မစု (MA-SU) ကို ခံစားျခင္း

ဒီတစ္ပတ္ေတာ႔ ကၽြန္မေမေမရဲ႕ စာေလးတစ္ေစာင္ ကို မူရင္းအတိုင္းထပ္မံ ေဖာ္ျပပါရေစ႐ွင္။

မစု (MA-SU) ကို ခံစားျခင္း

၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ကၽြန္မ ၁၀ တန္းေအာင္ခ်ိန္မွာ ေတာ႔ မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္ကို IQ level နဲ႔ ေ႐ြးတဲ႔အခ်ိန္ စခဲ႔တာပါပဲ။ ဒီ႔အရင္ကေတာ႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ Inter-B အထိေနၿပီး ေတာ႔မွ ေဆးတကၠသိုလ္ကို တက္လိုသူမ်ားက မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ကို 2^nd MB ကစတက္ၾကရပါတယ္။ စနစ္သစ္အရ ကၽြန္မလဲ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္မွာ 1^st MB ဆိုတဲ႔ အတန္းကစတက္ခဲ႔ရတာပါပဲ။ မႏၱေလး ၀ိဇၨာ နဲ႔ သိပၸံ တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ စာသင္ခ်ိန္ေတြေျပာင္းတိုင္း အခန္းေတြေျပာင္းၿပီး အေျပးအလႊား အတန္းတက္ၾကရတာလို႕ေတာ႕ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ကၽြန္မတို႕ေဆးေက်ာင္းကေတာ႔ ေက်ာင္းပံုစံကလဲ အထက္တန္းေက်ာင္းပံုစံ အတိုင္းပါပဲ။ စာသင္ေတာ႔လဲ တစ္ခန္းထဲမွာပဲ ဆရာေတြက သူ႕အခ်ိန္နဲ႔သူ ၀င္ၿပီးသင္ေတာ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးလိုပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔အတန္းမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ကလဲ စုစုေပါင္း ၇၅ေယာက္ပဲ ဆိုေတာ႔ တကၠသိုလ္ ပံုစံနဲ႔ နဲနဲမွ မတူခဲ႔ပါဘူး။ ေဆးေက်ာင္းသူေတြကလဲ ႐ြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ ပါပဲ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြဟာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ကိုသြားၿပီး အဲဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြလိုအတန္းေတြ လိုက္တက္ၾကေၾကာင္း လဲ ၾကားဖူးခဲ႔ပါရဲ႕။ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္အထိ မႏၱေလး၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္ႀကီးနဲ႕ ေ၀းကြာတံုးပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔ေဆးေက်ာင္းနဲ႕ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္နဲ႕ ဘတ္စကက္ေဘာ ၿပိဳင္တဲ႔ ရာသီေရာက္လာေတာ႔ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက ကားေတြ စီစဥ္ေပးၿပီး ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတကၠသိုလ္ ကိုသြားၿပိဳင္ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕လဲ အားေပးဖို႕ လိုက္ၾကပါတယ္။ အၿပိဳင္ ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကေတာ႕ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံဘက္ကလဲ “MC MC ... ႐ံႈး႐ံႈး ” လို႔ ေအာ္တာေပါ႔။ ကၽြန္မတို႕ဘက္ကလဲ “MA-SU MA-SU .... ႐ံႈး႐ႈံး” လို႕ေအာ္ၾကတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး Mandalay Arts and Science University ကို မစု (MA-SU ) လို႕အတိုေကာက္ေခၚၾကတယ္။ (ခုေခတ္မွာဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒီလိုေခၚရင္ အျပစ္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။)

အဲဒီလိုနဲ႔ မစု နဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႔ သိပ္ရင္းႏွီးလွသည္မဟုတ္ပါဘူး။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရင္မွာ ပပကဆိုင္ေတြမွာ စာရင္းေတြလုပ္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ လုပ္အားေပးရပါတယ္။ (ဘာအတြက္လဲ မမွတ္မိေတာ႔ပါ။) အဲဒီလို လုပ္အားမေပးခင္ စာရင္းဇယား သင္တန္းအရင္တက္ရပါတယ္။ သင္တန္းက မစုဆီ မွာ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မတို႔လဲ မစုရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေ႐ႊမန္းေဆာင္၊ သစၥာေဆာင္ ဆိုတာေတြကို ေရာက္ဖူးေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႕ကို အဲဒီအေဆာင္ေတြမွာပဲ ေနရာခ်ထားေပးလို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ေနခဲ႔ရတယ္။ အေဆာင္မွာပဲ ထမင္းစားရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေဆးေက်ာင္းက အေဆာင္ေတြနဲ႔ မစုရဲ႕ အေဆာင္ေတြက ေကၽြးေမြးပံုစနစ္မတူပါဘူး။ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက မနက္ပိုင္း ေကာ္ဖီ၊ မုန္႕၊ထမင္းေၾကာ္၊ မုန္႕တီ စသျဖင့္ ေကၽြးတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ထမင္းေကၽြးတယ္။ မစု ကေတာ႔ မနက္ ၈ နာေလာက္မွာ ထမင္းေကၽြးတယ္။ ေန႔လည္မွာ ေကာ္ဖီတိုက္တယ္။ အဆန္းျဖစ္ေနတာေပါ႕။ မစုက အေဆာင္ေတြမွာ ေခတၱခဏ ေနခဲ႔ရစဥ္မွာ တကၠသိုလ္ဆိုတဲ႔ အရသာေလးကို ခံစားဖူးခဲ႔ပါရဲ႕။ ညပိုင္းက်ေတာ႔ ဂစ္တာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက သီခ်င္းလာဆိုၾကတာကိုး။ မစုရဲ႕ ေက်ာင္းသူေတြကလဲ မုန္႕ေတြပို႕ၾက၊ ဘာသီခ်င္း ဆိုပါ ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကနဲ႔ ကၽြန္မတို႕အဖို႕ ထူးဆန္းေနတာေပါ႕။ ကၽြန္မတို႕ ေဆးေက်ာင္းအေဆာင္ေတြမွာ ေတာ႔ဘယ္သူကမွလာၿပီး သီခ်င္းမဆိုဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး လာဆိုတဲ႔ သူေတြ႐ိွရင္လဲ ေဆးေက်ာင္းသူေတြက မီးပိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနၾကတာ။ ဒါကေတာ႔ မစုရဲ႕ ေက်ာင္းသူ ခဏျဖစ္တံုးက အေတြ႕အၾကံဳေပါ႕။

