မီးငယ္ေလးေရ
ေမေမေန႔တိုင္း မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ တရားေတြကိုနာရင္းကေန အေတြးတစ္ခုျဖစ္မိတယ္။ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္ဆိုတဲ႔ ဆိုရိုးစကားလိုပဲ။ ေမေမတို႔လူေတြမွာ လူ႔ဘ၀ကို ရၿပီးကတည္းက စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းေနရတယ္။ ပညာသင္ေနရတာလဲ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ပါပဲ။ ေလာကီဘ၀ထဲကေန ေလာကုတၱရာဘ၀ထဲကို ေျခခ်ေနၾကတဲ႔ သံယာေတာ္အရွင္သူျမတ္ ေတြလဲ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ေတာ႔ ရုန္းကန္ေနၾကရေသးတာပဲ။ ေမေမလဲ အသက္၆၀ အထိ ရုန္းကန္းခဲ႔ရတာပဲ။ ဒါေတာင္ အသက္၆၀ျပည့္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ျခင္းမွ နားလို႔ရၿပီလို႔ သတ္မွတ္လိုက္လို႔ကိုး။ ဒါေတာင္ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြမွာေတာ႔ နားပါ ဆိုတာေတာင္ မနားႏိုင္ၾကပါဘူး။ (စား၀တ္ေနေရးခ်ိဳ႕တဲ႔သူေတြကေတာ႔ ဘ၀ကို ဆက္ၿပီး တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ရုန္းကန္ရတာကိုေတာ႔ မေျပာလိုပါဘူး။ စား၀တ္ေနေရးျပည့္စံုလ်က္နဲ႔ ေလာဘ မသတ္ႏိုင္သူေတြကိုသာ ဆိုလိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႕ကိုယ္သူတို႔ ေလာဘရိွေနတယ္လို႔လဲ မသိၾကပါဘူး။)
အခုမွ နားခြင့္ေပးလိုက္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ဥပေဒကို အရမ္းေက်းဇူးတင္မိတယ္။ အသက္ ၆၀ အထိ သင္သည္ စား၀တ္ေနေရး၊ သားေရး၊ သမီးေရး ၊ အိမ္ေထာင္ေရး မ်ားအတြက္ တရားေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ မတရားေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ပူေလာင္ေသာကိေလသာမ်ားျဖင့္ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ကၠဳသရိယတို႔ျဖင္႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔ၿပီး ျဖစ္သည္။ သင္၏ ကံတရားက သင့္ကို အသက္၆၀ အထိ အသက္ရွင္ခြင့္ ေပးခဲ႔သည္။ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ် အသက္ရွင္ခြင့္ရမည္ ကိုမသိႏိုင္ေသး။ သို႔ျဖစ္၍ က်န္ရိွေသာ သက္တမ္းတြင္ “ကိေလသာျငိမ္း ေလာင္စာသိမ္း”ေသာ (“ကိေလသာၿငိမ္း ေလာင္စာသိမ္း” ဆိုတဲ႔ စကား အဓိပၸာယ္ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ရွင္းျပပါမယ္။) အလုပ္မ်ားကို တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ပါေတာ႔ ဆိုတဲ႔ အမိန္႔စာ ရခဲ႔သလိုပါပဲ။
အဲဒီလို အမိန္႔စာရခဲ႔တဲ႔ ေမေမဟာ ထပ္ၿပီး စဥ္းစားမိျပန္တယ္။ အသက္ ၆၀ အထိ ကုန္ခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အတြင္းမွာ တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္ေစ႔လည္ၿပီး ရိပ္သာေတြေရာက္ခဲ႔တဲ႔ မေျပာစေလာက္ အခ်ိန္ေလးကလြဲလို႔ (စုစုေပါင္းဆိုရင္ သံုးေလးလေလာက္ပဲ ဆိုပါေတာ႔) တရားေတာ္ကို ႏွလံုးသြင္းခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ဆိုတာ မရိွသေလာက္ပါပဲ။ ေမေမ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြလဲ ေမေမ႔လိုျဖစ္မွာ မလိုလားပါဘူး။ (ဒါေပမဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ သားသမီး ၄ ေယာက္လံုးဟာ တရားေတာ္ကို ေလ့လာလိုက္စားလိုသူမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး အခုေရာက္ရိွေနတဲ႔ အသက္အရြယ္မွာ ေမေမ႔ထက္ “အသိ” သာသူမ်ားျဖစ္ၾကတယ္လို႔ ေမေမ ခံယူထားပါတယ္) အခုအခ်ိန္မွာ ေမေမဟာ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ အမရပူရၿမိဳ႕ မဂၤလာရိပ္သာ တိုက္ေက်ာင္းႀကီးကို ေန႔တိုင္းေရာက္ေနသလို ခံစားရတယ္။ တကာၾကြယ္တို႕၊ တကာသစ္တို႕ နဲ႔ အတူတကြ တရားနာေနရသလိုပါပဲ။ အဲဒီလိုအခါမွာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ တရားအရသာေတြကို ေမေမတစ္ေယာက္ထဲ မခံစားလိုပဲ သားသမီးေတြကို ခြဲေ၀ေပးခ်င္တဲ႔ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနမိတယ္။ မီးငယ္ေလးဟာ တစ္ရပ္တစ္ေက်းမွာ ပညာေရးအတြက္ လံုးပမ္းေနရတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွသာ တရားသံေလးေတြကို ပူေဇာ္ႏိုင္တယ္၊ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္တယ္။ အရင္တံုးကေတာ႔ ေမေမ႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြ၊ ေမေမ႔အေတြးေတြကို မီးမီးဆီကို ေရးပို႔ခဲ႔ေပမဲ႔ အခုေတာ႔ ေမေမ႔မွာ ထူးထူးေထြေထြ ေရးစရာအေတြ႔အၾကံဳမရိွေတာ႔ ေမေမနာေနရတဲ႔ တရားေတာ္ေတြထဲက မီးမီးကို သိေစခ်င္တဲ႔ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေလးေတြကို ေရးၿပီး ပို႕ရရင္ေကာင္းမယ္ဆိုတဲဲ႔ အၾကံျဖစ္မိတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ ေမေမေရးတဲ့ စာေတြကိုလဲဖတ္ရ၊ တရားေတာ္ေတြထဲက မသိမျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကိုလဲ အထူးေလ့လာစရာ မလိုေတာ့ပဲ ေမေမ႔စာေတြဖတ္ရင္းကေန သိသြားတဲ႔ အက်ိဳးတရားေတြ အမ်ားႀကီး ရႏိုင္တာေပါ႔။
ဆရာေတာ္ ဦးဇ၀န(ေမတၱာရွင္ ေရႊျပည္သာ)ရဲ႕ တရားတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ဗိမၼသာရမင္းႀကီးနဲ႕ အနာထပိဏ္ သေဌးႀကီး နွစ္ဦးကို ႏိႈင္းယဥ္ျပထားတယ္။ ဗိမၼသာရ မင္းႀကီးဟာ ကိုယ္တိုင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ေသာ္လည္းမိမိသားေတာ္ အာဇာတသတ္ကို တရားဓမၼအေမြ မေပးတတ္ခဲ႔လို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း အေသဆိုးနဲ႕ ေသခဲ႔ရတယ္။ သားေတာ္လည္း ငရဲက်တဲ႔ အျဖစ္ေရာက္ရတယ္။ အနာထပိဏ္ သေဌးႀကီးကေမတာ႔ တရားအေမြေပးတတ္လို႔ သားသမီး ၃ ေယာက္လံုးလဲ ေသာတာပန္ (တစ္ေယာက္က သကတာဂဏ္) ျဖစ္တယ္။ အငယ္ဆံုးသားက အရက္သမား လူဆိုးျဖစ္ေနတာကို ေန႔စဥ္ မုန္႔ဘိုးေပးၿပီး ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ကုိ သြားခိုင္းတယ္။ ဥပါယ္တံမည္ နဲ႔ သိမ္းသြင္းခဲ႔တာ ေနာက္ေတာ႔ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြဟာ တရာအေမြ ေပးတတ္ဖို႔ လုိတယ္တဲ႔။ အခုေခတ္မွာ မိမိသားသမီးကို ေလာကီအေမြေတြသာ တြန္းထိုးေပးေနၾကတယ္ လို႔ ေဟာျပထားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေမေမလဲ တတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် တရားအေမြေလးေတြ စုေဆာင္းမွ်ေ၀ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။
ေရွ႔ဆက္ၿပီး စိတ္၀င္စားစြာ ဖတ္ၾကားမွတ္သားႏိုင္ပါေစ။
Showing posts with label ေမေမရဲ႕စာေလးမ်ား. Show all posts
Showing posts with label ေမေမရဲ႕စာေလးမ်ား. Show all posts
Wednesday, July 8, 2009
Sunday, March 8, 2009
လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း ၂။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ေျခေထာက္နဲ႔ ေျမၾကီး ထိတာကို ထိသိ သတိထားၿပီး အာ႐ံုတစ္ပါး စိတ္မသြားရေအာင္ ေလွ်ာက္ေနမိတယ္။
လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဒီပနီေတြကို ဖတ္မွ မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ႐ုပ္တရားက ကုေဋ ၅ ေထာင္၊ နာမ္တရားက ကုေဋ ၁သိန္း ပ်က္သတဲ႔။ ဒီျဖစ္ပ်က္ေတြကို ဥာဏ္နဲ႔ ျမင္ႏိုင္မွ အပါယ္ ဆင္းရဲက လြတ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ “ဘ၀နာဒီပနီ” ဆိုတဲ႔ ဒီပနီမွာ ရပ္ေနစဥ္၊ သြားေနစဥ္၊ ပထ၀ီ ေတေဇာ ၀ါေယာ အာေပါ ဆိုတဲ႔ ဓါတ္ႀကီး ၄ပါး အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ပ်က္သြားပံု ကိုအေသးစိတ္ ေရးျပထားတယ္။
ေမေမတို႔ ကိုယ္ကာယမွာ ခက္မာမႈ၊ အမာခံ အထည္ႀကီး ဆိုတာ႐ိွတယ္။ အဲဒါ ပထ၀ီကာယ လို႔ေခၚတယ္တဲ႔။
႐ုပ္ကလပ္ေတြ အခ်င္းခ်င္း ဖြဲ႔တြယ္ပူးကပ္ထားတဲ႔ အာေပါကာယဆိုတာလဲ႐ိွတယ္။
အဲဒီ ႐ုပ္ကလပ္ေတြကို မပုပ္မသိုးရေအာင္ အျမဲေပါင္းေႏြးေနေစတဲ႔ ေတေဇာကာယဆိုတာလဲ ႐ိွေသးတယ္။
အဲဒီကာယႀကီး ၃ မ်ိဳးကို ေထာက္ကန္ ေတာင့္တင္း မႈလုပ္ေပးထားတဲ႔ ၀ါေယာကာယဆိုတာလဲ႐ိွတယ္။
ကိုယ္ခႏၱာႀကီးက ရပ္ေနခ်ိန္မွာ ပထ၀ီကာယက ေျခဖ်ားကေန ငယ္ထိပ္အထိ ႐ိွေနတယ္ဆိုတာ ဥာဏ္နဲ႔ သိရမယ္တဲ႔။ သြားေတာ႔မယ္လို႔ ေျခေထာက္ၾကြလိုက္တာနဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုး သိမ့္သိမ့္လႈပ္တဲ႔ သေဘာခ်င္းမတူ ဆန္႕က်င္ဘက္ကာယေတြ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ရပ္ေနတံုးက ပထ၀ီကာယႀကီးက တစ္ခါတည္း တျမည့္ျမည့္ ေၾကပ်က္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသတဲ႔။ ကာယအသစ္ေတြ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြက အင္မတန္ကို ျမန္ျမန္ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ပထ၀ီဓါတ္နဲ႔ တစ္ေပါင္းတည္း အာေပါ၊ ေတေဇာ၊ ၀ါေယာ ေတြလဲလိုက္ၿပီး ပ်က္လိုက္၊ ျဖစ္လိုက္ ျဖစ္ေနသတဲ႔။
ဒါက ေမေမက သေဘာေလးေလာက္ေရးျပေသးတာ။ ဆရာေတာ္ႀကီး အေသးစိပ္ေရးျပထားတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒီ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဒီပနီကိုဖတ္ရေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသထိတ္လန္႔ မိတယ္။ တစ္ခါမွ မဖတ္ဖူး၊ မၾကားဖူးဘူး။ ႐ုပ္ေတြနာမ္ေတြက ျဖစ္ၿပီးပ်က္တယ္ဆိုေတာေတာ႔ ၾကားဖူးတာေပါ႔။ ဒီလိုအေသးစိတ္ ေရးထားတာက အခုမွ ဖတ္ဖူးတာ။ ဒါက ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ေဟာၾကားခ်က္ေတြအတိုင္း ဆရာေတာ္ႀကီးက ဗမာလို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ေရးျပထားတာ။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဥာဏ္ေတာ္အနႏ ၱကို႐ိွခိုး ႐ိုေသမိပါတယ္။
တစ္ဘ၀လံုး ၁ႏွစ္သမီး အ႐ြယ္ေလာက္ကစၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔တာ၊ အသက္၆၀ ေရာက္မွ ခႏ ၱာရဲ႕ ဓါတ္သေဘာ ျဖစ္စဥ္ေတြကို သိရေတာ့တယ္။ တစ္ဘ၀လံုး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့တာကိုး။ ဒါေတာင္ အသိ (စာေတြ႔) နဲ႔ပဲသိရေသးတာ။ လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံ အားထုတ္မွ မိမိဥာဏ္ ထဲမွာ ဒီသေဘာျဖစ္စဥ္ေတြကို ေတြ႕ရမွာ ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာဆိုတာ ဥာဏ္အလုပ္လို႔ ဆရာေတာ္ေတြက ေဟာျပၾကတာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ေမေမဖတ္ရသလို၊ ေလ့လာမွတ္သားရသလို ေလ့လာလိုက္စားလိုတဲ႔ သားသမီး ေတြဖတ္ရေအာင္ လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဒီပနီေတြကို စုေဆာင္းေနခဲ႔ပါတယ္။ ေမေမ့ရဲ႕ သားသမီးေတြ ဒီလိုမ်ိဳးစာအုပ္ေတြကို ဖတ္ခြင့္ၾကံဳတဲ႔၊ ဖတ္ဖို႕ဆႏ ၱ႐ိွတဲ႔ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစလို႕ ။ ေမေမကေတာ႔ အေသမဦးခင္ ဥာဏ္ဦးေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားရအံုးမွာပါ။
အခုစာေရးၿပီးသြားလို႔ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနတုန္း ညီရဲေလးဆီက ဖုန္းလာတယ္။ ညီရဲေလးအသံၾကားတာနဲ႔ ေမေမ႔မွာ ငိုခ်င္စိတ္ေတြ ဘယ္ကျဖစ္လာမွန္းလဲမသိဘူး။ ညီရဲေလးငယ္ငယ္တံုးက ပုသိမ္ႀကီးမွာ ၂လေလာက္ဖ်ားတာ မွတ္မိေသးလား။ အဲဒီတံုးက သူအဖ်ားတက္ရင္ ေမေမ႔မွာ အိမ္သာသြားခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတာ သတိရေသးတယ္။ သတိမကပ္ခ်ိန္မွာ ကိေလသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးက ဒေရာေသာပါး တိုး၀င္လာၾကတာပါပဲ။
ကဲဒါပါပဲ မီးငယ္ေလးေရ
ေမေမ႔စာဖတ္ၿပီး ႐ႊင္လန္းပါေစ။
လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဒီပနီေတြကို ဖတ္မွ မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ႐ုပ္တရားက ကုေဋ ၅ ေထာင္၊ နာမ္တရားက ကုေဋ ၁သိန္း ပ်က္သတဲ႔။ ဒီျဖစ္ပ်က္ေတြကို ဥာဏ္နဲ႔ ျမင္ႏိုင္မွ အပါယ္ ဆင္းရဲက လြတ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ “ဘ၀နာဒီပနီ” ဆိုတဲ႔ ဒီပနီမွာ ရပ္ေနစဥ္၊ သြားေနစဥ္၊ ပထ၀ီ ေတေဇာ ၀ါေယာ အာေပါ ဆိုတဲ႔ ဓါတ္ႀကီး ၄ပါး အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ပ်က္သြားပံု ကိုအေသးစိတ္ ေရးျပထားတယ္။
ေမေမတို႔ ကိုယ္ကာယမွာ ခက္မာမႈ၊ အမာခံ အထည္ႀကီး ဆိုတာ႐ိွတယ္။ အဲဒါ ပထ၀ီကာယ လို႔ေခၚတယ္တဲ႔။
႐ုပ္ကလပ္ေတြ အခ်င္းခ်င္း ဖြဲ႔တြယ္ပူးကပ္ထားတဲ႔ အာေပါကာယဆိုတာလဲ႐ိွတယ္။
အဲဒီ ႐ုပ္ကလပ္ေတြကို မပုပ္မသိုးရေအာင္ အျမဲေပါင္းေႏြးေနေစတဲ႔ ေတေဇာကာယဆိုတာလဲ ႐ိွေသးတယ္။
အဲဒီကာယႀကီး ၃ မ်ိဳးကို ေထာက္ကန္ ေတာင့္တင္း မႈလုပ္ေပးထားတဲ႔ ၀ါေယာကာယဆိုတာလဲ႐ိွတယ္။
ကိုယ္ခႏၱာႀကီးက ရပ္ေနခ်ိန္မွာ ပထ၀ီကာယက ေျခဖ်ားကေန ငယ္ထိပ္အထိ ႐ိွေနတယ္ဆိုတာ ဥာဏ္နဲ႔ သိရမယ္တဲ႔။ သြားေတာ႔မယ္လို႔ ေျခေထာက္ၾကြလိုက္တာနဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုး သိမ့္သိမ့္လႈပ္တဲ႔ သေဘာခ်င္းမတူ ဆန္႕က်င္ဘက္ကာယေတြ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ရပ္ေနတံုးက ပထ၀ီကာယႀကီးက တစ္ခါတည္း တျမည့္ျမည့္ ေၾကပ်က္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသတဲ႔။ ကာယအသစ္ေတြ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြက အင္မတန္ကို ျမန္ျမန္ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ပထ၀ီဓါတ္နဲ႔ တစ္ေပါင္းတည္း အာေပါ၊ ေတေဇာ၊ ၀ါေယာ ေတြလဲလိုက္ၿပီး ပ်က္လိုက္၊ ျဖစ္လိုက္ ျဖစ္ေနသတဲ႔။
ဒါက ေမေမက သေဘာေလးေလာက္ေရးျပေသးတာ။ ဆရာေတာ္ႀကီး အေသးစိပ္ေရးျပထားတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒီ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဒီပနီကိုဖတ္ရေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသထိတ္လန္႔ မိတယ္။ တစ္ခါမွ မဖတ္ဖူး၊ မၾကားဖူးဘူး။ ႐ုပ္ေတြနာမ္ေတြက ျဖစ္ၿပီးပ်က္တယ္ဆိုေတာေတာ႔ ၾကားဖူးတာေပါ႔။ ဒီလိုအေသးစိတ္ ေရးထားတာက အခုမွ ဖတ္ဖူးတာ။ ဒါက ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ေဟာၾကားခ်က္ေတြအတိုင္း ဆရာေတာ္ႀကီးက ဗမာလို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ေရးျပထားတာ။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဥာဏ္ေတာ္အနႏ ၱကို႐ိွခိုး ႐ိုေသမိပါတယ္။
တစ္ဘ၀လံုး ၁ႏွစ္သမီး အ႐ြယ္ေလာက္ကစၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔တာ၊ အသက္၆၀ ေရာက္မွ ခႏ ၱာရဲ႕ ဓါတ္သေဘာ ျဖစ္စဥ္ေတြကို သိရေတာ့တယ္။ တစ္ဘ၀လံုး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့တာကိုး။ ဒါေတာင္ အသိ (စာေတြ႔) နဲ႔ပဲသိရေသးတာ။ လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံ အားထုတ္မွ မိမိဥာဏ္ ထဲမွာ ဒီသေဘာျဖစ္စဥ္ေတြကို ေတြ႕ရမွာ ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာဆိုတာ ဥာဏ္အလုပ္လို႔ ဆရာေတာ္ေတြက ေဟာျပၾကတာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ေမေမဖတ္ရသလို၊ ေလ့လာမွတ္သားရသလို ေလ့လာလိုက္စားလိုတဲ႔ သားသမီး ေတြဖတ္ရေအာင္ လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဒီပနီေတြကို စုေဆာင္းေနခဲ႔ပါတယ္။ ေမေမ့ရဲ႕ သားသမီးေတြ ဒီလိုမ်ိဳးစာအုပ္ေတြကို ဖတ္ခြင့္ၾကံဳတဲ႔၊ ဖတ္ဖို႕ဆႏ ၱ႐ိွတဲ႔ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစလို႕ ။ ေမေမကေတာ႔ အေသမဦးခင္ ဥာဏ္ဦးေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားရအံုးမွာပါ။
အခုစာေရးၿပီးသြားလို႔ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနတုန္း ညီရဲေလးဆီက ဖုန္းလာတယ္။ ညီရဲေလးအသံၾကားတာနဲ႔ ေမေမ႔မွာ ငိုခ်င္စိတ္ေတြ ဘယ္ကျဖစ္လာမွန္းလဲမသိဘူး။ ညီရဲေလးငယ္ငယ္တံုးက ပုသိမ္ႀကီးမွာ ၂လေလာက္ဖ်ားတာ မွတ္မိေသးလား။ အဲဒီတံုးက သူအဖ်ားတက္ရင္ ေမေမ႔မွာ အိမ္သာသြားခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတာ သတိရေသးတယ္။ သတိမကပ္ခ်ိန္မွာ ကိေလသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးက ဒေရာေသာပါး တိုး၀င္လာၾကတာပါပဲ။
ကဲဒါပါပဲ မီးငယ္ေလးေရ
ေမေမ႔စာဖတ္ၿပီး ႐ႊင္လန္းပါေစ။
Saturday, January 17, 2009
လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း ၁။
ကၽြန္မဒီေန႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္မဘ၀မွာ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကို သတိရမိတယ္။
လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို ပထမဆံုးမွတ္မိတာကေတာ့ေတာင္ႀကီးမွာ ေက်ာင္းစေနတံုးအ႐ြယ္ကပဲ။ ေက်ာင္းသြားရင္ေတာ့ အေမက လိုက္ပို႔တယ္။ ေက်ာင္းျပန္တဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အစ္ကိုနဲ႔ ျပန္ရတယ္။ သူက ကၽြန္မေနတဲ႔ ေက်ာင္းမွာ မဟုတ္ပဲ တစ္ျခားေက်ာင္းတစ္ခုမွ ေနတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ကၽြန္မကို ၀င္ေခၚၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ၾကရတယ္။ တစ္ခါတေလ သူက ေဆာ႔ေနတာေနမွာေပါ႕။ ကၽြန္မဆီကို ေက်ာင္းဆင္းဆင္းျခင္း ေရာက္မလာဘူး။ ေက်ာင္းမွာ လူေတြကလဲကုန္ၿပီ။ ေက်ာင္းေစာင့္ ဦးေလးႀကီးက ကၽြန္မကို ေက်ာင္းခန္းအျပင္ထြက္ေစာင့္ခိုင္းတာေပါ႕။ သူကတံခါးပိတ္ရမွာကိုး။ အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မလဲ လြယ္အိတ္ေလးဂ်ာရမ္း၊ ဂ်ာရမ္း၊ မ်က္ႏွာေလး ႐ံႈ႕မဲ့ ႐ႈံ႕မဲ့နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ကို ျပန္ရတာ။ အဲဒီအျဖစ္မ်ိဳးက ခဏခဏပါပဲ။
ကၽြန္မတို႕ က်ိဳင္းတံုမွာ ေက်ာင္းေနခဲ႔ရတံုးကလဲ ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရတယ္။ က်ိဳင္းတံုေရကန္ႀကီး ေဘးကေန ပတ္ၿပီးေလွ်ာက္ရတာ။ အဲဒီတံုးက ကၽြန္မက ၇ႏွစ္ သမီးေလာက္ပဲ႐ိွအုန္းမယ္ ထင္တာပဲ။ အကိုနွစ္ေယာက္နဲ႔ အတူေလွ်ာက္ရတာ။ သူတို႕က ၁၂ႏွစ္၊ ၁၃ႏွစ္ေလာက္ ႐ိွမွာေပါ႕။ လမ္းမွာ ႀကိဳးထံုးႀကီးေတြနဲ႔ ေတာင္းေတြ လြယ္ထားတဲ႔ ၀ လူမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ရင္ေျပးၾကတာပဲ။ ကၽြန္မတို႕ ၾကားဖူးတာကေတာ႔ ၀ ေတြက ခေလးေတြကို ဖမ္းၿပီး ေတာင္းထဲမွာ ထည့္သြားတတ္တယ္တဲ႔။ က်ိဳင္းတံုမွာ ေနတုန္း ၀က္သက္ေပါက္တာ သတိရေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က စာေမးပြဲၿပီးလို႕ ေက်ာင္းကိုဒီအတိုင္းသြားရတာ။ အေမက လိေမၼာ္သီးလဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ၊ ႏွာရည္ေတြ တ႐ႊဲ႐ႊဲ က်လာတာ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္မွ ၀က္သက္
ေပါက္တာတဲ႔။
ကၽြန္မတို႔ မိတၳီလာကိုေရာက္ေတာ႔လဲ မိတၳီလာကန္ႀကီးကိုပါတ္ၿပီး ေက်ာင္းကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။ ကၽြန္မတို႕အတန္းက မနက္ပိုင္းတက္ရတယ္။ ကၽြန္မအစ္မ မမေလးတို႕ အတန္းက ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ တက္ရတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္မွာ မမေလးနဲ႔ တံတားေပၚမွာ ဆံုတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မအေဖနဲ႔ တပ္ထဲမွာ လိုက္ေနၾကေတာ႔ ကၽြန္မက တပ္မေတာ္ေက်ာင္းေရာက္သြားၿပီး ေက်ာင္းကားနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ မွတ္မိတာက မမေလးက ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္တာ သိပ္၀ါသနာပါတယ္။ သူတစ္ေယာက္ထဲလဲ မၾကည့္တတ္ဖူး။ တစ္အိမ္လံုးဖို႕ လက္မွတ္၀ယ္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ အေဖေရာ၊ အေမေရာ တစ္အိမ္လံုး႐ုပ္႐ွင္သြားၾကည့္ၾကတာ။ ကၽြန္မတို႔ ေနတဲ႔ေနရာက ေ႐ႊျမင္တင္ဘုရားႀကီး နားမွာ။ အဲဒီကေန မိတၳီလာကန္ေဘာင္႐ိုးႀကီးေပၚက ေလွ်ာက္ၿပီး မ်ိဳးျမင့္႐ုပ္႐ွင္႐ံုထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အျပန္လဲ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ၾကတာ။ အဲဒီအသက္အ႐ြယ္တံုးကေတာ႔ မိဘေတြနဲ႔ အငယ္ဆံုးသမီး အျဖစ္ေနရတာ ေပ်ာ္တာပဲ။ ပင္ပန္းတယ္လို႔ မထင္မိခဲ႔ဘူး။
၁၀တန္းေအာင္လို႔ MC ေရာက္ေတာ့ ၇၄လမ္းက အေဆာင္မွာ ေနရတယ္။ မနက္အေစာၾကီး ထၿပီး ေလွ်ာက္ၾကတဲ႔ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ႕ေတြ႐ိွတယ္။ မနက္တိုင္း က်ံဳးဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အပူအပင္ကင္းတဲ႔ အ႐ြယ္မို႔ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘုရားႀကီး မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရ အမွီလဲ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ MC မွာ မွတ္မွတ္ရရ လမ္းေလွ်ာက္ၿပိဳင္ပြဲမွာ အဆင့္ ၈ နဲ႔၀င္လို႔ ေၾကးတံဆိပ္ရေသးတယ္။ 3rdMB ေရာက္ေတာ့လဲ ေဆး႐ံုနဲ႔ အေဆာင္နဲ႔ တစ္ခ်ိန္လံုး လမ္းေလွ်ာက္ သြားေနခဲ႔ရတာပါပဲ။
အိမ္ေထာင္ၾကၿပီးေတာ႔ မီးမီးကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခ်ိန္မွာ လမ္းေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ မီးမီးရဲ႕ အေဖက ၿမိဳ႕ထဲ မွာ ေဆးခန္းဖြင့္ေတာ့ ကၽြန္မက ညဦးပိုင္းမွာ ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ ေဆးခန္းကို လိုက္သြားၿပီး မနက္က်မွ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ျပန္ၾကတယ္။ မီးမီးကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားရေပမဲ႔ ကၽြန္မျဖင့္ သိပ္ေပါ႔ပါးတာပဲ။ ေျပးလႊားၿပီးေတာင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္။ မီးမီးမေမြးခင္ ေန႔ကလဲ due date ေရာက္ေနၿပီဆိုၿပီး မႏၱေလးအိမ္ကေန ဘူတာႀကီး ဂံုးတံတားကိုေက်ာ္ၿပီး ေဆး႐ံုႀကီးကို အသြားအျပန္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္တယ္၊ မီးမီးကို သားဦးျဖစ္ေပမဲ႔ အလြယ္တကူ ေမြးႏိုင္ခဲ႔တာ။
သားအမႊာ (ရဲညီေနာင္) ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔တံုးကေတာ႔ သိပ္ေလးတာပဲ။ မေမြးခင္ မႏၱေလးအိမ္မွာ ႀကိဳေရာက္ေနေတာ့ မနက္ပိုင္း ဆိုရင္ သားကုိထူးေလး လက္ဆြဲၿပီး ၁ျပ ၂ျပ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သိပ္ၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု တနသၤာရီတိုင္းဘက္ကို ေရာက္ေတာ႔ ညေနတိုင္း လယ္ကြင္းေတြဘက္ ကိုလမ္းေလွ်ာက္ၾကတာ သတိရေသးတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္တာက ဇီးပင္ႀကီးမွာ ပါပဲ။ အားေနေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လာျပန္ေရာ။ သြားဆရာ၀န္မေလး ႐ိွရင္ေတာ႔ သူနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။
ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ေတာ႔လဲ ပထမ၁ႏွစ္ေလာက္မွာေတာ႔ ညေနတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေသးတယ္။ ေဆး႐ံုက ၄နာရီခြဲေလာက္ျပန္ေတာ႔ ၅နာရီေလာက္ဆို ေလွ်ာက္တာေပါ႔။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္တာပါပဲ။ မေရာက္ဘူးတဲ႔ လမ္းေတြဘက္သြားတယ္။ လူမ႐ိွတဲ႔ ျခံက်ယ္ႀကီးေတြ၊ ေ႐ွးေဟာင္း အိမ္ႀကီးေတြ ေတြ႔ရင္ ရပ္ေငး ၾကည့္မိရင္း အရင္တံုးက စည္စည္ကားကား ႐ိွခဲ႔မွာ ဆိုတာေတြကို ေတြးမိတယ္။ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေနရတဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြက်ေတာ့ အလုပ္ပို႐ႈပ္လာေတာ့ လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ပင္စင္ယူၿပီး ပုသိမ္ႀကီးကို ျပန္ေရာက္လာေတာ႔လဲ လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ျပန္ဘူး။ မနက္ပိုင္းမွာ ဘုရား႐ိွခိုးတာနဲ႔ အခ်ိန္က ကုန္ေရာ၊၊ ဒါနဲ႔ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကလဲ တက္လာ၊ အဆစ္ေတြကလဲ နာဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတယ္။ အလုပ္လုပ္တံုးကေတာ့ မနက္အိပ္ရာထ ဘုရား႐ိွခိုးရတာ အက်င့္ပါေနတာကိုး။ အမွန္က အခုအိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးဆိုေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ဘုရား႐ိွခိုးလို႔ ရေနတာပဲ ဆိုတာေမ႔ေနတာ။ ဒီေတာ့ မနက္ ၄နာရီခြဲ ကေန ၅ နာရီခြဲေလာက္ထိ တရားထိုင္ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ကထြက္၊ အဆုတ္ေဆး႐ံု ေဘးက ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္အထိ လမ္းေလွ်ာက္၊ အဲဒီကေန ျပန္လွည့္လိုက္ရင္ ရန္ကင္းေတာင္နဲ႔ သူ႔ကိုမိုးေနတဲ႔ ႐ွမ္း႐ိုးမေတာင္တန္းႀကီးရဲ႕ ႐ႈခင္းအလွက သိပ္သာယာတာကို ေတြ႔ရတယ္။ တရားအလုပ္ အားထုတ္ေနၾကတဲ႔ သာသနာ႔၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား မွီတင္းေနထုိင္တဲ႔ ရန္ကင္းေတာင္႐ႈခင္းက အလြန္ ခ်မ္းေျမ႕စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀အ႐ြယ္ကစၿပီး အခုလက္႐ိွ အသက္အ႐ြယ္အထိ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ပံု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေရးျပထားတဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ စာေလးတစ္ေစာင္ပါ။ အနည္းငယ္ ျပဳျပင္ၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါအံုးမယ္႐ွင္။
လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို ပထမဆံုးမွတ္မိတာကေတာ့ေတာင္ႀကီးမွာ ေက်ာင္းစေနတံုးအ႐ြယ္ကပဲ။ ေက်ာင္းသြားရင္ေတာ့ အေမက လိုက္ပို႔တယ္။ ေက်ာင္းျပန္တဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အစ္ကိုနဲ႔ ျပန္ရတယ္။ သူက ကၽြန္မေနတဲ႔ ေက်ာင္းမွာ မဟုတ္ပဲ တစ္ျခားေက်ာင္းတစ္ခုမွ ေနတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ကၽြန္မကို ၀င္ေခၚၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ၾကရတယ္။ တစ္ခါတေလ သူက ေဆာ႔ေနတာေနမွာေပါ႕။ ကၽြန္မဆီကို ေက်ာင္းဆင္းဆင္းျခင္း ေရာက္မလာဘူး။ ေက်ာင္းမွာ လူေတြကလဲကုန္ၿပီ။ ေက်ာင္းေစာင့္ ဦးေလးႀကီးက ကၽြန္မကို ေက်ာင္းခန္းအျပင္ထြက္ေစာင့္ခိုင္းတာေပါ႕။ သူကတံခါးပိတ္ရမွာကိုး။ အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မလဲ လြယ္အိတ္ေလးဂ်ာရမ္း၊ ဂ်ာရမ္း၊ မ်က္ႏွာေလး ႐ံႈ႕မဲ့ ႐ႈံ႕မဲ့နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ကို ျပန္ရတာ။ အဲဒီအျဖစ္မ်ိဳးက ခဏခဏပါပဲ။
ကၽြန္မတို႕ က်ိဳင္းတံုမွာ ေက်ာင္းေနခဲ႔ရတံုးကလဲ ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရတယ္။ က်ိဳင္းတံုေရကန္ႀကီး ေဘးကေန ပတ္ၿပီးေလွ်ာက္ရတာ။ အဲဒီတံုးက ကၽြန္မက ၇ႏွစ္ သမီးေလာက္ပဲ႐ိွအုန္းမယ္ ထင္တာပဲ။ အကိုနွစ္ေယာက္နဲ႔ အတူေလွ်ာက္ရတာ။ သူတို႕က ၁၂ႏွစ္၊ ၁၃ႏွစ္ေလာက္ ႐ိွမွာေပါ႕။ လမ္းမွာ ႀကိဳးထံုးႀကီးေတြနဲ႔ ေတာင္းေတြ လြယ္ထားတဲ႔ ၀ လူမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ရင္ေျပးၾကတာပဲ။ ကၽြန္မတို႕ ၾကားဖူးတာကေတာ႔ ၀ ေတြက ခေလးေတြကို ဖမ္းၿပီး ေတာင္းထဲမွာ ထည့္သြားတတ္တယ္တဲ႔။ က်ိဳင္းတံုမွာ ေနတုန္း ၀က္သက္ေပါက္တာ သတိရေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က စာေမးပြဲၿပီးလို႕ ေက်ာင္းကိုဒီအတိုင္းသြားရတာ။ အေမက လိေမၼာ္သီးလဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ၊ ႏွာရည္ေတြ တ႐ႊဲ႐ႊဲ က်လာတာ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္မွ ၀က္သက္
ေပါက္တာတဲ႔။
ကၽြန္မတို႔ မိတၳီလာကိုေရာက္ေတာ႔လဲ မိတၳီလာကန္ႀကီးကိုပါတ္ၿပီး ေက်ာင္းကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။ ကၽြန္မတို႕အတန္းက မနက္ပိုင္းတက္ရတယ္။ ကၽြန္မအစ္မ မမေလးတို႕ အတန္းက ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ တက္ရတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္မွာ မမေလးနဲ႔ တံတားေပၚမွာ ဆံုတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မအေဖနဲ႔ တပ္ထဲမွာ လိုက္ေနၾကေတာ႔ ကၽြန္မက တပ္မေတာ္ေက်ာင္းေရာက္သြားၿပီး ေက်ာင္းကားနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ မွတ္မိတာက မမေလးက ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္တာ သိပ္၀ါသနာပါတယ္။ သူတစ္ေယာက္ထဲလဲ မၾကည့္တတ္ဖူး။ တစ္အိမ္လံုးဖို႕ လက္မွတ္၀ယ္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ အေဖေရာ၊ အေမေရာ တစ္အိမ္လံုး႐ုပ္႐ွင္သြားၾကည့္ၾကတာ။ ကၽြန္မတို႔ ေနတဲ႔ေနရာက ေ႐ႊျမင္တင္ဘုရားႀကီး နားမွာ။ အဲဒီကေန မိတၳီလာကန္ေဘာင္႐ိုးႀကီးေပၚက ေလွ်ာက္ၿပီး မ်ိဳးျမင့္႐ုပ္႐ွင္႐ံုထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အျပန္လဲ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ၾကတာ။ အဲဒီအသက္အ႐ြယ္တံုးကေတာ႔ မိဘေတြနဲ႔ အငယ္ဆံုးသမီး အျဖစ္ေနရတာ ေပ်ာ္တာပဲ။ ပင္ပန္းတယ္လို႔ မထင္မိခဲ႔ဘူး။
၁၀တန္းေအာင္လို႔ MC ေရာက္ေတာ့ ၇၄လမ္းက အေဆာင္မွာ ေနရတယ္။ မနက္အေစာၾကီး ထၿပီး ေလွ်ာက္ၾကတဲ႔ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ႕ေတြ႐ိွတယ္။ မနက္တိုင္း က်ံဳးဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အပူအပင္ကင္းတဲ႔ အ႐ြယ္မို႔ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘုရားႀကီး မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရ အမွီလဲ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ MC မွာ မွတ္မွတ္ရရ လမ္းေလွ်ာက္ၿပိဳင္ပြဲမွာ အဆင့္ ၈ နဲ႔၀င္လို႔ ေၾကးတံဆိပ္ရေသးတယ္။ 3rdMB ေရာက္ေတာ့လဲ ေဆး႐ံုနဲ႔ အေဆာင္နဲ႔ တစ္ခ်ိန္လံုး လမ္းေလွ်ာက္ သြားေနခဲ႔ရတာပါပဲ။
အိမ္ေထာင္ၾကၿပီးေတာ႔ မီးမီးကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခ်ိန္မွာ လမ္းေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ မီးမီးရဲ႕ အေဖက ၿမိဳ႕ထဲ မွာ ေဆးခန္းဖြင့္ေတာ့ ကၽြန္မက ညဦးပိုင္းမွာ ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ ေဆးခန္းကို လိုက္သြားၿပီး မနက္က်မွ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ျပန္ၾကတယ္။ မီးမီးကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားရေပမဲ႔ ကၽြန္မျဖင့္ သိပ္ေပါ႔ပါးတာပဲ။ ေျပးလႊားၿပီးေတာင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္။ မီးမီးမေမြးခင္ ေန႔ကလဲ due date ေရာက္ေနၿပီဆိုၿပီး မႏၱေလးအိမ္ကေန ဘူတာႀကီး ဂံုးတံတားကိုေက်ာ္ၿပီး ေဆး႐ံုႀကီးကို အသြားအျပန္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္တယ္၊ မီးမီးကို သားဦးျဖစ္ေပမဲ႔ အလြယ္တကူ ေမြးႏိုင္ခဲ႔တာ။
သားအမႊာ (ရဲညီေနာင္) ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔တံုးကေတာ႔ သိပ္ေလးတာပဲ။ မေမြးခင္ မႏၱေလးအိမ္မွာ ႀကိဳေရာက္ေနေတာ့ မနက္ပိုင္း ဆိုရင္ သားကုိထူးေလး လက္ဆြဲၿပီး ၁ျပ ၂ျပ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သိပ္ၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု တနသၤာရီတိုင္းဘက္ကို ေရာက္ေတာ႔ ညေနတိုင္း လယ္ကြင္းေတြဘက္ ကိုလမ္းေလွ်ာက္ၾကတာ သတိရေသးတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္တာက ဇီးပင္ႀကီးမွာ ပါပဲ။ အားေနေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လာျပန္ေရာ။ သြားဆရာ၀န္မေလး ႐ိွရင္ေတာ႔ သူနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။
ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ေတာ႔လဲ ပထမ၁ႏွစ္ေလာက္မွာေတာ႔ ညေနတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေသးတယ္။ ေဆး႐ံုက ၄နာရီခြဲေလာက္ျပန္ေတာ႔ ၅နာရီေလာက္ဆို ေလွ်ာက္တာေပါ႔။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္တာပါပဲ။ မေရာက္ဘူးတဲ႔ လမ္းေတြဘက္သြားတယ္။ လူမ႐ိွတဲ႔ ျခံက်ယ္ႀကီးေတြ၊ ေ႐ွးေဟာင္း အိမ္ႀကီးေတြ ေတြ႔ရင္ ရပ္ေငး ၾကည့္မိရင္း အရင္တံုးက စည္စည္ကားကား ႐ိွခဲ႔မွာ ဆိုတာေတြကို ေတြးမိတယ္။ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေနရတဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြက်ေတာ့ အလုပ္ပို႐ႈပ္လာေတာ့ လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ပင္စင္ယူၿပီး ပုသိမ္ႀကီးကို ျပန္ေရာက္လာေတာ႔လဲ လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ျပန္ဘူး။ မနက္ပိုင္းမွာ ဘုရား႐ိွခိုးတာနဲ႔ အခ်ိန္က ကုန္ေရာ၊၊ ဒါနဲ႔ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကလဲ တက္လာ၊ အဆစ္ေတြကလဲ နာဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတယ္။ အလုပ္လုပ္တံုးကေတာ့ မနက္အိပ္ရာထ ဘုရား႐ိွခိုးရတာ အက်င့္ပါေနတာကိုး။ အမွန္က အခုအိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးဆိုေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ဘုရား႐ိွခိုးလို႔ ရေနတာပဲ ဆိုတာေမ႔ေနတာ။ ဒီေတာ့ မနက္ ၄နာရီခြဲ ကေန ၅ နာရီခြဲေလာက္ထိ တရားထိုင္ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ကထြက္၊ အဆုတ္ေဆး႐ံု ေဘးက ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္အထိ လမ္းေလွ်ာက္၊ အဲဒီကေန ျပန္လွည့္လိုက္ရင္ ရန္ကင္းေတာင္နဲ႔ သူ႔ကိုမိုးေနတဲ႔ ႐ွမ္း႐ိုးမေတာင္တန္းႀကီးရဲ႕ ႐ႈခင္းအလွက သိပ္သာယာတာကို ေတြ႔ရတယ္။ တရားအလုပ္ အားထုတ္ေနၾကတဲ႔ သာသနာ႔၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား မွီတင္းေနထုိင္တဲ႔ ရန္ကင္းေတာင္႐ႈခင္းက အလြန္ ခ်မ္းေျမ႕စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀အ႐ြယ္ကစၿပီး အခုလက္႐ိွ အသက္အ႐ြယ္အထိ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ပံု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေရးျပထားတဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ စာေလးတစ္ေစာင္ပါ။ အနည္းငယ္ ျပဳျပင္ၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါအံုးမယ္႐ွင္။
Saturday, November 29, 2008
မစု (MA-SU) ကို ခံစားျခင္း
ဒီတစ္ပတ္ေတာ႔ ကၽြန္မေမေမရဲ႕ စာေလးတစ္ေစာင္ ကို မူရင္းအတိုင္းထပ္မံ ေဖာ္ျပပါရေစ႐ွင္။
မစု (MA-SU) ကို ခံစားျခင္း
၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ကၽြန္မ ၁၀ တန္းေအာင္ခ်ိန္မွာ ေတာ႔ မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္ကို IQ level နဲ႔ ေ႐ြးတဲ႔အခ်ိန္ စခဲ႔တာပါပဲ။ ဒီ႔အရင္ကေတာ႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ Inter-B အထိေနၿပီး ေတာ႔မွ ေဆးတကၠသိုလ္ကို တက္လိုသူမ်ားက မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ကို 2nd MB ကစတက္ၾကရပါတယ္။ စနစ္သစ္အရ ကၽြန္မလဲ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္မွာ 1st MB ဆိုတဲ႔ အတန္းကစတက္ခဲ႔ရတာပါပဲ။ မႏၱေလး ၀ိဇၨာ နဲ႔ သိပၸံ တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ စာသင္ခ်ိန္ေတြေျပာင္းတိုင္း အခန္းေတြေျပာင္းၿပီး အေျပးအလႊား အတန္းတက္ၾကရတာလို႕ေတာ႕ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ကၽြန္မတို႕ေဆးေက်ာင္းကေတာ႔ ေက်ာင္းပံုစံကလဲ အထက္တန္းေက်ာင္းပံုစံ အတိုင္းပါပဲ။ စာသင္ေတာ႔လဲ တစ္ခန္းထဲမွာပဲ ဆရာေတြက သူ႕အခ်ိန္နဲ႔သူ ၀င္ၿပီးသင္ေတာ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးလိုပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔အတန္းမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ကလဲ စုစုေပါင္း ၇၅ေယာက္ပဲ ဆိုေတာ႔ တကၠသိုလ္ ပံုစံနဲ႔ နဲနဲမွ မတူခဲ႔ပါဘူး။ ေဆးေက်ာင္းသူေတြကလဲ ႐ြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ ပါပဲ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြဟာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ကိုသြားၿပီး အဲဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြလိုအတန္းေတြ လိုက္တက္ၾကေၾကာင္း လဲ ၾကားဖူးခဲ႔ပါရဲ႕။ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္အထိ မႏၱေလး၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္ႀကီးနဲ႕ ေ၀းကြာတံုးပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ေဆးေက်ာင္းနဲ႕ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္နဲ႕ ဘတ္စကက္ေဘာ ၿပိဳင္တဲ႔ ရာသီေရာက္လာေတာ႔ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက ကားေတြ စီစဥ္ေပးၿပီး ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္ ကိုသြားၿပိဳင္ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕လဲ အားေပးဖို႕ လိုက္ၾကပါတယ္။ အၿပိဳင္ ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကေတာ႕ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံဘက္ကလဲ “MC MC ... ႐ံႈး႐ံႈး ” လို႔ ေအာ္တာေပါ႔။ ကၽြန္မတို႕ဘက္ကလဲ “MA-SU MA-SU .... ႐ံႈး႐ႈံး” လို႕ေအာ္ၾကတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး Mandalay Arts and Science University ကို မစု (MA-SU ) လို႕အတိုေကာက္ေခၚၾကတယ္။ (ခုေခတ္မွာဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒီလိုေခၚရင္ အျပစ္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။)
အဲဒီလိုနဲ႔ မစု နဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႔ သိပ္ရင္းႏွီးလွသည္မဟုတ္ပါဘူး။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရင္မွာ ပပကဆိုင္ေတြမွာ စာရင္းေတြလုပ္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ လုပ္အားေပးရပါတယ္။ (ဘာအတြက္လဲ မမွတ္မိေတာ႔ပါ။) အဲဒီလို လုပ္အားမေပးခင္ စာရင္းဇယား သင္တန္းအရင္တက္ရပါတယ္။ သင္တန္းက မစုဆီ မွာ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မတို႔လဲ မစုရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေ႐ႊမန္းေဆာင္၊ သစၥာေဆာင္ ဆိုတာေတြကို ေရာက္ဖူးေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႕ကို အဲဒီအေဆာင္ေတြမွာပဲ ေနရာခ်ထားေပးလို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ေနခဲ႔ရတယ္။ အေဆာင္မွာပဲ ထမင္းစားရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေဆးေက်ာင္းက အေဆာင္ေတြနဲ႔ မစုရဲ႕ အေဆာင္ေတြက ေကၽြးေမြးပံုစနစ္မတူပါဘူး။ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက မနက္ပိုင္း ေကာ္ဖီ၊ မုန္႕၊ထမင္းေၾကာ္၊ မုန္႕တီ စသျဖင့္ ေကၽြးတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ထမင္းေကၽြးတယ္။ မစု ကေတာ႔ မနက္ ၈ နာေလာက္မွာ ထမင္းေကၽြးတယ္။ ေန႔လည္မွာ ေကာ္ဖီတိုက္တယ္။ အဆန္းျဖစ္ေနတာေပါ႕။ မစုက အေဆာင္ေတြမွာ ေခတၱခဏ ေနခဲ႔ရစဥ္မွာ တကၠသိုလ္ဆိုတဲ႔ အရသာေလးကို ခံစားဖူးခဲ႔ပါရဲ႕။ ညပိုင္းက်ေတာ႔ ဂစ္တာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက သီခ်င္းလာဆိုၾကတာကိုး။ မစုရဲ႕ ေက်ာင္းသူေတြကလဲ မုန္႕ေတြပို႕ၾက၊ ဘာသီခ်င္း ဆိုပါ ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကနဲ႔ ကၽြန္မတို႕အဖို႕ ထူးဆန္းေနတာေပါ႕။ ကၽြန္မတို႕ ေဆးေက်ာင္းအေဆာင္ေတြမွာ ေတာ႔ဘယ္သူကမွလာၿပီး သီခ်င္းမဆိုဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး လာဆိုတဲ႔ သူေတြ႐ိွရင္လဲ ေဆးေက်ာင္းသူေတြက မီးပိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနၾကတာ။ ဒါကေတာ႔ မစုရဲ႕ ေက်ာင္းသူ ခဏျဖစ္တံုးက အေတြ႕အၾကံဳေပါ႕။
အဲသည္ေနာက္ေတာ႔ မစုနဲ႔ ကၽြန္မဟာ သိပ္ၿပီး အဆက္အဆံ မ႐ိွခဲ႔ၾကပါဘူး။ သမီးငယ္ေလး ဘြဲ႕ယူေတာမွ မစုဆီကို တစ္ေခါက္ ေရာက္ျဖစ္ေတာ႔တယ္။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ဖို႕ မစုဆီကို ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး ေပါင္းျမက္ေတြထူေနတဲ႔ သစၥာေဆာင္ႀကီးေ႐ွ႕က ျဖတ္သြားရတယ္။ ငယ္တံုးက ဘ၀ေလးကိုလဲ သတိရလိုက္မိ ေသးတယ္။ သမီးငယ္ေလးကိုလဲ အထူးသတိရမိတယ္။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ မိန္းအေဆာက္အအံုႀကီးေ႐ွ႕က ေလွကားထစ္ေလးေတြေပၚမွာ သမီးေလး႐ိုက္ထားတဲ႔ ဓာတ္ပံုေလးကို သတိရမိတယ္။ သမီးေလး၀တ္ထားတဲ႔ အ၀တ္အစားနဲ႔ မက္ခ်္ ျဖစ္ၿပီး သိပ္လွတာပဲ။ အဲဒီတံုးက သမီးက ပထမႏွစ္ေလာက္ပဲ ႐ိွအံုးမယ္။ သူ႕ရဲ႕ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းတဲ႔ အလွကိုလဲ ေတြ႕ရတယ္။
သမီးတို႕ ဌာနနားကို ေရာက္ေတာ႔ သမီးေလး သြားလာလႈပ္႐ွားခဲ႔တဲ႔ ေနရာေလးမို႕ အထူးသတိရမိျပန္တယ္။ လူ႔ေလာက ကေန ထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္တဲ႔ သမီးေလးရဲ႕႔ ဆရာႀကီးကိုလဲ သတိရမိတယ္။ သူကြယ္လြန္သြားေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္တဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြ၊ သူရဲ႕ ပညာေတြကို သတိရေနၾကပါရဲ႕လား။ အသက္႐ွင္လ်က္႐ိွေနခဲ႔ရင္ေတာင္ ဌာန၊ ေနရာတစ္ခုကေန ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားခဲ႔ရင္၊ အဲဒီေနရာမွာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ပဲ က်င္လည္ခဲ႔ေပမဲ႔ တစ္စိမ္းတစ္ရံလို ျဖစ္သြားတတ္တာ သဘာ၀ပါပဲ။
တကၠသိုလ္၀င္း ကေန ထြက္ခြာခဲ႔ေတာ႔ တကၠသိုလ္ အရံတပ္ရင္းဆိုတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီေတာ႔လဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကိုသတိရမိျပန္တယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက MC ပထမႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ အရံတပ္ရင္းကို ၀င္ခဲ႔တာေလ။ သူညေနတိုင္း training ဆင္းခဲ႔ရတာေတြကို ျပန္ေျပာျပတတ္တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္႐ွည္ေတြမွာ တစ္ၿမိဳ႕တစ္႐ြာကိုလဲ ေလ႔လာေရးခရီး သေဘာမ်ိဳး သြားရတယ္တဲ႔။ သူက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေတာ႔ တပ္ထဲ၀င္ၿပီး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ENT Specialist ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေခတ္က တကၠသိုလ္အရံ တပ္ရင္းကေန တပ္မေတာ္သား အရာ႐ိွေတြ ေမြးထုတ္ေပးခဲ႔ဘူးတယ္။
မစု ဆီကေန ထြက္ခြာခဲ႔ၿပီးေတာ႔ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေလးေတြဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေတြးေတာစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုျခင္းေပၚလာခဲ႔လို႕ ဒီစာစုေလးကို ေရးမိပါတယ္။ မစုနဲ႔ အေနေ၀းခဲ႔သူျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မေတာင္မွ တဒဂၤအတြင္းမွာ ဒီေလာက္ခံစားမိခဲ႔ရင္ မၾကာခင္မွာ ႏွစ္(၅၀)ျပည့္ေတာ႔မဲ႔ မစုနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ႔သူဆိုရင္ အတိုင္းအဆမ႐ိွ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြကို ျပန္ေတြ႕ၾကမွာပါ။
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြား အထိ မစု(MA-SU) ဆိုတာ တည္တံ႔ခိုင္ၿမဲႏိုင္ပါေစ။ လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားစြာကို ေမြးထုတ္ေပးမဲ႔ အမိတကၠသိုလ္ႀကီး အျဖစ္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ပါေစ။
မွတ္ခ်က္။ ။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ရဲ႕ ႏွစ္ ၅၀ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲကို ယခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလအတြင္းက က်င္းပၿပီးစီးခဲ႔ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
Saturday, September 6, 2008
Preparation
ျပင္ဆင္ျခင္း
လူ႔ေဘာင္ေလာက အတြင္းမွ လူသားမ်ားသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အက်င့္စ႐ိုက္ ကြဲျပားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ မိမိတို႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ဗာဟီရ ကိစၥအ၀၀အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေသာ အက်င့္စ႐ိုက္႐ိွသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ဒီေကြ႕ေရာက္ ဒီတက္ႏွင့္ေလွာ္၊ ဟိုေကြ႕ေရာက္ ဟိုတက္ႏွင့္ေလွာ္ ဆိုသလို အလိုက္သင့္ လုပ္ေဆာင္တတ္ေသာ အက်င့္စ႐ိုက္႐ိွၾကသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္ကၽြႏ္ုပ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရာတြင္ ပထမအမ်ိဳးအစားတြင္ ပါ၀င္ေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ ညစဥ္အိပ္ရာတြင္း ေရာက္ခ်ိန္၌ ေနာက္တစ္ေန႕လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကို စိတ္တြင္းမွ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို အၿမဲလုပ္ေဆာင္ေလ႔ ႐ိွသကဲ႔သို႕ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ကိစၥမ်ားကို စာျဖင့္ ေရးခ်ထားၿပီး ၿပီးစီးသြားေသာ ကိစၥမ်ားကို အမွတ္ျခစ္ထားျခင္း စသည္တုိ႕ကိုလည္း လုပ္ေဆာင္ေလ႔႐ိွပါသည္။
ယခုအခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မွ အနားယူၿပီး မူလအိမ္႐ွင္မတာ၀န္ကို ျပန္လည္ထမ္းေဆာင္ေနရသူ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္း အေလ႔အထမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္း မ႐ိွေသးပါ။ သာမန္အိမ္မႈ ကိစၥမ်ား၊ ေစ်း၀ယ္ရမည့္ကိစၥမ်ား၊ ဟင္းလ်ာခ်က္ျပဳတ္ရမည့္ ကိစၥမ်ား ကိုလုပ္ငန္းခြင္တြင္ ႐ိွစဥ္က မိမိတာ၀န္မ်ားကို စနစ္တက် ၿပီးစီးရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္သည့္နည္းတူ ယခုလည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို ေဆာင္႐ြက္ေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိကဲ႔သို႕ ေဆာင္႐ြက္လ်က္႐ိွေနစဥ္မွာပင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္ကၽြႏ္ုပ္ သတိမမူဘဲ ”ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥတစ္ခုကို အေလးထား အပါတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ေနမႈ ကိုသိ႐ိွလာရပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ျပဳလုပ္ေနေသာ ျပင္ဆင္ျခင္း ကိစၥမွာ ကၽြႏ္ုပ္ဘ၀အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး ကိစၥတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနေၾကာင္းလဲ သတိျပဳမိလာပါသည္။ အသက္အပိုင္း အျခားအားျဖင့္ (၆၀) ေက်ာ္၍ တတိယအ႐ြယ္သို႕ ၀င္ေရာက္လာျပီးျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး ျပင္ဆင္ရမည့္ ကိစၥမွာ ”ေသျခင္းကို အေကာင္းဆံုးနည္းျဖင့္ ရင္ဆိုင္ရန္” အစြမ္းကုန္ ျပင္ဆင္ရမည့္ ကိစၥသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာ၀န္တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ မိမိမ်က္ေမွာက္တြင္ အနည္းနည္းအဖံုဖံုျဖင့္ လူ႕ေလာကမွ ထြက္ခြာသြားသူတို႕ကို ႀကံဳဆံုခဲ႔ရေပါင္း မနည္းပါ။ အခ်ိဳ႕လည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္သြားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ ႐ွင္ေတာ္ျမတ္စြာဘုရား၏ ေဒသနာ အရ -
