိုင္းက်ေတာ႔ ဂစ္တာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက သီခ်င္းလာဆိုၾကတာကိုး။ မစုရဲ႕ ေက်ာင္းသူေတြကလဲ မုန္႕ေတြပို႕ၾက၊ ဘာသီခ်င္း ဆိုပါ ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကနဲ႔ ကၽြန္မတို႕အဖို႕ ထူးဆန္းေနတာေပါ႕။ ကၽြန္မတို႕ ေဆးေက်ာင္းအေဆာင္ေတြမွာ ေတာ႔ဘယ္သူကမွလာၿပီး သီခ်င္းမဆိုဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး လာဆိုတဲ႔ သူေတြ႐ိွရင္လဲ ေဆးေက်ာင္းသူေတြက မီးပိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနၾကတာ။ ဒါကေတာ႔ မစုရဲ႕ ေက်ာင္းသူ ခဏျဖစ္တံုးက အေတြ႕အၾကံဳေပါ႕။

အဲသည္ေနာက္ေတာ႔ မစုနဲ႔ ကၽြန္မဟာ သိပ္ၿပီး အဆက္အဆံ မ႐ိွခဲ႔ၾကပါဘူး။ သမီးငယ္ေလး ဘြဲ႕ယူေတာမွ မစုဆီကို တစ္ေခါက္ ေရာက္ျဖစ္ေတာ႔တယ္။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ဖို႕ မစုဆီကို ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး ေပါင္းျမက္ေတြထူေနတဲ႔ သစၥာေဆာင္ႀကီးေ႐ွ႕က ျဖတ္သြားရတယ္။ ငယ္တံုးက ဘ၀ေလးကိုလဲ သတိရလိုက္မိ ေသးတယ္။ သမီးငယ္ေလးကိုလဲ အထူးသတိရမိတယ္။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ မိန္းအေဆာက္အအံုႀကီးေ႐ွ႕က ေလွကားထစ္ေလးေတြေပၚမွာ သမီးေလး႐ိုက္ထားတဲ႔ ဓာတ္ပံုေလးကို သတိရမိတယ္။ သမီးေလး၀တ္ထားတဲ႔ အ၀တ္အစားနဲ႔ မက္ခ်္ ျဖစ္ၿပီး သိပ္လွတာပဲ။ အဲဒီတံုးက သမီးက ပထမႏွစ္ေလာက္ပဲ ႐ိွအံုးမယ္။ သူ႕ရဲ႕ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းတဲ႔ အလွကိုလဲ ေတြ႕ရတယ္။

သမီးတို႕ ဌာနနားကို ေရာက္ေတာ႔ သမီးေလး သြားလာလႈပ္႐ွားခဲ႔တဲ႔ ေနရာေလးမို႕ အထူးသတိရမိျပန္တယ္။ လူ႔ေလာက ကေန ထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္တဲ႔ သမီးေလးရဲ႕႔ ဆရာႀကီးကိုလဲ သတိရမိတယ္။ သူကြယ္လြန္သြားေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္တဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြ၊ သူရဲ႕ ပညာေတြကို သတိရေနၾကပါရဲ႕လား။ အသက္႐ွင္လ်က္႐ိွေနခဲ႔ရင္ေတာင္ ဌာန၊ ေနရာတစ္ခုကေန ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားခဲ႔ရင္၊ အဲဒီေနရာမွာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ပဲ က်င္လည္ခဲ႔ေပမဲ႔ တစ္စိမ္းတစ္ရံလို ျဖစ္သြားတတ္တာ သဘာ၀ပါပဲ။

တကၠသိုလ္၀င္း ကေန ထြက္ခြာခဲ႔ေတာ႔ တကၠသိုလ္ အရံတပ္ရင္းဆိုတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီေတာ႔လဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကိုသတိရမိျပန္တယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက MC ပထမႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ အရံတပ္ရင္းကို ၀င္ခဲ႔တာေလ။ သူညေနတိုင္း training ဆင္းခဲ႔ရတာေတြကို ျပန္ေျပာျပတတ္တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္႐ွည္ေတြမွာ တစ္ၿမိဳ႕တစ္႐ြာကိုလဲ ေလ႔လာေရးခရီး သေဘာမ်ိဳး သြားရတယ္တဲ႔။ သူက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေတာ႔ တပ္ထဲ၀င္ၿပီး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ENT Specialist ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေခတ္က တကၠသိုလ္အရံ တပ္ရင္းကေန တပ္မေတာ္သား အရာ႐ိွေတြ ေမြးထုတ္ေပးခဲ႔ဘူးတယ္။