အဲသည္ေနာက္ေတာ႔ မစုနဲ႔ ကၽြန္မဟာ သိပ္ၿပီး အဆက္အဆံ မ႐ိွခဲ႔ၾကပါဘူး။ သမီးငယ္ေလး ဘြဲ႕ယူေတာမွ မစုဆီကို တစ္ေခါက္ ေရာက္ျဖစ္ေတာ႔တယ္။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ဖို႕ မစုဆီကို ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး ေပါင္းျမက္ေတြထူေနတဲ႔ သစၥာေဆာင္ႀကီးေ႐ွ႕က ျဖတ္သြားရတယ္။ ငယ္တံုးက ဘ၀ေလးကိုလဲ သတိရလိုက္မိ ေသးတယ္။ သမီးငယ္ေလးကိုလဲ အထူးသတိရမိတယ္။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ မိန္းအေဆာက္အအံုႀကီးေ႐ွ႕က ေလွကားထစ္ေလးေတြေပၚမွာ သမီးေလး႐ိုက္ထားတဲ႔ ဓာတ္ပံုေလးကို သတိရမိတယ္။ သမီးေလး၀တ္ထားတဲ႔ အ၀တ္အစားနဲ႔ မက္ခ်္ ျဖစ္ၿပီး သိပ္လွတာပဲ။ အဲဒီတံုးက သမီးက ပထမႏွစ္ေလာက္ပဲ ႐ိွအံုးမယ္။ သူ႕ရဲ႕ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းတဲ႔ အလွကိုလဲ ေတြ႕ရတယ္။

သမီးတို႕ ဌာနနားကို ေရာက္ေတာ႔ သမီးေလး သြားလာလႈပ္႐ွားခဲ႔တဲ႔ ေနရာေလးမို႕ အထူးသတိရမိျပန္တယ္။ လူ႔ေလာက ကေန ထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္တဲ႔ သမီးေလးရဲ႕႔ ဆရာႀကီးကိုလဲ သတိရမိတယ္။ သူကြယ္လြန္သြားေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္တဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြ၊ သူရဲ႕ ပညာေတြကို သတိရေနၾကပါရဲ႕လား။ အသက္႐ွင္လ်က္႐ိွေနခဲ႔ရင္ေတာင္ ဌာန၊ ေနရာတစ္ခုကေန ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားခဲ႔ရင္၊ အဲဒီေနရာမွာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ပဲ က်င္လည္ခဲ႔ေပမဲ႔ တစ္စိမ္းတစ္ရံလို ျဖစ္သြားတတ္တာ သဘာ၀ပါပဲ။

တကၠသိုလ္၀င္း ကေန ထြက္ခြာခဲ႔ေတာ႔ တကၠသိုလ္ အရံတပ္ရင္းဆိုတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီေတာ႔လဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကိုသတိရမိျပန္တယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက MC ပထမႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ အရံတပ္ရင္းကို ၀င္ခဲ႔တာေလ။ သူညေနတိုင္း training ဆင္းခဲ႔ရတာေတြကို ျပန္ေျပာျပတတ္တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္႐ွည္ေတြမွာ တစ္ၿမိဳ႕တစ္႐ြာကိုလဲ ေလ႔လာေရးခရီး သေဘာမ်ိဳး သြားရတယ္တဲ႔။ သူက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေတာ႔ တပ္ထဲ၀င္ၿပီး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ENT Specialist ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေခတ္က တကၠသိုလ္အရံ တပ္ရင္းကေန တပ္မေတာ္သား အရာ႐ိွေတြ ေမြးထုတ္ေပးခဲ႔ဘူးတယ္။

မစု ဆီကေန ထြက္ခြာခဲ႔ၿပီးေတာ႔ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေလးေတြဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေတြးေတာစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုျခင္းေပၚလာခဲ႔လို႕ ဒီစာစုေလးကို ေရးမိပါတယ္။ မစုနဲ႔ အေနေ၀းခဲ႔သူျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မေတာင္မွ တဒဂၤအတြင္းမွာ ဒီေလာက္ခံစားမိခဲ႔ရင္ မၾကာခင္မွာ ႏွစ္(၅၀)ျပည့္ေတာ႔မဲ႔ မစုနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ႔သူဆိုရင္ အတိုင္းအဆမ႐ိွ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြကို ျပန္ေတြ႕ၾကမွာပါ။

ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြား အထိ မစု(MA-SU) ဆိုတာ တည္တံ႔ခိုင္ၿမဲႏိုင္ပါေစ။ လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားစြာကို ေမြးထုတ္ေပးမဲ႔ အမိတကၠသိုလ္ႀကီး အျဖစ္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ပါေစ။

မွတ္ခ်က္။ ။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ရဲ႕ ႏွစ္ ၅၀ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲကို ယခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလအတြင္းက က်င္းပၿပီးစီးခဲ႔ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

My Brother's Wedding

I write this post just to make a record for my brother's wedding and finding the way to cheer his marriage. Despite of my sister's criticism of judging me that I am focusing too much on my personal feeling and not giving anything to reader, I continue this post as my intention of this blog is about my life and things about what I think, I feel and I see.

One of the July evening 2008, I got a call from one of my friends that my mother has important news to deliver me. Suddenly I feel that the news will be nothing good other than bad news about my father's health as he was hospitalized at last year December. I was so worried that he may have left us or hospitalized again . That made me even shaking with excitement while I was dialing the number of My mother. The first thing my mother told me was " I have to talk about your brother, ko ye", "phew!!!!!!". Now I know that my father is fine. But my worried is still not calm as the news can also be bad news about my brother since he is flying helicopter every week. After a few seconds, my mother told me that "he is going to marry soon". I felt so surprised as he was staying a lone until now but the immediate feeling come in my mind was I am glad for him. But my mom's sound was rather uncomfortable and did not seem to be very glad of telling that news. After about half and hour chat, I understand well that my mother was just getting uncomfortable of his son's marriage to a girl as if she appeared suddenly from somewhere. That was how I was informed about my brother's marriage.
After a month, I heard my mother and father went to my brother's place and make the engagement ceremony for them. I was not around all the time but I came to know that my mother manage to build the close relationship with the girl's family and ready the accept the girl as her daughter-in-law.
After 3 months , second Saturday of November, 08-11-2008, the marriage ceremony was held at the town called Mate Hti Lar, about 90 miles far from Mandalay, which is the native town of my mother as well. I was dying to go back and attend the wedding but unfortunately I could not make it because of my busy schedule and study. But I was told almost every moments of the wedding events that inspire me to make record of my brother's wedding.
At the wedding, besides the bridegroom and bride, the other celebrity are my little cousin sister, my nephew and my niece as they participate as flower kids.