တစ္ခုေသာ သႀကၤန္ကာလတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ သမီးႀကီးက လမ္းစတစ္ခုကို ႐ွာေဖြေတြ႕႐ိွခဲ႔ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္အား ထုိလမ္းသို႕ ပို႔ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ၀ိပႆနာလမ္းကို အစပ်ိဳးခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ သမီးႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သႀကၤန္ကာလ ေရာက္တိုင္း ထုိလမ္းအတိုင္း ၅ ႏွစ္ခန္႕ ၀ိပႆနာတရားကို ျမည္းစမ္းခဲ႔ရပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ေရရရာရာ သေဘာေပါက္ နားလည္မႈ မရခဲ႔ပါ။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေဟာစဥ္တရားစာအုပ္မ်ား ႏွင့္ တိတ္ေခြအခ်ိဳ႕ ကိုစုေဆာင္းမိခဲ႔ပါသည္။ (ယခုအခ်ိန္တြင္ ၄င္းစာအုပ္မ်ားမွာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ လြန္စြာ အားထားရေသာ၊ လြန္စြာ တန္ဘိုး႐ိွေသာ စာအုပ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။)
လုပ္ငန္းခြင္ အတြင္းမွာပင္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ (၁၅)ရက္၊ ရက္(၂၀) ခန္႔ တရားရိပ္သာသို႕ ၀င္ေရာက္အားထုတ္မႈ ႐ိွခဲ႔ပါသည္။ ရိပ္သာမွာ ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးမ်ား ၫႊန္ျပသည့္အတိုင္း လိုက္နာ၍ အပါတ္တကုတ္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ေရေရရာရာ သေဘာေပါက္နားလည္မႈ မ႐ိွခဲ႔ပါ။ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ျခင္းဟူေသာ အားႀကီးေသာ အေထာက္အပံ႔ေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို မည္ကဲ႔သို႔ ရင္ဆိုင္ႏိုင္သည္ ဆိုသည့္အခ်က္ သာလွ်င္သေဘာေပါက္ခဲ႔သည္။ သို႔ရာတြင္ ၀န္ထမ္းဘ၀၏ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္မ်ားကို အတိမ္းအေစာင္း မခံပဲ အာ႐ံုႏွစ္သြင္းေနရခ်ိန္တြင္ ၀ိပႆနာ၏ သေဘာသဘာ၀ကို အျပည့္အ၀ ခံယူႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ေ႐ွ႕တြင္ ေဖာ္ျပသကဲ႔သို႕ ေသျခင္းကိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ အတြက္ “ျပင္ဆင္မႈ” ကိစၥမ်ားကိုလည္း ေ႐ွ႕တန္းတင္ႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ လုပ္ငန္းခြင္မွ အနားယူခါနီးခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္တြင္ အေတြးတစ္ခု ၀င္ေရာက္ေနရာ ယူခဲ႔သည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ အလုပ္တာ၀န္မ်ား ၿပီးဆံုး အနားယူခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ တစ္ခုတည္းေသာ အာ႐ံုႏွစ္၀င္ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း မေနာအာ႐ံုတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ႔သည္။
လုပ္ငန္းတာ၀န္မွ အနားယူၿပီးခ်ိန္တြင္ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္မ်ားႏွင့္ လမ္းခြဲရျခင္းသည္ ႀကီးမားေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမ်ားကို မႏိုင္မနင္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ သယ္ယူခဲ႔ရၿပီး ပစ္ခ်ခဲ႔ရသျဖင့္ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးသြားသူ တစ္ဦးကဲ႔သို႕ ခံစားမႈမ်ား ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ေပါ႕ပါးျခင္း၏ အရသာကို ထူးျခားစြာ ခံစားရခဲ႕သည္။ မိမိဘ၀အတြက္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကိုလဲ ေအးေဆးစြာ ေတြးေတာစီမံႏိုင္ခဲ႔သည္။
ကၽြႏ္ုပ္၏ မိသားစုတြင္ မိခင္၊ ဖခင္၊ အစ္မလတ္ ႏွင့္ အစ္ကို တို႕ ဘ၀တစ္ပါးသို႕ ေျပာင္းသြားခဲ႔ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္မ်ား၏ “ေနာက္ဆံုးခ်ိန္” မ်ားကို ကၽြႏ္ုပ္ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ ၾကည့္မိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဖခင္ႀကီးမွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္သူေတာ့ မဟုတ္လွပါ။ မိခင္ႀကီး ကိုးကြယ္ေသာ ဗုဒၶအယူ၀ါဒ ကိုလည္း ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္သူလည္း မဟုတ္ပါ။ ဖခင္ႀကီးသည္ အသက္ (၆၈) ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ အသည္းေရာဂါ ျဖင့္ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။ ေသျခင္းတရာကို ရင္ဆိုင္ရန္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥမ်ား ႐ိွခဲ႔ဟန္ မတူပါ။ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၏ အယူ၀ါဒ အရ ဘုရားသခင္၏ ရင္ခြင္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ခိုလံႈရမည္ ဟုသာ သိထားခဲ႔ပါလိမ္႔မည္။ ေ၀ဒနာကိုျပင္းထန္စြာ ခံစားရင္း ကြယ္လြန္ခဲ႔ရွာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ မိသားစုမွ ဒုတိယ ကြယ္လြန္ခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္ကိုျဖစ္သည္။ ယိုဒယားျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ ေနထိုင္ခဲ႔ၿပီး ဥပေစၧဒကံေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ႔ရေၾကာင္း သိခဲ႔ရသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးအခ်င္းမ်ားရာမွ ေသနတ္ဒဏ္ရာရကာ ေသဆံုးခဲ႔ရသည္ဟု ၄င္း၏ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ မိသားစုက သတင္းပို႕၍ သိခဲ႔ရသည္။ ေဒါသျဖင့္ ေသဆံုးခဲ႔ရသည္မွာ သိသာလွသည္။ ဗုဒၶ၏ ေဒသနာေတာ္အရ ေဒါသျဖင့္ ေသဆံုးလွ်င္ အပါယ္ေလးဘံု သို႕သာေရာက္မည္ မွာမလြဲပါ။ တတိယေျမာက္ ကြယ္လြန္ခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ အစ္မလတ္ ျဖစ္သည္။ အစ္မလတ္မွာ ရင္ၾကပ္ပန္းနာ ေရာဂါႏွင့္ ႏွလံုးေရာဂါ ခံစားေနရသူျဖစ္သျဖင့္ သူမဘာသာလည္း အခ်ိန္မေ႐ြး ေသဆံုးႏိုင္ေၾကာင္း သိထားသူ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ေသဆံုးျခင္း ကိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကို လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ သူမ၏ က်န္းမာေရး အေျခေနအရ ထိေရာက္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ သူမမကြယ္လြန္မီ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တြင္ (သူမမွာ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ႔သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ သားသမီးမ်ားကို သံေယာဇဥ္ႀကီးစြာ တြယ္တာခဲ႔ၿပီး စာေပသင္ၾကားျခင္းကို ေန႔တစ္ဓူ၀ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔သည္။ ကေလးမ်ားစာေမးပြဲ အၿပီး တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကိုေ႐ြးခ်ယ္ခဲ႔သည္။ ) မဟာစည္သာသနာ႔ ရိပ္သာသို႕ တရားအားထုတ္ ရန္ သြားေရာက္ခဲ႔သည္။ မဟာစည္သာသနာ႔ ရိပ္သာ၏မူအရ က်န္းမာေရး အလံုးစံု ျပည့္စံုသူမ်ားပင္ တရားက်င့္ႀကံျခင္း ကိစၥကို ပင္ပန္းစြာ လုပ္ေဆာင္ရသည္။ သူမ၏ ယိုယြင္းေနေသာ က်န္းမာေရးက သမာဓိရေလာက္ေအာင္ပင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ခႏၵာ၊ အယတန၊ ဓါတ္၊ သစၥာ မ်ားကိုပင္ ပီပီျပင္ျပင္ သိသြားခဲ႔မည္ မထင္ပါ။ ေအာက္တိုဘာလ၏ ညတစ္ညတြင္ ေ၀ဒနာ ျပင္းထန္စြာ ခံစား၍ သူမ ကြယ္လြန္ သြားခဲ႔သည္။
လြန္ခဲ႔ေသာ ၆ႏွစ္ခန္႔က ကၽြႏ္ုပ္၏ မိခင္ႀကီးသည္ အသက္ ၉၁ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ႔ပါသည္။ မိခင္ႀကီးသည္ ရတနာသံုးပါးကို အေလးအျမတ္ ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္သူျဖစ္သည္။ ငယ္႐ြယ္စဥ္က ဖခင္၏ အသိုင္းအ၀န္းတြင္ က်င္လည္ခဲ႔ရေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာကို အစဥ္အေလးထားခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႕ သားသမီးမ်ားကိုလည္း ဗုဒၶ၏ အရိပ္ေအာက္တြင္သာ ႀကီးျပင္းေစခဲ႔သည္။ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကလည္း တရားရိပ္သာမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္အားထုတ္ေသာ အေလ႔အထ ႐ိွ႕ခဲ႔ဲၿပီး သက္႐ြယ္ႀကီးရင္႔ လာခ်ိန္တြင္လည္း စြမ္းအား႐ိွသမွ် ၀ိပႆနာ တရားကို အားထုတ္ခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ ဇူလုိင္လ၏ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ မိခင္ႀကီးမွာ ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။
ယခုအခါတြင္ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ဆရာသမားမ်ား ကြယ္လြန္ၾကေၾကာင္း သိရလွ်င္ သူတုိ႕တစ္ေတြသည္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကို လုပ္ခဲ႔ၾကရဲ႕လား၊ လုပ္ႏိုင္ခဲ႔ၾကရဲ႕လား၊ ဆိုသည္ကို စဥ္းစားမိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မအားမလပ္သည့္ၾကားမွ ေသမင္းေခၚရာသို႕ တ႐ြတ္ဆြဲ၍ လိုက္ပါသြားခဲ႔ၾကရသူေတြ သာမ်ားပါသည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ ၀ိမုတၱိေခတ္ သို႕လည္းေရာက္ေနၿပီး ၀ိပႆနာ တရားေတာ္ကို ႐ွင္းလင္းစြာ ေဟာၾကား ျပသႏိုင္ေသာ ဆရာေတာ္မ်ား၊ ရိပ္သာမ်ား ထြန္းကားစည္ပင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
ကၽြႏ္ုပ္ေ႐ွ႕ပိုင္းတြင္ ေရးခဲ႔သကဲ႔သို႕ပင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ သတိမမူမိပဲ ကၽြႏ္ုပ္ဘ၀အတြက္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥကို အပါတ္တကုတ္ ျပဳလုပ္ေနခဲ႔မိသည္။ အပါတ္တကုတ္ ျပဳလုပ္သည္ဆိုေသာ အရာတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ တရားေဒသနာေတာ္မ်ား ကို ေလ႔လာျခင္း၊ နာယူျခင္း၊ မွတ္သားျခင္း၊ က်င့္ႀကံျခင္း ဟူေသာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရင္း ေန႔တစ္ေန႔၏ အခ်ိန္မ်ားကို အသံုးခ် ကုန္လြန္ေစခဲ႔သည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကဲ႔သို႕ပင္ တတိယအ႐ြယ္သို႕ ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္ခဲ႔သူ အားလံုးသည္ ပထမဦးစားေပး အဆင့္အျဖစ္ ျပင္ဆင္ၾကၿပီး အ႐ြယ္မေ႐ြး၊ အခ်ိန္မေ႐ြး သတိတရား လက္ကိုင္ထားကာ သတိပဌာန္တရားမ်ား ကို ေလ႔လာၿပီး “ျပင္ဆင္ျခင္း” လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္သင့္ေၾကာင္း အသိေပးခ်င္သည့္ စိတ္ေစတနာမ်ား တစ္ဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာ မိပါေတာ႔သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ မၾကာေသးမီကမွ ေရးသားေပးပို႕ခဲ႕ေသာ ကၽြန္မ ေမေမရဲ႕ စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာဟာ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္တင္မကပဲ လူအမ်ားပါ ဖတ္သင့္တဲ႔ စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ျပန္လည္ေ၀ငွ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေမေမ႕ရဲ႕စာေတြ အေၾကာင္းကို “ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား” နိဒါန္းမွာ ဖတ္ႏိုင္ ပါတယ္။