မစု ဆီကေန ထြက္ခြာခဲ႔ၿပီးေတာ႔ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေလးေတြဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေတြးေတာစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုျခင္းေပၚလာခဲ႔လို႕ ဒီစာစုေလးကို ေရးမိပါတယ္။ မစုနဲ႔ အေနေ၀းခဲ႔သူျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မေတာင္မွ တဒဂၤအတြင္းမွာ ဒီေလာက္ခံစားမိခဲ႔ရင္ မၾကာခင္မွာ ႏွစ္(၅၀)ျပည့္ေတာ႔မဲ႔ မစုနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ႔သူဆိုရင္ အတိုင္းအဆမ႐ိွ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြကို ျပန္ေတြ႕ၾကမွာပါ။

ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြား အထိ မစု(MA-SU) ဆိုတာ တည္တံ႔ခိုင္ၿမဲႏိုင္ပါေစ။ လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားစြာကို ေမြးထုတ္ေပးမဲ႔ အမိတကၠသိုလ္ႀကီး အျဖစ္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ပါေစ။

မွတ္ခ်က္။ ။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ရဲ႕ ႏွစ္ ၅၀ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲကို ယခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလအတြင္းက က်င္းပၿပီးစီးခဲ႔ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

My Brother's Wedding

I write this post just to make a record for my brother's wedding and finding the way to cheer his marriage. Despite of my sister's criticism of judging me that I am focusing too much on my personal feeling and not giving anything to reader, I continue this post as my intention of this blog is about my life and things about what I think, I feel and I see.

One of the July evening 2008, I got a call from one of my friends that my mother has important news to deliver me. Suddenly I feel that the news will be nothing good other than bad news about my father's health as he was hospitalized at last year December. I was so worried that he may have left us or hospitalized again . That made me even shaking with excitement while I was dialing the number of My mother. The first thing my mother told me was " I have to talk about your brother, ko ye", "phew!!!!!!". Now I know that my father is fine. But my worried is still not calm as the news can also be bad news about my brother since he is flying helicopter every week. After a few seconds, my mother told me that "he is going to marry soon". I felt so surprised as he was staying a lone until now but the immediate feeling come in my mind was I am glad for him. But my mom's sound was rather uncomfortable and did not seem to be very glad of telling that news. After about half and hour chat, I understand well that my mother was just getting uncomfortable of his son's marriage to a girl as if she appeared suddenly from somewhere. That was how I was informed about my brother's marriage.
After a month, I heard my mother and father went to my brother's place and make the engagement ceremony for them. I was not around all the time but I came to know that my mother manage to build the close relationship with the girl's family and ready the accept the girl as her daughter-in-law.
After 3 months , second Saturday of November, 08-11-2008, the marriage ceremony was held at the town called Mate Hti Lar, about 90 miles far from Mandalay, which is the native town of my mother as well. I was dying to go back and attend the wedding but unfortunately I could not make it because of my busy schedule and study. But I was told almost every moments of the wedding events that inspire me to make record of my brother's wedding.
At the wedding, besides the bridegroom and bride, the other celebrity are my little cousin sister, my nephew and my niece as they participate as flower kids.


That last time I met them was last year December and they are just tiny kids at that time. I was surprised to see them again with wonderful dress after 1 year. Especially my nephew Wai Yan Min, he was really charming with tuxedo suit and tie. I couldn't believe my eyes that my nephew can be such a handsome kid within a year.
My father and mother was wearing traditional Myanmar dress at wedding. For my father and mother, wearing formal dress and taking the photo with my brother while he was wearing his military suit will be second time for them. The first time I saw this scene was at my brother's graduation ceremony at Defense Service Academy, Pyin Oo Lwin. I don't know exactly how their feeling could be different between two ceremonies. But I guess they won't never be hesitated to stand beside of their son again in similar ceremony whenever they have chance.


My elder brother is always willing to be celebrity and try always to do public stunt whenever he has a chance. This wedding is a good playground for him to make public stunt and earn the people's attraction despite of his less hair and bigger tummy. I don't see any technical reason behind hanging the wallet at his neck but he did that. But my sister-in-law was applauded by one of my friend for being able to keep her beauty despite of being a mother of two kids.



My uncle, Aunt and my cousin sisters attended the wedding as well. To them, this was not only the wedding ceremony also their gathering party as well. Sometime they have not seen each others for months and I guess my brother wedding is the only one ceremony in 2008 for them to gather.