That last time I met them was last year December and they are just tiny kids at that time. I was surprised to see them again with wonderful dress after 1 year. Especially my nephew Wai Yan Min, he was really charming with tuxedo suit and tie. I couldn't believe my eyes that my nephew can be such a handsome kid within a year.
My father and mother was wearing traditional Myanmar dress at wedding. For my father and mother, wearing formal dress and taking the photo with my brother while he was wearing his military suit will be second time for them. The first time I saw this scene was at my brother's graduation ceremony at Defense Service Academy, Pyin Oo Lwin. I don't know exactly how their feeling could be different between two ceremonies. But I guess they won't never be hesitated to stand beside of their son again in similar ceremony whenever they have chance.


My elder brother is always willing to be celebrity and try always to do public stunt whenever he has a chance. This wedding is a good playground for him to make public stunt and earn the people's attraction despite of his less hair and bigger tummy. I don't see any technical reason behind hanging the wallet at his neck but he did that. But my sister-in-law was applauded by one of my friend for being able to keep her beauty despite of being a mother of two kids.



My uncle, Aunt and my cousin sisters attended the wedding as well. To them, this was not only the wedding ceremony also their gathering party as well. Sometime they have not seen each others for months and I guess my brother wedding is the only one ceremony in 2008 for them to gather.



From more than 20 years ago, we twin brother attended two of our aunts' wedding as flower kids. I am glad they attended my brother's wedding as honorable guests again. They may remember their sweet memories at their wedding when looking at my brother.
Actually, my brother's wedding was no more than a normal wedding like others. But I would like to make it record it on my blog page and want my family members to think how much I concern for this wedding although I could not attend. If marriage is considered as turning point and entering the new life style, my brother has done that already. He is at the initial stage of building up his own family like my parent's and other relative did. That's the thing I could proud of him. As he is my closet buddy in my life, I got some thoughts related with his marriage.
How could we define the successful family life? Would it be the in terms of monetary value how wealthy he is? Would it be the prosperous of living dolls and build them up as grownup people? Would it be very peaceful relation with wife without even single moment of quarrel?
I am not the right position to define the pattern of his successful family life. That would be agreement and discipline defined by him and his wife. Nevertheless, I wish he may get successful family life in terms of any perspective whichever he define.

တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလး

ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဂ်ပန္သီခ်င္းေလးကို ၾကားဖူးၾကပါသလား ရွင္။
It's a small world ဆိုတဲ႕ အဂၤလိပ္စာသားနဲ႔ သီခ်င္းေလးလဲ ႐ိွပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ႔ ဂ်ပန္ သီခ်င္းေလးကို စၿပီး ၾကားဖူးခဲ႔တာပါ။
ဒီသီခ်င္းေလးကို စၿပီး ၾကားဖူးခဲ႔ တာကေတာ့ WFWP (Women Federation for World Peace) အဖြဲ႕ ကအခမ္းအနားေတြမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ WFWPရဲ႕ အခမ္းအနားေတြမွာ တက္ေရာက္လာသူတိုင္းကို အဲဒီ သီခ်င္းစာ႐ြက္ေလးေတြ ေ၀ေပးပါတယ္။ အခမ္းအနားၿပီး တိုင္း တက္ေရာက္သူေတြ အားလံုးအတူတကြ အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ဆိုၾကပါတယ္။ ဒီသူခ်င္းေလးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ေလး ကိုခံစားၾကည့္ၾကပါစို႕ ေနာ္။
သီခ်င္းစာသားေလးက တိုေပမယ္႕ အႏွစ္သာရ ႐ိွလွပါတယ္။
ဂ်ပန္သီခ်င္းစာသားေလးကို ဘာသာျပန္ခံစားၾကည့္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္႐ွင္.......

တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလး

တိုရဲ႕ ကမၻာေလးထဲမွာ
ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေတြလဲ႐ိွတယ္၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြလဲ႐ိွတယ္
တို႕ေတြအတူတကြ လက္တြဲကူညီၿပီး ေနၾကတဲ႔
တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလး

တို႔ရဲ႕ ကမၻာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး မလို႕
ေနရာတိုင္း သာတူညီမွ်ခံစားမွ်ေ၀လို႕
တို႕ရဲ႕ ကမၻာဟာ လံုး၀န္းတဲ႔အတြက္
အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ေတြဟာ တစ္ဆက္တည္းပါပဲ။

တို႔ရဲ႕ ကမၻာေလးေပၚက လူတိုင္းဟာ
အၿပံဳးေလးေတြကိုယ္စီ မွ်ေ၀ႏိုင္မယ္ဆိုရင္
တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ေတြ တုိးပြားလာၿပီး
အခက္အခဲေတြ႕တိုင္း လက္တြဲ ကူညီႏိုင္ၾကမွာပါ။
ဒါဟာ တို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလးပါ။

ဂ်ပန္သီခ်င္းစာသားေလးကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

小さな世界


世界中どこだって
笑いあり、涙あり
皆それぞれ助け合う
小さな世界

＊　世界はせまい、世界は同じ
　　　世界は丸い、ただ一つ

世界中だれだって
ほほえめば、仲良しさ
皆論になり手をつなごう
小さな世界

repeat ＊

တီးလံုးေလးကို ဒီေနရာမွာ နားဆင္ႏိုင္ပါတယ္။ Internet Explorer နဲ႔ ဖြင့္ရင္ ပိုအဆင္ေျပပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဂ်ပန္သီခ်င္းစာသားေရာ အဂၤလိပ္သီခ်င္း စာသားကိုပါ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

http://utagoekissa.web.infoseek.co.jp/itsasmallworld.html

ကၽြန္မနဲ႕WFWP

WFWP (Women's Federation for World Peace) ဆိုတဲ႔ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုကို ၾကားဖူးၾကသူ ေတြလဲ ရိွမွာပါ။ မသိေသးတဲ႔သူေတြကိုလဲ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။
ဒီအဖြဲ႕အစည္းဟာ ဘယ္လိုရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႕ ဘာေတြလုပ္ေဆာင္ေနတာလဲ၊ ဆိုတာေတြကို မေျပာခင္ ပထမဆံုး ကၽြန္မဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီအဖြဲ႕အစည္း ကိုစိတ္၀င္စားခဲ႔မိသလဲ၊ ဒီအဖြဲ႕အစည္း နဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လို ဆက္သြယ္မိခဲ႔တယ္၊ ဆိုတာကို အရင္ ေျပာျပပါရေစ။