လူ႔ေဘာင္ေလာက အတြင္းမွ လူသားမ်ားသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အက်င့္စ႐ိုက္ ကြဲျပားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ မိမိတို႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ဗာဟီရ ကိစၥအ၀၀အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေသာ အက်င့္စ႐ိုက္႐ိွသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ဒီေကြ႕ေရာက္ ဒီတက္ႏွင့္ေလွာ္၊ ဟိုေကြ႕ေရာက္ ဟိုတက္ႏွင့္ေလွာ္ ဆိုသလို အလိုက္သင့္ လုပ္ေဆာင္တတ္ေသာ အက်င့္စ႐ိုက္႐ိွၾကသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္ကၽြႏ္ုပ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရာတြင္ ပထမအမ်ိဳးအစားတြင္ ပါ၀င္ေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ ညစဥ္အိပ္ရာတြင္း ေရာက္ခ်ိန္၌ ေနာက္တစ္ေန႕လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကို စိတ္တြင္းမွ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို အၿမဲလုပ္ေဆာင္ေလ႔ ႐ိွသကဲ႔သို႕ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ကိစၥမ်ားကို စာျဖင့္ ေရးခ်ထားၿပီး ၿပီးစီးသြားေသာ ကိစၥမ်ားကို အမွတ္ျခစ္ထားျခင္း စသည္တုိ႕ကိုလည္း လုပ္ေဆာင္ေလ႔႐ိွပါသည္။
ယခုအခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မွ အနားယူၿပီး မူလအိမ္႐ွင္မတာ၀န္ကို ျပန္လည္ထမ္းေဆာင္ေနရသူ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္း အေလ႔အထမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္း မ႐ိွေသးပါ။ သာမန္အိမ္မႈ ကိစၥမ်ား၊ ေစ်း၀ယ္ရမည့္ကိစၥမ်ား၊ ဟင္းလ်ာခ်က္ျပဳတ္ရမည့္ ကိစၥမ်ား ကိုလုပ္ငန္းခြင္တြင္ ႐ိွစဥ္က မိမိတာ၀န္မ်ားကို စနစ္တက် ၿပီးစီးရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္သည့္နည္းတူ ယခုလည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို ေဆာင္႐ြက္ေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိကဲ႔သို႕ ေဆာင္႐ြက္လ်က္႐ိွေနစဥ္မွာပင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္ကၽြႏ္ုပ္ သတိမမူဘဲ ”ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥတစ္ခုကို အေလးထား အပါတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ေနမႈ ကိုသိ႐ိွလာရပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ျပဳလုပ္ေနေသာ ျပင္ဆင္ျခင္း ကိစၥမွာ ကၽြႏ္ုပ္ဘ၀အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး ကိစၥတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနေၾကာင္းလဲ သတိျပဳမိလာပါသည္။ အသက္အပိုင္း အျခားအားျဖင့္ (၆၀) ေက်ာ္၍ တတိယအ႐ြယ္သို႕ ၀င္ေရာက္လာျပီးျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး ျပင္ဆင္ရမည့္ ကိစၥမွာ ”ေသျခင္းကို အေကာင္းဆံုးနည္းျဖင့္ ရင္ဆိုင္ရန္” အစြမ္းကုန္ ျပင္ဆင္ရမည့္ ကိစၥသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာ၀န္တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ မိမိမ်က္ေမွာက္တြင္ အနည္းနည္းအဖံုဖံုျဖင့္ လူ႕ေလာကမွ ထြက္ခြာသြားသူတို႕ကို ႀကံဳဆံုခဲ႔ရေပါင္း မနည္းပါ။ အခ်ိဳ႕လည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္သြားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ ႐ွင္ေတာ္ျမတ္စြာဘုရား၏ ေဒသနာ အရ -
- မိမိေသရမည့္ အခ်ိန္ကို မည္သူမွ မသိၾကပါ။
- မိမိ မည္သည့္ေရာဂါျဖင့္ ေသရမည္ကို မည္သူမွ မသိၾကပါ။
- မိမိ မည္သည့္ သုသာန္တြင္ ေခါင္းခ်ရမည္ ကို မသိၾကပါ။
- ေသၿပီးေနာက္ လားရမည့္ ဂတိကို မသိၾကပါ။
တစ္ခုေသာ သႀကၤန္ကာလတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ သမီးႀကီးက လမ္းစတစ္ခုကို ႐ွာေဖြေတြ႕႐ိွခဲ႔ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္အား ထုိလမ္းသို႕ ပို႔ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ၀ိပႆနာလမ္းကို အစပ်ိဳးခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ သမီးႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သႀကၤန္ကာလ ေရာက္တိုင္း ထုိလမ္းအတိုင္း ၅ ႏွစ္ခန္႕ ၀ိပႆနာတရားကို ျမည္းစမ္းခဲ႔ရပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ေရရရာရာ သေဘာေပါက္ နားလည္မႈ မရခဲ႔ပါ။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေဟာစဥ္တရားစာအုပ္မ်ား ႏွင့္ တိတ္ေခြအခ်ိဳ႕ ကိုစုေဆာင္းမိခဲ႔ပါသည္။ (ယခုအခ်ိန္တြင္ ၄င္းစာအုပ္မ်ားမွာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ လြန္စြာ အားထားရေသာ၊ လြန္စြာ တန္ဘိုး႐ိွေသာ စာအုပ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။)
လုပ္ငန္းခြင္ အတြင္းမွာပင္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ (၁၅)ရက္၊ ရက္(၂၀) ခန္႔ တရားရိပ္သာသို႕ ၀င္ေရာက္အားထုတ္မႈ ႐ိွခဲ႔ပါသည္။ ရိပ္သာမွာ ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးမ်ား ၫႊန္ျပသည့္အတိုင္း လိုက္နာ၍ အပါတ္တကုတ္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ေရေရရာရာ သေဘာေပါက္နားလည္မႈ မ႐ိွခဲ႔ပါ။ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ျခင္းဟူေသာ အားႀကီးေသာ အေထာက္အပံ႔ေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို မည္ကဲ႔သို႔ ရင္ဆိုင္ႏိုင္သည္ ဆိုသည့္အခ်က္ သာလွ်င္သေဘာေပါက္ခဲ႔သည္။ သို႔ရာတြင္ ၀န္ထမ္းဘ၀၏ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္မ်ားကို အတိမ္းအေစာင္း မခံပဲ အာ႐ံုႏွစ္သြင္းေနရခ်ိန္တြင္ ၀ိပႆနာ၏ သေဘာသဘာ၀ကို အျပည့္အ၀ ခံယူႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ေ႐ွ႕တြင္ ေဖာ္ျပသကဲ႔သို႕ ေသျခင္းကိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ အတြက္ “ျပင္ဆင္မႈ” ကိစၥမ်ားကိုလည္း ေ႐ွ႕တန္းတင္ႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ လုပ္ငန္းခြင္မွ အနားယူခါနီးခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္တြင္ အေတြးတစ္ခု ၀င္ေရာက္ေနရာ ယူခဲ႔သည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ အလုပ္တာ၀န္မ်ား ၿပီးဆံုး အနားယူခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ တစ္ခုတည္းေသာ အာ႐ံုႏွစ္၀င္ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း မေနာအာ႐ံုတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ႔သည္။
လုပ္ငန္းတာ၀န္မွ အနားယူၿပီးခ်ိန္တြင္ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္မ်ားႏွင့္ လမ္းခြဲရျခင္းသည္ ႀကီးမားေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမ်ားကို မႏိုင္မနင္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ သယ္ယူခဲ႔ရၿပီး ပစ္ခ်ခဲ႔ရသျဖင့္ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးသြားသူ တစ္ဦးကဲ႔သို႕ ခံစားမႈမ်ား ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ေပါ႕ပါးျခင္း၏ အရသာကို ထူးျခားစြာ ခံစားရခဲ႕သည္။ မိမိဘ၀အတြက္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကိုလဲ ေအးေဆးစြာ ေတြးေတာစီမံႏိုင္ခဲ႔သည္။
ကၽြႏ္ုပ္၏ မိသားစုတြင္ မိခင္၊ ဖခင္၊ အစ္မလတ္ ႏွင့္ အစ္ကို တို႕ ဘ၀တစ္ပါးသို႕ ေျပာင္းသြားခဲ႔ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္မ်ား၏ “ေနာက္ဆံုးခ်ိန္” မ်ားကို ကၽြႏ္ုပ္ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ ၾကည့္မိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဖခင္ႀကီးမွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္သူေတာ့ မဟုတ္လွပါ။ မိခင္ႀကီး ကိုးကြယ္ေသာ ဗုဒၶအယူ၀ါဒ ကိုလည္း ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္သူလည္း မဟုတ္ပါ။ ဖခင္ႀကီးသည္ အသက္ (၆၈) ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ အသည္းေရာဂါ ျဖင့္ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။ ေသျခင္းတရာကို ရင္ဆိုင္ရန္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥမ်ား ႐ိွခဲ႔ဟန္ မတူပါ။ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၏ အယူ၀ါဒ အရ ဘုရားသခင္၏ ရင္ခြင္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ခိုလံႈရမည္ ဟုသာ သိထားခဲ႔ပါလိမ္႔မည္။ ေ၀ဒနာကိုျပင္းထန္စြာ ခံစားရင္း ကြယ္လြန္ခဲ႔ရွာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ မိသားစုမွ ဒုတိယ ကြယ္လြန္ခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္ကိုျဖစ္သည္။ ယိုဒယားျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ ေနထိုင္ခဲ႔ၿပီး ဥပေစၧဒကံေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ႔ရေၾကာင္း သိခဲ႔ရသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးအခ်င္းမ်ားရာမွ ေသနတ္ဒဏ္ရာရကာ ေသဆံုးခဲ႔ရသည္ဟု ၄င္း၏ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ မိသားစုက သတင္းပို႕၍ သိခဲ႔ရသည္။ ေဒါသျဖင့္ ေသဆံုးခဲ႔ရသည္မွာ သိသာလွသည္။ ဗုဒၶ၏ ေဒသနာေတာ္အရ ေဒါသျဖင့္ ေသဆံုးလွ်င္ အပါယ္ေလးဘံု သို႕သာေရာက္မည္ မွာမလြဲပါ။ တတိယေျမာက္ ကြယ္လြန္ခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ အစ္မလတ္ ျဖစ္သည္။ အစ္မလတ္မွာ ရင္ၾကပ္ပန္းနာ ေရာဂါႏွင့္ ႏွလံုးေရာဂါ ခံစားေနရသူျဖစ္သျဖင့္ သူမဘာသာလည္း အခ်ိန္မေ႐ြး ေသဆံုးႏိုင္ေၾကာင္း သိထားသူ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ေသဆံုးျခင္း ကိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကို လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ သူမ၏ က်န္းမာေရး အေျခေနအရ ထိေရာက္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ သူမမကြယ္လြန္မီ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တြင္ (သူမမွာ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ႔သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ သားသမီးမ်ားကို သံေယာဇဥ္ႀကီးစြာ တြယ္တာခဲ႔ၿပီး စာေပသင္ၾကားျခင္းကို ေန႔တစ္ဓူ၀ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔သည္။ ကေလးမ်ားစာေမးပြဲ အၿပီး တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကိုေ႐ြးခ်ယ္ခဲ႔သည္။ ) မဟာစည္သာသနာ႔ ရိပ္သာသို႕ တရားအားထုတ္ ရန္ သြားေရာက္ခဲ႔သည္။ မဟာစည္သာသနာ႔ ရိပ္သာ၏မူအရ က်န္းမာေရး အလံုးစံု ျပည့္စံုသူမ်ားပင္ တရားက်င့္ႀကံျခင္း ကိစၥကို ပင္ပန္းစြာ လုပ္ေဆာင္ရသည္။ သူမ၏ ယိုယြင္းေနေသာ က်န္းမာေရးက သမာဓိရေလာက္ေအာင္ပင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ခႏၵာ၊ အယတန၊ ဓါတ္၊ သစၥာ မ်ားကိုပင္ ပီပီျပင္ျပင္ သိသြားခဲ႔မည္ မထင္ပါ။ ေအာက္တိုဘာလ၏ ညတစ္ညတြင္ ေ၀ဒနာ ျပင္းထန္စြာ ခံစား၍ သူမ ကြယ္လြန္ သြားခဲ႔သည္။