From more than 20 years ago, we twin brother attended two of our aunts' wedding as flower kids. I am glad they attended my brother's wedding as honorable guests again. They may remember their sweet memories at their wedding when looking at my brother.
Actually, my brother's wedding was no more than a normal wedding like others. But I would like to make it record it on my blog page and want my family members to think how much I concern for this wedding although I could not attend. If marriage is considered as turning point and entering the new life style, my brother has done that already. He is at the initial stage of building up his own family like my parent's and other relative did. That's the thing I could proud of him. As he is my closet buddy in my life, I got some thoughts related with his marriage.
How could we define the successful family life? Would it be the in terms of monetary value how wealthy he is? Would it be the prosperous of living dolls and build them up as grownup people? Would it be very peaceful relation with wife without even single moment of quarrel?
I am not the right position to define the pattern of his successful family life. That would be agreement and discipline defined by him and his wife. Nevertheless, I wish he may get successful family life in terms of any perspective whichever he define.

တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလး

ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဂ်ပန္သီခ်င္းေလးကို ၾကားဖူးၾကပါသလား ရွင္။
It's a small world ဆိုတဲ႕ အဂၤလိပ္စာသားနဲ႔ သီခ်င္းေလးလဲ ႐ိွပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ႔ ဂ်ပန္ သီခ်င္းေလးကို စၿပီး ၾကားဖူးခဲ႔တာပါ။
ဒီသီခ်င္းေလးကို စၿပီး ၾကားဖူးခဲ႔ တာကေတာ့ WFWP (Women Federation for World Peace) အဖြဲ႕ ကအခမ္းအနားေတြမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ WFWPရဲ႕ အခမ္းအနားေတြမွာ တက္ေရာက္လာသူတိုင္းကို အဲဒီ သီခ်င္းစာ႐ြက္ေလးေတြ ေ၀ေပးပါတယ္။ အခမ္းအနားၿပီး တိုင္း တက္ေရာက္သူေတြ အားလံုးအတူတကြ အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ဆိုၾကပါတယ္။ ဒီသူခ်င္းေလးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ေလး ကိုခံစားၾကည့္ၾကပါစို႕ ေနာ္။
သီခ်င္းစာသားေလးက တိုေပမယ္႕ အႏွစ္သာရ ႐ိွလွပါတယ္။
ဂ်ပန္သီခ်င္းစာသားေလးကို ဘာသာျပန္ခံစားၾကည့္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္႐ွင္.......

တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလး

တိုရဲ႕ ကမၻာေလးထဲမွာ
ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေတြလဲ႐ိွတယ္၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြလဲ႐ိွတယ္
တို႕ေတြအတူတကြ လက္တြဲကူညီၿပီး ေနၾကတဲ႔
တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလး

တို႔ရဲ႕ ကမၻာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး မလို႕
ေနရာတိုင္း သာတူညီမွ်ခံစားမွ်ေ၀လို႕
တို႕ရဲ႕ ကမၻာဟာ လံုး၀န္းတဲ႔အတြက္
အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ေတြဟာ တစ္ဆက္တည္းပါပဲ။

တို႔ရဲ႕ ကမၻာေလးေပၚက လူတိုင္းဟာ
အၿပံဳးေလးေတြကိုယ္စီ မွ်ေ၀ႏိုင္မယ္ဆိုရင္
တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ေတြ တုိးပြားလာၿပီး
အခက္အခဲေတြ႕တိုင္း လက္တြဲ ကူညီႏိုင္ၾကမွာပါ။
ဒါဟာ တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလးပါ။

ဂ်ပန္သီခ်င္းစာသားေလးကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

小さな世界


世界中どこだって
笑いあり、涙あり
皆それぞれ助け合う
小さな世界

＊　世界はせまい、世界は同じ
　　　世界は丸い、ただ一つ

世界中だれだって
ほほえめば、仲良しさ
皆論になり手をつなごう
小さな世界

repeat ＊

တီးလံုးေလးကို ဒီေနရာမွာ နားဆင္ႏိုင္ပါတယ္။ Internet Explorer နဲ႔ ဖြင့္ရင္ ပိုအဆင္ေျပပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဂ်ပန္သီခ်င္းစာသားေရာ အဂၤလိပ္သီခ်င္း စာသားကိုပါ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

http://utagoekissa.web.infoseek.co.jp/itsasmallworld.html