ကၽြန္မနဲ႕WFWP

ကၽြန္မဟာ ဂ်ပန္ကို ပညာေတာ္သင္ အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္ခါစ ပထမတစ္ႏွစ္မွာ International Student House မွာ ေနခြင္႔ရခဲ႔ပါတယ္။ ေရာက္ၿပီး ႏွစ္တစ္၀က္ေလာက္မွာ Notice Board ေပၚက ေၾကျငာတစ္ခုကို စိတ္၀င္စားမိ သြားပါတယ္။ အဲဒီေၾကျငာကေတာ႔ WFWP (Women Federation for World Peace) ဆိုတဲ႔ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ International student ေတြအတြက္ ဂ်ပန္လိုေျပာရမဲ႕ Speech Contest က်င္းပေပးတဲ႔ ေၾကျငာပါပဲ။ ထူးျခားတာကေတာ႕ မိန္းကေလးမ်ားသာလွ်င္ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ခြင့္ ႐ိွတယ္လို႔ ေရးသားထားပါတယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မလဲ ဂ်ပန္ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုလို႔ ထင္ခဲ႔မိတာေပါ႕။ ဂ်ပန္စာသင္ခဲ႔တံုးက speech ေျပာဖူးတဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳလဲ႐ိွ၊ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ အဖြဲ႕ ကိုလည္း စိတ္၀င္စားမိတာနဲ႕ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လႊာကို fax နဲ႔ ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ပို႔လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အဲဒီက အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က ကၽြန္မဆီ ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ႐ံုးခန္းကိုလာခဲ႔ဖို႕ ေခၚပါတယ္။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာကိုလဲ ယူလာခဲ႔ဖို႕ ေျပာပါတယ္။ ႐ံုးခန္း႐ိွတဲ႔ ေနရာကို သြားဖို႔အတြက္ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးက သူနဲ႔တစ္ေနရာ မွာခ်ိန္းၿပီး ႐ံုးခန္းကို အတူသြားမယ္ လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ Sakurano ဆိုတဲ႔ ကုန္တိုက္ႀကီး တစ္ခုရဲ႕ အ၀င္ေပါက္တစ္ခု မွာ ခ်ိန္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ဖုန္းခ်ခါနီး သူမေျပာလုိက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္မ အလြန္အံ႔ၾသၿပီး အားနာသြား ခဲ႔မိပါတယ္။ သူမက အသက္(၇၀) ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္တဲ႔။

ခ်ိန္းထားတဲ႔ေန႔မွာ ခ်ိန္းထားတဲ႔ေနရာ ကိုအနည္းငယ္ေစာၿပီး ေရာက္သြားပါတယ္။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ေတြက အခ်ိန္ကို ေလးစားတဲ႔ အတြက္ ခ်ိန္းထားတဲ႔ အခ်ိန္ကို ေနာက္မက်ေအာင္ သတိထားၿပီး သြားရပါတယ္။ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူး ေသးဘူးဆိုေတာ႔ သူမဘယ္လို ပံုစံပါလိမ္႔ ဆိုၿပီး ေရာက္လာတဲ႔ အဘြားႀကီးေတြ မွန္သမွ်ကို လိုက္ၾကည့္ ေနမိတယ္။ "sumimasen" (excuse me) ဆိုတဲ႔ အသံနဲ႔ ကၽြန္မနံမည္ ကိုလာေခၚတဲ႔ သူကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ႔ တိုၿပီးေသသပ္လွပလွတဲ႔ ဆံပင္ပံု နဲ႔ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ဂ်ပန္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ေပါ႕။ အေျပာအဆို နဲ႔ လႈပ္႐ွားမႈကလဲ သြက္မွသြက္ပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ေႏွးတဲ႔ ကၽြန္မ သူနဲ႔ ခပ္ျမန္ျမန္လိုက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ လိုက္ရတယ္။ သူမရဲ႕ နာမည္က တာကာဟ႐ိွအခိ႐ိုစန္ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မက သူ႕ကို ေအာ္ခစန္ (အေမ)လို႕ ေခၚၿပီး၊ ကၽြန္မအေပၚ သမီးတစ္ေယာက္လို ဂ႐ုစိုက္ခဲ႔တဲ႔သူ ျဖစ္ပါတယ္။

႐ံုးခန္းေရာက္ေတာ႔ ပိုၿပီးအံ႔ၾသသြားရတယ္။ ေတြ႔ရတဲ႔ သူမွန္သမွ်ဟာ အနည္းဆံုး အသက္(၆၀) ေက်ာ္ေလာက္႐ိွၾကတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြ ခ်ည္းပဲ။ သူတို႔အားလံုးဟာ သပ္ရပ္လွပစြာ ျပင္ဆင္ထားၾကၿပီး ဆံပင္ပံုစံေတြကလဲ အရမ္းလွၿပီး သပ္ရပ္တယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ကၽြန္မကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုၾကၿပီး စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာၾကတယ္။ အခက္အခဲ ႐ိွတာမွန္သမွ် ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္လို႔ ရတယ္ ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း၊ မၾကာခဏ လာလည္လို႔ ရတယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔လဲ သူတို႕နဲ႔ သိကၽြမ္းရတာ အလြန္၀မ္းသာတဲ႔ အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္က အေမနဲ႔ ေ၀းေနတဲ႔အတြက္ အေမလို၊ အဘြားလို သေဘာထားေၾကာင္း ျပန္ေျပာေတာ႔ သူတို႕ေတြက အလြန္ သေဘာက်ၾကသြားၾကၿပီး သူတို႕ကို အဘြားလို႕ ေခၚလို႕ရေၾကာင္းလဲ ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေမနဲ႔ေ၀းေနတဲ႔ ကၽြန္မက သူတို႕ကို ေအာ္ခစန္ (အေမ) လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။

သူတို႔ အဖြဲ႕နဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔နဲ႔အတူ ျမန္မာထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး အတူတူ စားေသာက္ျခင္း၊ သူတို႔ ဖိတ္ၾကားခဲ႔ အခမ္းအနား ေတြဆီကို သြားေရာက္ျခင္း၊ စသျဖင့္ ပူးေပါင္းကူညီ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္မက ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ထဲက ကခုန္ျခင္း ကို၀ါသနာပါခဲ႔တဲ႔သူ ဆိုေတာ့ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေႏြဦးရာသီ မွာျပဳလုပ္တဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားတစ္ခုမွာ သႀကၤန္အက ကေပးၿပီး ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ႔ အခန္းက႑ကေန ပါ၀င္ကူညီခဲ႔ဘူးတယ္။

ကဲ....ဆက္ၿပီးေတာ႔ သူတို႕အဖြဲ႔အေၾကာင္း ဆက္ဖတ္ရေအာင္။

Women's Federation For World Peace (WFWP)