လြန္ခဲ႔ေသာ ၆ႏွစ္ခန္႔က ကၽြႏ္ုပ္၏ မိခင္ႀကီးသည္ အသက္ ၉၁ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ႔ပါသည္။ မိခင္ႀကီးသည္ ရတနာသံုးပါးကို အေလးအျမတ္ ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္သူျဖစ္သည္။ ငယ္႐ြယ္စဥ္က ဖခင္၏ အသိုင္းအ၀န္းတြင္ က်င္လည္ခဲ႔ရေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာကို အစဥ္အေလးထားခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႕ သားသမီးမ်ားကိုလည္း ဗုဒၶ၏ အရိပ္ေအာက္တြင္သာ ႀကီးျပင္းေစခဲ႔သည္။ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကလည္း တရားရိပ္သာမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္အားထုတ္ေသာ အေလ႔အထ ႐ိွ႕ခဲ႔ဲၿပီး သက္႐ြယ္ႀကီးရင္႔ လာခ်ိန္တြင္လည္း စြမ္းအား႐ိွသမွ် ၀ိပႆနာ တရားကို အားထုတ္ခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ ဇူလုိင္လ၏ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ မိခင္ႀကီးမွာ ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။
ယခုအခါတြင္ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ဆရာသမားမ်ား ကြယ္လြန္ၾကေၾကာင္း သိရလွ်င္ သူတုိ႕တစ္ေတြသည္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကို လုပ္ခဲ႔ၾကရဲ႕လား၊ လုပ္ႏိုင္ခဲ႔ၾကရဲ႕လား၊ ဆိုသည္ကို စဥ္းစားမိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မအားမလပ္သည့္ၾကားမွ ေသမင္းေခၚရာသို႕ တ႐ြတ္ဆြဲ၍ လိုက္ပါသြားခဲ႔ၾကရသူေတြ သာမ်ားပါသည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ ၀ိမုတၱိေခတ္ သို႕လည္းေရာက္ေနၿပီး ၀ိပႆနာ တရားေတာ္ကို ႐ွင္းလင္းစြာ ေဟာၾကား ျပသႏိုင္ေသာ ဆရာေတာ္မ်ား၊ ရိပ္သာမ်ား ထြန္းကားစည္ပင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
ကၽြႏ္ုပ္ေ႐ွ႕ပိုင္းတြင္ ေရးခဲ႔သကဲ႔သို႕ပင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ သတိမမူမိပဲ ကၽြႏ္ုပ္ဘ၀အတြက္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥကို အပါတ္တကုတ္ ျပဳလုပ္ေနခဲ႔မိသည္။ အပါတ္တကုတ္ ျပဳလုပ္သည္ဆိုေသာ အရာတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ တရားေဒသနာေတာ္မ်ား ကို ေလ႔လာျခင္း၊ နာယူျခင္း၊ မွတ္သားျခင္း၊ က်င့္ႀကံျခင္း ဟူေသာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရင္း ေန႔တစ္ေန႔၏ အခ်ိန္မ်ားကို အသံုးခ် ကုန္လြန္ေစခဲ႔သည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကဲ႔သို႕ပင္ တတိယအ႐ြယ္သို႕ ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္ခဲ႔သူ အားလံုးသည္ ပထမဦးစားေပး အဆင့္အျဖစ္ ျပင္ဆင္ၾကၿပီး အ႐ြယ္မေ႐ြး၊ အခ်ိန္မေ႐ြး သတိတရား လက္ကိုင္ထားကာ သတိပဌာန္တရားမ်ား ကို ေလ႔လာၿပီး “ျပင္ဆင္ျခင္း” လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္သင့္ေၾကာင္း အသိေပးခ်င္သည့္ စိတ္ေစတနာမ်ား တစ္ဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာ မိပါေတာ႔သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ မၾကာေသးမီကမွ ေရးသားေပးပို႕ခဲ႕ေသာ ကၽြန္မ ေမေမရဲ႕ စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာဟာ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္တင္မကပဲ လူအမ်ားပါ ဖတ္သင့္တဲ႔ စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ျပန္လည္ေ၀ငွ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေမေမ႕ရဲ႕စာေတြ အေၾကာင္းကို “ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား” နိဒါန္းမွာ ဖတ္ႏိုင္ ပါတယ္။
Sunday, August 3, 2008
My Hands
နိဒါန္း
အခုကၽြန္မေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ကေတာ့ ကၽြန္မေမေမရဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမေမဟာ ကၽြန္မႏိုင္ငံျခားကို ပညာသင္ ထြက္လာရတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး သူ႕အလုပ္ခြင္ထဲက အေၾကာင္းေတြ၊ သူသြားခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ ၊ သူငယ္ငယ္ကအေၾကာင္း၊ သူ႕စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ စသျဖင့္ စာနဲ႕ေရးၿပီးအၿမဲပို႕ေပးေလ့႐ိွပါတယ္။ အိမ္နဲ႕ေ၀းေနတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ေမေမ႔ရဲ႕စာေလးေတြဟာ အလြမ္းေျပေစရံုသာမက အားေဆးတစ္ခြက္ပါ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မဆီေပးပို႔ခဲ႔တဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕စာေတြနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြအေၾကာင္းကို ေနာက္ပိုင္းမွာ အခ်ိန္ရရင္ ေရးပါအုန္းမယ္။ ေမေမဟာ စာေရး၀ါသနာပါသလို စာေရးေကာင္းသူတစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား ဟာ ေမေမ႔ရဲ႕ စာေတြထဲက ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးစာတစ္ေစာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာဟာ ေမေမ႔ရဲ႕ဘ၀တေစ႔တေစာင္းကို ေဖာ္ျပေနသလို လူသားတစ္ဦးရဲ႕ ဘ၀ျဖစ္စဥ္တစ္ခုအျပင္ မိခင္ေမတၲာကိုပါ ေဖာ္ျပေနတယ္လို႕ ခံစားမိပါတယ္။ ဒီစာက ေမေမပင္စင္ယူၿပီးေနာက္ပိုင္း ေရးခဲ႔တဲ႔စာေတြထဲက တစ္ေစာင္ပါပဲ။ ေမေမ႔ရဲ႕နဂိုမူရင္းစာကို အနည္းငယ္ ျပဳျပင္ၿပီး ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား
ေန႔စဥ္ဆိုသလို ၾကက္သြန္ျဖဴ ၊ ၾကက္သြန္နီ ႏႊာေနတဲ႔ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြက စာေရးဖို႔ အက်င့္မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ပန္းကန္ေဆးလိုက္၊ တံမ်က္စည္းကိုင္လိုက္လုပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြ အေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ မိခင္ရင္ခြင္မွာ ေနခဲ႔ရတဲ႔ ဘ၀တံုးကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ကေလးေတြက မိခင္ရဲ႕ႏို႕ခ်ိဳခ်ိဳကို ကိုင္စို႕ဖို႔ေလာက္ပဲ အသံုး၀င္ခဲ႔မွာပါ။ နဲနဲႀကီးလားလို႔ အိုးပုတ္ေလးေတြကိုင္ၿပီး ကစားတတ္လာေတာ႔ အဲဒီလို ထမင္းဟင္းခ်က္တမ္းကစားရတာကို ခံုမင္ခဲ႔မိတယ္။ ကၽြန္မမွတ္မိတာကေတာ့ အစ္မက ကၽြန္မနဲ႔အတူ အေဖာ္လုပ္ၿပီး ကစားေလ႔႐ိွတယ္။ အသက္ ၅ ႏွစ္မၿပည့္ခင္ အ႐ြယ္ေလာက္ကေပါ႔။ အစ္မကထမင္းရည္ေတြကို ႏြားႏို႔ဆိုၿပီးကစားတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ေက်ာင္းေနတဲ႔အ႐ြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေခတ္က ေက်ာက္တံ ေလးေတြကိုင္ခဲ႔ရတာေပါ႕။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ကိုယ္႕လက္ေလးနဲ႕ ေရးလိုက္လို႕ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္လာ တာေလးေတြကို သေဘာက်ေနခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္တံုးက စိတ္ကူးယဥ္တတ္တယ္။ အေဖာ္လဲမ႐ိွခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မတို႕ေတာင္ႀကီးမွာေနခဲ႔တံုးကေပါ႕၊ အိမ္ကေန အေနာက္ဘက္ကိုသြားလိုက္ရင္ ေတာင္ပူစာေလး႐ိွတယ္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ အဲဒီေနရာကိုသြားၿပီး ေတာပန္းေလးေတြခူး၊ ပန္းေမြ႕ရာလုပ္တာမွတ္မိေနေသးတယ္။ ကၽြန္မကအိမ္မွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္လို႕ အေရးေပးခံရတာမ်ားတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြက ထမင္းစားၿပီးပန္းကန္ ေတာင္ မေဆးခဲ႕ရဘူး။ အဲဒီကာလေတြတံုးကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြက ေဖာင္တိန္၊ ခဲတံေတြနဲ႔ပဲထိေတြ႕ေန ခဲ႔ရတာေပါ႕။ ေဖာင္တိန္ဆိုလို႕သတိရပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေခတ္က ေဖာင္တိန္ကိုင္ရတဲ႔ ေခတ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အားရင္ ေဖာင္တိန္ကိုေဆးရတယ္၊ မင္ထည့္ရတယ္။ ေဖာင္တိန္ဆိုလို႔ထပ္ေျပာရအုန္းမယ္။ ကၽြန္မဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရေဖာင္တိန္ ၂ေခ်ာင္း႐ိွခဲ႔ဘူးတယ္။ တစ္ေခ်ာင္းက ကၽြန္မ ၆တန္းေအာင္တံုးက တတိယဆုရခဲ႔တာပါ။ ေဖာင္တိန္မွာ Third Prize လို႔ေရးထြင္းထားတယ္။ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းက ကၽြန္မ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀တံုးက ကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္သူက ကၽြန္မနာမည္ ေရးထြင္းၿပီးေပးခဲ႔တာပါ။ အဲဒီေခတ္က Parber ေဖာင္တိန္ဆိုတာ အေကာင္းဆံုးေပါ႕။ လူႀကိဳက္လဲမ်ားတယ္။ Youth ဆိုတဲ႔ ေဖာင္တိန္ေလးေတြကလဲ ေရာင္စံု ေလးေတြနဲ႕ လူႀကိဳက္မ်ားတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ MC ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္္မရဲ႕လက္ေတြက ဖားခြဲရတယ္။ ၀က္ေသးေသးေလးေတြ ခြဲရတယ္။ လက္ေတြ႕ခန္းေတြ၀င္ရတယ္။ အတန္းႀကီးလာေတာ႔ လူနာေတြစမ္းသပ္ရတယ္။ စာအုပ္အႀကီးႀကီးေတြ ေပြ႕ပိုက္ၿပီးေက်ာင္းသြားရတယ္။ House Surgeon ျဖစ္လာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြကို ယုယၾကင္နာစြာနဲ႕ တြဲေခၚလာတဲ႔ လက္တစ္စံု ႐ိွခဲ႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးတြဲလာခဲ႔တဲ႔ လက္တစ္စံုနဲ႕ အတူ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း ေတြကို ရင္ဆိုင္ခဲ႔ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မသမီးဦးေလး ေမြးခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဓာတ္ေတြနဲ႔ ၾကင္နာယုယမႈေတြနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြမွာစုစည္းခဲ႔ တယ္။ သမီးေလး ၁ ႏွစ္နီပါး႐ိွခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ေဖေဖဟာ မက်န္းမမာ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေဖေဖဟာကၽြန္မတို႕နဲ႕ သိပ္ၾကာၾကာမေနရေတာ႔ဘူးဆိုတာ သိေနခဲ႔တယ္။ ေဖေဖနဲ႕ခြဲခြာရေတာ႔မယ္ဆိုတာ သိေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ မၾကာခဏေဖေဖ႔ရဲ႕လက္ေမာင္းေတြကိုတြဲၿပီး ၊ ေဖေဖ႔ရဲ႕လက္ေတြနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ေတြကို ထိေတြ႕ၿပီးေနခဲ႔တယ္။ ေဖေဖဆံုးၿပီး ၁၀ လျပည့္တဲ႔ေန႔မွာ ကၽြန္မတို႕အိမ္ မီးေလာင္တဲ႔ထဲမွာ ပါသြားခဲ႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြက ႐ိွသမွ်ျခင္ေထာင္ေတြ ၊ ေစာင္ေတြကို အိပ္ရာခင္းထဲ ထည့္ၿပီးထုတ္ေတာ႔တာပါဘဲ။ မီးေတြကနီးကပ္လာၿပီး ေနာက္ဆံုးအိမ္ေပၚကဆင္းမယ္လုပ္ေတာ႔ Album စာအုပ္နဲ႕ ထမင္းခ်ိဳင္႔ႀကီးကို သယ္ခဲ႔တယ္။ ေနာက္ပိုင္း သားေလးေတြေမြးလာေတာ႔လဲ သူတို႔နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ရျပန္တာေပါ႕။ ပူအုိက္တဲ႔ေန႔ေတြမွာ အိပ္ခါနီးတိုင္း ေရ၀တ္တိုက္ေပးၿပီး အ၀တ္လဲ၊ ေပါင္ဒါေတြ ထည့္ေပးခဲ႔တယ္။ ဒါမွ သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္းနဲ႔ ေမႊးေမႊးေလး အိပ္ရေအာင္လို႔ေပါ႕။
ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာ၀န္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ လူနာေတြရဲ႕အသက္ေတြ အမ်ားႀကီး ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အထူးသျဖင္း မီးဖြားေပးခဲ႔ရတာ၊ ခြဲစိတ္ေပးခဲ႔ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ လူနာေတြရဲ႕ ျပည္၊ ေသြးေတြကို မ႐ြံမ႐ွာကိုင္တြယ္ခဲ႔ရတယ္။ ေ႐ႊဆိုင္ေတြရဲ႕ေ႐ွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္မိတဲ႔အခါတိုင္း ေ႐ႊထည္လွလွ ေလးေတြကို ကိုင္တြယ္ေနရတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ လက္လွလွေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြကို ႏိႈင္းယဥ္ၾကည့္ေနခဲ႔ဘူးတယ္။
အဲဒီလို ဘ၀နဲ႔အလုပ္ခြင္ကိုျဖတ္သန္းလာရင္းနဲ႔ ရာထူးအဆင္႔ဆင္႔တက္ၿပီး ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီးျဖစ္လာ ျပန္ေတာ႔လဲ အမိန္႔ေတြ၊ အစီရင္ခံစာေတြကို ဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ေရးေပးခဲ႔ရ၊ လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ႔ရတာပါဘဲ။ အခ်ိန္တန္လို႔ပင္စင္ယူၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ကၽြန္မဟာ အိမ္႐ွင္မႀကီးလံုးလံုးလ်ားလ်ား ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အိမ္အလုပ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မရဲ႔လက္ေတြကို ဒီလိုအလုပ္ေတြနဲ႔ပဲ အလဟႆကုန္ဆံုးသြားမွာကို မလိုလားပါဘူး။ လက္ကေလးႏွစ္ဘက္ထပ္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာနဲ႕ ခႏၵာကိုယ္ရဲ႕ျဖစ္မႈ၊ ပ်က္မႈကိုေစာင္႔ၾကည့္ရင္း ၀ိပႆနာဥာဏ္စဥ္အဆင့္ဆင့္တက္ၿပီး အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း ကင္းတဲ႔မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကိုလွမ္းတက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါအုန္းမယ္။
စာဖတ္သူတို႕လဲ မိမိရဲ႕လက္ေတြကိုဘ၀မွာ ဘယ္လိုအသံုးခ်ခဲ႔တယ္ဆိုတာ ေတြးေတာၾကည့္ဖူး ပါရဲ႕လား။ မိမိရဲ႕လက္ေတြဟာ မိမိတစ္ဦးတည္းအတြက္ လက္လား၊ မိသားစုမွာအသံုး၀င္ခဲ႔တဲ႔ လက္လား၊ လူအမ်ား အတြက္ လက္လား၊ စသျဖင့္ေပါ႔။ ဒါ႕အျပင္မိမိရဲ႕လက္ေတြကို ေလာကီ၊ ေလာကုတၲရာႏွစ္ျဖာမွာ အက်ိဳး႐ိွ ေအာင္အသံုးျပဳဖို႕ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ႔ပါသလား။
အခုကၽြန္မေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ကေတာ့ ကၽြန္မေမေမရဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမေမဟာ ကၽြန္မႏိုင္ငံျခားကို ပညာသင္ ထြက္လာရတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး သူ႕အလုပ္ခြင္ထဲက အေၾကာင္းေတြ၊ သူသြားခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ ၊ သူငယ္ငယ္ကအေၾကာင္း၊ သူ႕စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ စသျဖင့္ စာနဲ႕ေရးၿပီးအၿမဲပို႕ေပးေလ့႐ိွပါတယ္။ အိမ္နဲ႕ေ၀းေနတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ေမေမ႔ရဲ႕စာေလးေတြဟာ အလြမ္းေျပေစရံုသာမက အားေဆးတစ္ခြက္ပါ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မဆီေပးပို႔ခဲ႔တဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕စာေတြနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြအေၾကာင္းကို ေနာက္ပိုင္းမွာ အခ်ိန္ရရင္ ေရးပါအုန္းမယ္။ ေမေမဟာ စာေရး၀ါသနာပါသလို စာေရးေကာင္းသူတစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား ဟာ ေမေမ႔ရဲ႕ စာေတြထဲက ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးစာတစ္ေစာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာဟာ ေမေမ႔ရဲ႕ဘ၀တေစ႔တေစာင္းကို ေဖာ္ျပေနသလို လူသားတစ္ဦးရဲ႕ ဘ၀ျဖစ္စဥ္တစ္ခုအျပင္ မိခင္ေမတၲာကိုပါ ေဖာ္ျပေနတယ္လို႕ ခံစားမိပါတယ္။ ဒီစာက ေမေမပင္စင္ယူၿပီးေနာက္ပိုင္း ေရးခဲ႔တဲ႔စာေတြထဲက တစ္ေစာင္ပါပဲ။ ေမေမ႔ရဲ႕နဂိုမူရင္းစာကို အနည္းငယ္ ျပဳျပင္ၿပီး ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား
ေန႔စဥ္ဆိုသလို ၾကက္သြန္ျဖဴ ၊ ၾကက္သြန္နီ ႏႊာေနတဲ႔ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြက စာေရးဖို႔ အက်င့္မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ပန္းကန္ေဆးလိုက္၊ တံမ်က္စည္းကိုင္လိုက္လုပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြ အေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ မိခင္ရင္ခြင္မွာ ေနခဲ႔ရတဲ႔ ဘ၀တံုးကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ကေလးေတြက မိခင္ရဲ႕ႏို႕ခ်ိဳခ်ိဳကို ကိုင္စို႕ဖို႔ေလာက္ပဲ အသံုး၀င္ခဲ႔မွာပါ။ နဲနဲႀကီးလားလို႔ အိုးပုတ္ေလးေတြကိုင္ၿပီး ကစားတတ္လာေတာ႔ အဲဒီလို ထမင္းဟင္းခ်က္တမ္းကစားရတာကို ခံုမင္ခဲ႔မိတယ္။ ကၽြန္မမွတ္မိတာကေတာ့ အစ္မက ကၽြန္မနဲ႔အတူ အေဖာ္လုပ္ၿပီး ကစားေလ႔႐ိွတယ္။ အသက္ ၅ ႏွစ္မၿပည့္ခင္ အ႐ြယ္ေလာက္ကေပါ႔။ အစ္မကထမင္းရည္ေတြကို ႏြားႏို႔ဆိုၿပီးကစားတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ေက်ာင္းေနတဲ႔အ႐ြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေခတ္က ေက်ာက္တံ ေလးေတြကိုင္ခဲ႔ရတာေပါ႕။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ကိုယ္႕လက္ေလးနဲ႕ ေရးလိုက္လို႕ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္လာ တာေလးေတြကို သေဘာက်ေနခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္တံုးက စိတ္ကူးယဥ္တတ္တယ္။ အေဖာ္လဲမ႐ိွခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မတို႕ေတာင္ႀကီးမွာေနခဲ႔တံုးကေပါ႕၊ အိမ္ကေန အေနာက္ဘက္ကိုသြားလိုက္ရင္ ေတာင္ပူစာေလး႐ိွတယ္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ အဲဒီေနရာကိုသြားၿပီး ေတာပန္းေလးေတြခူး၊ ပန္းေမြ႕ရာလုပ္တာမွတ္မိေနေသးတယ္။ ကၽြန္မကအိမ္မွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္လို႕ အေရးေပးခံရတာမ်ားတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြက ထမင္းစားၿပီးပန္းကန္ ေတာင္ မေဆးခဲ႕ရဘူး။ အဲဒီကာလေတြတံုးကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြက ေဖာင္တိန္၊ ခဲတံေတြနဲ႔ပဲထိေတြ႕ေန ခဲ႔ရတာေပါ႕။ ေဖာင္တိန္ဆိုလို႕သတိရပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေခတ္က ေဖာင္တိန္ကိုင္ရတဲ႔ ေခတ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အားရင္ ေဖာင္တိန္ကိုေဆးရတယ္၊ မင္ထည့္ရတယ္။ ေဖာင္တိန္ဆိုလို႔ထပ္ေျပာရအုန္းမယ္။ ကၽြန္မဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရေဖာင္တိန္ ၂ေခ်ာင္း႐ိွခဲ႔ဘူးတယ္။ တစ္ေခ်ာင္းက ကၽြန္မ ၆တန္းေအာင္တံုးက တတိယဆုရခဲ႔တာပါ။ ေဖာင္တိန္မွာ Third Prize လို႔ေရးထြင္းထားတယ္။ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းက ကၽြန္မ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀တံုးက ကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္သူက ကၽြန္မနာမည္ ေရးထြင္းၿပီးေပးခဲ႔တာပါ။ အဲဒီေခတ္က Parber ေဖာင္တိန္ဆိုတာ အေကာင္းဆံုးေပါ႕။ လူႀကိဳက္လဲမ်ားတယ္။ Youth ဆိုတဲ႔ ေဖာင္တိန္ေလးေတြကလဲ ေရာင္စံု ေလးေတြနဲ႕ လူႀကိဳက္မ်ားတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ MC ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္္မရဲ႕လက္ေတြက ဖားခြဲရတယ္။ ၀က္ေသးေသးေလးေတြ ခြဲရတယ္။ လက္ေတြ႕ခန္းေတြ၀င္ရတယ္။ အတန္းႀကီးလာေတာ႔ လူနာေတြစမ္းသပ္ရတယ္။ စာအုပ္အႀကီးႀကီးေတြ ေပြ႕ပိုက္ၿပီးေက်ာင္းသြားရတယ္။ House Surgeon ျဖစ္လာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြကို ယုယၾကင္နာစြာနဲ႕ တြဲေခၚလာတဲ႔ လက္တစ္စံု ႐ိွခဲ႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးတြဲလာခဲ႔တဲ႔ လက္တစ္စံုနဲ႕ အတူ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း ေတြကို ရင္ဆိုင္ခဲ႔ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မသမီးဦးေလး ေမြးခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဓာတ္ေတြနဲ႔ ၾကင္နာယုယမႈေတြနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြမွာစုစည္းခဲ႔ တယ္။ သမီးေလး ၁ ႏွစ္နီပါး႐ိွခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ေဖေဖဟာ မက်န္းမမာ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေဖေဖဟာကၽြန္မတို႕နဲ႕ သိပ္ၾကာၾကာမေနရေတာ႔ဘူးဆိုတာ သိေနခဲ႔တယ္။ ေဖေဖနဲ႕ခြဲခြာရေတာ႔မယ္ဆိုတာ သိေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ မၾကာခဏေဖေဖ႔ရဲ႕လက္ေမာင္းေတြကိုတြဲၿပီး ၊ ေဖေဖ႔ရဲ႕လက္ေတြနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ေတြကို ထိေတြ႕ၿပီးေနခဲ႔တယ္။ ေဖေဖဆံုးၿပီး ၁၀ လျပည့္တဲ႔ေန႔မွာ ကၽြန္မတို႕အိမ္ မီးေလာင္တဲ႔ထဲမွာ ပါသြားခဲ႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြက ႐ိွသမွ်ျခင္ေထာင္ေတြ ၊ ေစာင္ေတြကို အိပ္ရာခင္းထဲ ထည့္ၿပီးထုတ္ေတာ႔တာပါဘဲ။ မီးေတြကနီးကပ္လာၿပီး ေနာက္ဆံုးအိမ္ေပၚကဆင္းမယ္လုပ္ေတာ႔ Album စာအုပ္နဲ႕ ထမင္းခ်ိဳင္႔ႀကီးကို သယ္ခဲ႔တယ္။ ေနာက္ပိုင္း သားေလးေတြေမြးလာေတာ႔လဲ သူတို႔နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ရျပန္တာေပါ႕။ ပူအုိက္တဲ႔ေန႔ေတြမွာ အိပ္ခါနီးတိုင္း ေရ၀တ္တိုက္ေပးၿပီး အ၀တ္လဲ၊ ေပါင္ဒါေတြ ထည့္ေပးခဲ႔တယ္။ ဒါမွ သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္းနဲ႔ ေမႊးေမႊးေလး အိပ္ရေအာင္လို႔ေပါ႕။
ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာ၀န္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ လူနာေတြရဲ႕အသက္ေတြ အမ်ားႀကီး ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အထူးသျဖင္း မီးဖြားေပးခဲ႔ရတာ၊ ခြဲစိတ္ေပးခဲ႔ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ လူနာေတြရဲ႕ ျပည္၊ ေသြးေတြကို မ႐ြံမ႐ွာကိုင္တြယ္ခဲ႔ရတယ္။ ေ႐ႊဆိုင္ေတြရဲ႕ေ႐ွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္မိတဲ႔အခါတိုင္း ေ႐ႊထည္လွလွ ေလးေတြကို ကိုင္တြယ္ေနရတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ လက္လွလွေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြကို ႏိႈင္းယဥ္ၾကည့္ေနခဲ႔ဘူးတယ္။
အဲဒီလို ဘ၀နဲ႔အလုပ္ခြင္ကိုျဖတ္သန္းလာရင္းနဲ႔ ရာထူးအဆင္႔ဆင္႔တက္ၿပီး ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီးျဖစ္လာ ျပန္ေတာ႔လဲ အမိန္႔ေတြ၊ အစီရင္ခံစာေတြကို ဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ေရးေပးခဲ႔ရ၊ လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ႔ရတာပါဘဲ။ အခ်ိန္တန္လို႔ပင္စင္ယူၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ကၽြန္မဟာ အိမ္႐ွင္မႀကီးလံုးလံုးလ်ားလ်ား ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အိမ္အလုပ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မရဲ႔လက္ေတြကို ဒီလိုအလုပ္ေတြနဲ႔ပဲ အလဟႆကုန္ဆံုးသြားမွာကို မလိုလားပါဘူး။ လက္ကေလးႏွစ္ဘက္ထပ္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာနဲ႕ ခႏၵာကိုယ္ရဲ႕ျဖစ္မႈ၊ ပ်က္မႈကိုေစာင္႔ၾကည့္ရင္း ၀ိပႆနာဥာဏ္စဥ္အဆင့္ဆင့္တက္ၿပီး အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း ကင္းတဲ႔မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကိုလွမ္းတက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါအုန္းမယ္။
စာဖတ္သူတို႕လဲ မိမိရဲ႕လက္ေတြကိုဘ၀မွာ ဘယ္လိုအသံုးခ်ခဲ႔တယ္ဆိုတာ ေတြးေတာၾကည့္ဖူး ပါရဲ႕လား။ မိမိရဲ႕လက္ေတြဟာ မိမိတစ္ဦးတည္းအတြက္ လက္လား၊ မိသားစုမွာအသံုး၀င္ခဲ႔တဲ႔ လက္လား၊ လူအမ်ား အတြက္ လက္လား၊ စသျဖင့္ေပါ႔။ ဒါ႕အျပင္မိမိရဲ႕လက္ေတြကို ေလာကီ၊ ေလာကုတၲရာႏွစ္ျဖာမွာ အက်ိဳး႐ိွ ေအာင္အသံုးျပဳဖို႕ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ႔ပါသလား။
Subscribe to:
Posts (Atom)