WFWP အဖြဲ႕ကို ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ Dr. Hak Ja Jan Moon ဆိုတဲ႕ ကိုရီးယား အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ဦး က စတင္တည္ေထာင္ခဲ႔ၿပီး အခုဆိုရင္ ႏိုင္ငံေပါင္း ၉၀ ေက်ာ္မွာ ႐ံုးခြဲေတြ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ႔ပါၿပီ။ အဓိကထား ေဆာင္႐ြက္တဲ႔ လုပ္ငန္းေတြကေတာ႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အကူအညီရ႐ိွေရး၊ ပညာေရးေထာက္ပံ႔မႈ လုပ္ငန္းမ်ား၊ အိပ္စ္ေရာဂါ ကာကြယ္ေရး ပညာေပး လုပ္ငန္းမ်ား၊ တကိုယ္ေရသန္႔႐ွင္းမႈ နဲ႔ အာဟာရျပည့္၀စြာ စားေသာက္မႈ ပညာေပး လုပ္ငန္းမ်ား၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ား စသျဖင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
WFWP အဖြဲ႔ ဟာ ကမၻာ႔ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕ႀကီး ရဲ႕ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရးေကာင္စီ မွာအေထြေထြ အၾကံေပး NGO အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုအေနနဲ႔ လဲရပ္တည္ေနတာ ျဖစ္တယ္။

WFWP ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္

“ကမၻာႀကီး ဟာ မိသားစုတစ္စုပဲ ျဖစ္တယ္” ဆိုတဲ႔ခံယူခ်က္ကို လက္ကိုင္ထားကာ ကမၻာႀကီးသာယာၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိုဦးတည္ျခင္း၊
အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ကေလးမ်ားရဲ႕ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ကိုအဓိကထားၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတံတား (peace of bridge) ေဆာက္လုပ္ျခင္း။

WFWP, Japan

ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံ ရဲ႕ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ အနယ္နယ္မွာ WFWP ရဲ႕ ႐ံုးခြဲေတြ႐ိွၿပီး ႏိုင္ငံအသီးသီး အတြက္တာ၀န္ယူ ေဆာင္႐ြက္ေနၾကတယ္။ ဥပမာဆိုရင္ ကၽြန္မ ေနတဲ႔ၿမိဳ႕က WFWP အဖြဲ႔ခြဲဟာ ကင္ညာႏိုင္ငံ ရဲ႕ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ ေထာက္ပံ့ကူညီတဲ႔ လုပ္ငန္းေတြကို တာ၀န္ယူရတာတဲ႔။ ကင္ညာႏိုင္ငံ အတြက္ ရံပံုေငြ႐ွာတဲ႔ ေစ်းေရာင္းပြဲနဲ႔ ဂီတပြဲေတာ္ကို ကၽြန္မရဲ႕ေအာ္ခစန္တို႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္နဲ႔ သြားေရာက္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ကင္ညာႏိုင္ငံကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သြားေရာက္ခဲ႔ၿပီး ကေလးေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ႔တဲ႔ ဂ်ပန္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးနဲ႔လဲ ေတြဆံုခြင့္ရခဲ႔တယ္။ သူက ကင္ညာမွာ မူလတန္းေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ေပးခဲ႔တဲ႔ အေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ အိမ္တြင္းမႈသင္တန္းေတြ၊ က်န္းမာေရးေစာင္႔ေ႐ွာက္မႈ လုပ္ငန္းေတြလုပ္ခဲ႔တဲ႔ အေၾကာင္း ဗြီဒီယို ဆလိုက္ေတြနဲ႔ ျပသသြားတယ္။

ေနာက္ထပ္ေျပာျပခ်င္တာက ဂ်ပန္မွာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသူေလးေတြ အတြက္လဲ ေထာက္ပံ႔မႈ ေတြျပဳလုပ္ေပးတဲ႔ အေၾကာင္းပါ။
ဂ်ပန္မွာ႐ိွတဲ႔ WFWP အဖြဲ႔ခြဲေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသူေလးေတြအတြက္ ဂ်ပန္စကားေျပာၿပိဳင္ပြဲကို တစ္ႏွစ္တစ္ခါ က်င္းပေပးပါတယ္။ (အေပၚမွာေရးခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။) အဲဒီၿပိဳင္ပဲြမွာ ၀င္ၿပိဳင္တဲ႔သူေတြအားလံုးကို ဆုေပးပါတယ္။ ဒါ႕အျပင္ ပညာသင္ ေထာက္ပံ႔ေၾကးကို တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ေယာက္ (တၿမိဳ႕နယ္စီမွာ) ေ႐ြးခ်ယ္ ေထာက္ပံ႔ေပးတဲ႔ လုပ္ငန္းေတြကို လဲလုပ္ပါေသးတယ္။

WFWP မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလုပ္တာ၀န္မ်ားမွ ရပ္နားၿပီး တဲ႔အခ်ိန္မွာ မိမိရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔ ေငြေတြကို လူမႈေရးလုပ္ငန္း ေတြမွာ ျမဳပ္ႏွံလုပ္ေဆာင္ေနၾကသူေတြ ပဲျဖစ္ပါတယ္။

WFWP ရဲ႕အဖြဲ႕၀င္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ၀င္ေၾကးနဲ႔ လစဥ္ေၾကးေတြကို ေပးသြင္းေနၾကၿပီး လူအမ်ား အက်ိဳးအတြက္၊ “ကမၻာႀကီးဟာ မိသားစုတစ္ခု” ဆိုတဲ႔ ခံယူခ်က္နဲ႔ မျပည့္စံုေသးတဲ႔ မိသားစု၀င္ေတြကို ေထာက္ပံ႔ကူညီတဲ႔ ၊လြန္စြာမွ မြန္ျမတ္ေကာင္းမြန္လွတဲ႔ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကသူမ်ားပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ဂုဏ္ျပဳ ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္႐ွင္။

အေသးစိတ္ သိလိုပါလွ်င္----http://www.wfwp.org/wfwpi/index.cfm မွာဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဗြီဒီယို ကို ဒီမွာၾကည့္ပါ
http://www.wfwp.org/wfwpi/index.cfm?SectionGroupsID=2&SectionListsID=2&PageID=65

သိထားသမွ်ေလးေရးလိုက္တာပါ။

သူတို႔ဆီက Open Campus

ဂ်ပန္က တကၠသိုလ္ေတြမွာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ Open campus ဆိုတဲ႔ အစီအစဥ္ ကိုလုပ္ၾကတယ္။

Open campus ဆိုတာဘာလဲ ဆိုေတာ႔ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ တကၠသိုလ္ အသီးသီးကို သြားၿပီး ေလ့လာေရး ကြင္းဆင္းခြင့္ ရၾကတာပါ။

ဂ်ပန္မွာ အထက္တန္းက (၃) ႏွစ္တက္ရၿပီး အမ်ားအားျဖင့္ အထက္တန္း ဒုတိယႏွစ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြက Open campus ကိုလာေလ့လာၾကတယ္။ သူတို႕ေတြဟာ အထက္တန္းေက်ာင္း ေအာင္ၿပီးရင္ ဘယ္ဘာသာရပ္ ကိုေ႐ြခ်ယ္ၿပီး တကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္ေျဖမယ္ ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဖို႕၊ မိမိ ကိုယ္တိုင္ စိတ္ပါ၀င္စားၿပီး သင္ယူေလ႔လာခ်င္တဲ႔ ဘာသာရပ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ဒီOpen campus ဆိုတဲ႔ အစီအစဥ္ကို တကၠသိုလ္ေတြက (၂)ရက္တိတိ ျပဳလုပ္ေပးတာေလ။

အဲဒီ Open campus အတြက္ တကၠသိုလ္မွာ ႐ိွတဲ႔ ဌာနအသီးသီးဟာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ၾကရတယ္။
အဲဒီအတြက္ ဆရာတစ္ေယာက္က တာ၀န္ယူရၿပီး တာ၀န္ယူရတဲ႔ ဆရာက ဌာနမွာ ႐ိွတဲ႔ ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာေတြဘယ္လို ျပင္ဆင္သင့္တယ္ ဆိုတာ အႀကံေပး ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲ ရတာပဲ။
ဒီႏွစ္မွာလဲပဲ ကၽြန္မတို႕ ဌာနက Open campus အတြက္ တစ္လေလာက္ႀကိဳတင္ၿပီး ျပင္ဆင္ခဲ႔ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ Lab က Theoretical Lab ျဖစ္တဲ႔အတြက္ အထက္တန္းအဆင့္ နာလည္ႏိုင္မဲ႔ ဘာသာရပ္နဲ႔ပတ္သက္တာေတြကို ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကၿပီး Poster ေတြနဲ႔ ကေလးေတြ စိတ္၀င္စားမဲ႔ Quiz ေလးေတြ ဖန္တီးခဲ႔ၾကတယ္။ Experimental Lab ေတြကလဲ လက္ေတြ႔ခန္းအေသးေလးေတြ၊ စက္ပစၥည္း ကိရိယာေတြ ျပင္ဆင္ၾက ၊ Poster ေတြ၊ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ ျပင္ဆင္ၾကနဲ႔ အားလံုးလိုလို မအားၾကရပါဘူး။

အဲဒီလို လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ရတဲ႕အတြက္ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈ နဲ႔ မိမိရဲ႕ ဘာသာရပ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္၀င္စားမႈ ႐ိွေအာင္ တင္ျပ႐ွင္းလင္းႏိုင္မႈ စတဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြကို တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ ရခဲ႔တဲ႔ အခြင့္အေရးေကာင္း တစ္ခုပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ Open campus ေန႕ကို ေရာက္လာပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႕လဲ ဌာနကို အခ်ိန္မွီ သြားေရာက္ရၿပီး ေက်ာင္းသားေလးေတြ လာရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနဖို႔ ျပခန္းကို ျပင္ဆင္ထားရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ တကၠသိုလ္နဲ႔ နီးတဲ႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွာ ႐ိွတဲ႔ ေက်ာင္းအသီးသီက အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ေလးေတြဟာ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးေတြ အသီးသီး ၀တ္ဆင္ထားၾကၿပီး ဘစ္ကားႀကီးေတြနဲ႔ ေရာက္လာၾကပါၿပီ။

Campus ရဲ႕အ၀င္၀မွာ ႀကိဳဆိုေရး အဖြဲ႕႐ိွၿပီး အဲဒီအဖြဲ႕ကေန campus ရဲ႕ လမ္းၫႊန္ေျမပံု နဲ႔ ျပခန္းျပင္ဆင္ထားမဲ႔ အခန္းနံပါတ္ ေတြပါတဲ႔ စာ႐ြက္ေလးေတြ စသျဖင့္ ေ၀ငွေပးၿပီး ေက်ာင္းသားေလးေတြ အတြက္လိုအပ္တဲ႕ လမ္းၫြန္မႈ ေတြကို လုပ္ေဆာင္ေပးတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ေမးခြန္း(၅)ပုဒ္ပါတဲ႔ စာ႐ြက္ေလးတစ္႐ြက္လဲ ပါတယ္ေလ။ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ အဲဒီေမးခြန္း (၅)ပုဒ္ကို ေျဖႏိုင္ဖို႕အတြက္ အနည္းဆံုး ဌာန(၅)ခုကို သြားေရာက္ေလ့လာရမွာ ျဖစ္တယ္။ ေကာင္းတဲ႕ အစီအစဥ္တစ္ခုပဲ ေခ်ာင္ခိုေနလို႕မရေတာ႔ဘူးေပါ႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ ႏွစ္ေယာက္တြဲ၊ သံုးေယာက္တြဲ စသျဖင့္ အုပ္စုဖြဲ႔ ၿပီး သြားၾကသလို တစ္ခ်ိဳ႕ ကလဲ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ဌာနေပါင္းစံု လိုက္ၿပီး ေလ႔လာၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။

Poster ေတြ၊ စက္ပစၥည္းေတြ ခင္က်င္းျပသထား တဲ႔ ျပခန္းအသီးသီးမွာ တာ၀န္႐ိွ ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသားေတြဟာ တစ္ဖြဲဖြဲ ေရာက္႐ိွလာၾကတဲ႔ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြကို နားခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ပင္မ႐ိွပဲ အားတက္သေရာ ႐ွင္းလင္းျပသၾကတယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေတြအျပင္ undergraduate တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ကပါ မိမိတို႔ ဘာသာရပ္နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ႔ ျပခန္းေတြကို လာေရာက္ၾကည့္႐ႈ ေလ႔လာၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။

အထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးေတြ အေနနဲ႕လဲ မိမိတို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ဘာသာရပ္ဌာန အသီးသီးကို သြားေရာက္ ေလ့လာခြင့္ရၿပီး မသိနားမလည္တာေတြကို ေမးျမန္းႏိုင္ၾကတယ္။ မနက္ပိုင္းကေနစၿပီး ညေနပိုင္း အခ်ိန္အထိ တစ္ေနရာ၀င္ တစ္ေနရာထြက္နဲ႔ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ၀င္ေရာက္နားေထာင္ ၾကည့္႐ႈၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႕ေလးေတြဟာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ကိုလာေရာက္ခြင့္ရတဲ႕ အတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ တက္ႂကြေနၾကတာေပါ႔။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႕ေလးေတြဟာ အထက္တန္း ေအာင္ျမင္ၿပီး တဲ႔ေနာက္ မိမိ စိတ္ပါ၀င္စားတဲ႔ ဘာသာရပ္ကို စိတ္ႀကိဳက္ေ႐ြးခ်ယ္ခြင္႔ ႐ိွၾကတယ္ေလ။ ဘယ္ဘာသာရပ္မဆို တကၠသိုလ္၀င္ခြင္႔ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုၾကရတယ္။ အထက္တန္းမွာ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ျဖစ္သြားလို႔ ကိုယ္သင္ယူေလ႔လာခ်င္တဲ႔ ဘာသာရပ္ကို မသင္ယူႏိုင္မွာ မပူရပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ႔ ဘြဲ႔တစ္ခုရၿပီးမွ (ဒါမွမဟုတ္) ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ႔ အခ်ိန္တစ္ခုမွာ ေနာက္ထပ္ဘာသာရပ္တစ္ခုကို စိတ္၀င္စားၿပီး ေလ႔လာခ်င္တယ္ ဆိုရင္လဲ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ ထပ္ေျဖ၊ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္က ျပန္စၿပီး တက္ႏိုင္တဲ႔ အခြင့္အေရးလဲ ႐ိွတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ႔ ဘာသာရပ္ ေ႐ြးခ်ယ္မႈ မွားယြင္းခဲ႔လို႔ စိတ္မ၀င္စားပဲ သင္ယူေနရတဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳးလဲ မ႐ိွေတာ႔ပါဘူး။

သြားခဲ႔တဲ႔ဂီတပြဲေတာ္တစ္ခု

ေမာင္ေလး NY အပ်င္းေျပဖတ္္ဖို႕-

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ပတ္ေလာက္က မမေနတဲ႔ Sendai ၿမိဳ႕မွာ က်င္းပခဲ႔တဲ႔ Jazz Festival ကိုသြားခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တယ္။ အယင္ႏွစ္ေတြက ဒီပြဲေတာ္႐ိွတယ္ ဆိုတာၾကားမိေပမယ္႔ မသြားျဖစ္ခဲ႔ပဲ ဒီႏွစ္မွပဲ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သြားျဖစ္ေတာ႔တယ္။ အဲဒီပြဲေတာ္ကို Kotodai ပန္းၿခံ နဲ႔ အဲဒီပန္းၿခံ နားက Johzenji ဆိုတဲ႔ လမ္းမႀကီးတစ္ေလ်ာက္မွာ က်င္းပတယ္။ အဲဒီပန္းၿခံနဲ႔ Johzenji လမ္းမႀကီးကေတာ႔ Sendai ၿမိဳ႕ မွာ ပြဲေတာ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး က်င္းပတဲ႔ေနရာေပါ႕။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း စက္တင္ဘာလရဲ႕ ဒုတိယအပတ္ စေနနဲ႕ တနဂၤေႏြေန႔ မွာ မနက္ ၁၁နာရီေလာက္ကစၿပီး ည ၉နာရီေလာက္ထိ က်င္းပၾကတယ္။ ဒီပြဲေတာ္ကို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က တီး၀ိုင္း အဖြဲ႕ေတြ အမ်ားႀကီး လာၿပီးတီးမႈတ္ၾကတာေပါ႕။ စုစုေပါင္း တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ ၇၀၀ေက်ာ္ ေလာက္ ႐ိွတယ္။ ဂ်ပန္မွာ အႀကီးဆံုး ဂီတပြဲေတာ္ႀကီး တစ္ခုျဖစ္တယ္တဲ႔။ Jozenji လမ္းမႀကီးက ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ သစ္ပင္ႀကီးေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႕ လမ္းလယ္ေခါင္မွာလဲ အေတာ္က်ယ္တဲ႔ လမ္းလယ္ကၽြန္း႐ိွၿပီး အဲဒီကၽြန္းရဲ႕ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာလဲ သစ္ပင္ႀကီးေတြက စီတန္းေနတယ္။ သစ္ပင္ေတြရဲ႕အလယ္ ကၽြန္းေပၚမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လမ္းေလွ်ာက္လို႕ရတဲ႔ လမ္းေလး႐ိွၿပီး ထိုင္ခံုေလးေတြလဲ႐ိွတယ္ေလ။

Johzenji လမ္းမႀကီးဘက္ကို ၀င္လိုက္တာနဲ႕ တီးလံုးသံေတြ ကိုၾကားရၿပီး လမ္းလယ္ေခါင္ ကၽြန္းေလးေပၚမွာ အျဖဴေရာင္ အမိုးေလးေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ တီးမႈတ္ ေနၾကတဲ႔ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ေလးေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႕ရၿပီး လမ္းမႀကီးရဲ႕ ပလက္ေဖာင္းေဘး မွာလဲ တီးခတ္၊ သီဆို ေဖ်ာ္ေျဖ ေနၾကတဲ႕ တီး၀ိုင္းေတြ လဲရိွတယ္။ လူေတြက သူတို႕ႏွစ္သက္တဲ႔ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ေတြ ေရွ႕မွာ ယဥ္ေက်းစြာနဲ႕ရပ္ၿပီး လက္ခုပ္ တေျဖာင္းေျဖာင္း တီးၿပီး အားေပးၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေကာင္မေလး ငယ္ငယ္ေလးေတြဆို စီးခ်က္နဲ႕အညီ လိုက္ၿပီး ခႏၱာကိုယ္ေလးေတြက ယိမ္းခါေနၾကတယ္။ မမတို႕လဲ တီး၀ိုင္း တစ္ခုၿပီး တစ္ခုေျပာင္းၿပီး နားေထာင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ တီး၀ိုင္းေတြဆို လူေတြမ်ားလြန္းၿပီး တိုးမေပါက္ေတာ႔လို႔ ျပန္လွည္႕ခဲ႔ရတယ္။ မမက ဆူဆူညံညံ တီးလံုးေတြကို မႏွစ္သက္ တတ္ခဲ႔ေပမယ္႔ ဒီမွာေတာ႔ လာနားေထာင္တဲ႔ ပရိတ္သတ္ဟာ ေအာဟစ္ ဆူညံျခင္းမ႐ိွပဲ တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ ဂီတသံစဥ္ေတြကို ခံစားမႈအျပည္႕နဲ႕ အားေပး ေနၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႕နဲ႕အတူတူ ၀င္ေရာက္ နားေထာင္ ခံစားရင္း ဂီတသံစဥ္ အမ်ိုးမ်ိဳးကို နားေထာင္ၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္ ေနခဲ႔တယ္။ တစ္ေနရာစီမွာ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ေတြက အလွည္႔က် တစ္ဖြဲ႕ၿပီး တစ္ဖြဲ႕ေျပာင္းၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ လမ္းမႀကီးတစ္ေလ်ာက္ လွည့္ပတ္နားေထာင္ရင္း ဗိုက္ဆာလာတာနဲ႔ မုန္႔ဆိုင္ေတြရိွတဲ႕ Kotodai ပန္းၿခံ ဘက္ကို ထြက္ခဲ႔တယ္။

Kotodai ပန္းၿခံ ထဲမွာေတာ႔ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕ႀကီးေတြက စင္ျမင့္ ႀကီးေပၚမွာ တီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖေနတာ ေတြ႕ရတယ္။
ဒီဘက္မွာလဲ မုန္႔ဆိုင္တန္းေတြ၊ အေဖ်ာ္ရမကာဆိုင္တန္းေတြနဲ႔ လူေတြ တိုးမေပါက္ေအာင္ စီကားေနတယ္။ မုန္႔ဆိုင္တန္းေတြကို လိုက္ၾကည့္ရင္း မုန္႔ဆိုင္တစ္ခု ေ႐ွ႕မွာ လူတန္း႐ွည္ႀကီး တန္းစီေနတာေတြ႕လုိ႕ ဘာဆိုင္လဲလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ Sendai ၿမိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ႀကီး စားစရာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ႔ ဂ႐ူတန္း(ႏြားလွ်ာ) ယာခိ(အကင္) ဆိုင္ျဖစ္ေနပါေပါ႕လား။



ယာခိနိခု(အသားကင္)ဆိုင္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဂ်ပန္ရိုးရာ မုန္႔ဆိုင္ ေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ မမတို႕ဆီက မုန္႔လင္မယား (မုန္႔အုပ္ကေလး) နဲ႔ပံုစံတူတဲ႔ မုန္႕လဲရိွတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႕ရဲ႕မုန္႕က မုန္ႏွစ္ကို မုန္႔လုပ္တဲ႔ ခြက္ကေလးေတြထဲ ေလာင္းထည့္ၿပီး တေကာလို႕ေခၚတဲ႔ ေရဘ၀ဲ အသားေတြကို ေသးေသးေလး တံုးၿပီး ထည့္ထားတာ။


ဒီလိုနဲ႔ ဘာစားရမလဲ ႐ွာရင္း မုန္႕ႏွစ္ထဲမွာ ပုစြန္ေျခာက္အေသးေလးေတြ၊ ငါးနဲ႕လုပ္ထားတဲ႔ အမႈန္႕ေလးေတြ ထည့္လိပ္ၿပီး ေၾကာ္ထားတဲ႕ မုန္႕တစ္ခုနဲ႕ (မုန္႔ေရပါးကို သတိရမိတယ္၊ တူေတာ႔မတူပါဘူး) ၀က္သားကင္ ႀကီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္း၊ ေသာက္စရာ တစ္ဗူး၀ယ္ၿပီး ထိုင္စားဖို႕ ေနရာ လိုက္ရွာတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ စားေသာက္စရာေတြ ၀ယ္ၿပီး သစ္ပင္ေအာက္ေတြမွာ၊ ပန္းခံုေတြေပၚမွာ ထိုင္ၿပီးစားေသာက္ရင္း အပန္းေျဖေနၾကတယ္။ မမတို႕လဲ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ထုိင္ၿပီးစားေနတံုး စတိုင္က်က် ဟန္လုပ္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ႔ ေခြးကေလး တစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လို႔ွ သေဘာက်ၿပီး ဓာတ္ပံု ႐ိုက္လာခဲ႔ေသးတယ္။ (ဒီမွာက အိမ္ေမြး တိရစၧာန္ေတြကို သားသမီးလို သေဘာထားၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။)

မမ အဓိကထား ေျပာျပခ်င္တာကေတာ႔ မုန္႕ဆိုင္တန္းေတြ နားမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ဆိုင္ေလးတစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီဆိုင္ေလးရဲ႕ အမည္က Recycle station လို႕ ဂ်ပန္လို katakana နဲ႔ေရးထားပါတယ္။

တကယ္တမ္းေတာ႔ အဲဒီဆိုင္ေလးဟာ အမိႈက္ေတြကို စနစ္က်စြာ အမ်ိဳးအစားခြဲၿပီး သိမ္းဆည္းေပးတဲ႔ ေနရာေလး တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ Recycle station မွာ ေတြ႕ခဲ႔ရတာကေတာ႔ ျခင္းေတာင္းေလးေတြ နဲ႕ စားပြဲခံုမွာ စာကပ္ထားပါတယ္- ပလပ္စတစ္၊ သံဗူး၊ pet bottle၊ တစ္ခါသံုးခြက္၊ ၀ါးတူ၊ ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္တဲ႔ ပိုက္၊ စားႄကြင္းစားက်န္အမိႈက္ စသျဖင့္ ေရးထားၿပီး အမိႈက္လာထည့္သူေတြကို စနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ ကူညီေပးေနတဲ႔ သူေတြကို ေတြ႔ခဲ႔ရပါတယ္။ ဂ်ပန္ လူမ်ိဳးေတြဟာ အမိႈက္ပစ္တဲ႔ေနရာမွာ အလြန္စည္းကမ္း႐ိွလွပါတယ္။ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလွတဲ႔ ဒီပြဲေတာ္ႀကီးမွာ အမိႈက္တစ္စမေတြ႕ခဲ႔ရပါဘူး။ အမိႈက္ပစ္တဲ႔သူေတြနဲ႔ Recycle station မွာ အမိႈက္သိမ္းေပးေနတဲ႔ သူေတြဟာ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ ႐ိွၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မုန္႔၀ယ္စားလိုက္ တီး၀ိုင္းေတြဘက္ ပတ္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေမွာင္စပ်ိဳး လာခဲ႔ပါၿပီ။ ပြဲေတာ္ႀကီးကေတာ႔ ဂီတသံေတြနဲ႔ ဂီတခ်စ္သူေတြနဲ႔ စည္ကားေနဆဲပါပဲ။

မမတို႕ ႏိုင္ငံမွာလဲ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ေကာင္းလွတဲ႔ ျမန္မာ႔႐ိုးရာ ပြဲေတာ္ေတြကို စည္းကမ္း႐ိွစြာ၊ သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္စြာ ဆင္ႏႊဲႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းလိုက္ေလမလဲ လို႔ အိမ္အျပန္ လမ္းမွာ ေတြးေတာ လာမိပါတယ္္။

http://www.city.sendai.jp/kikaku/kokusai/english/art.html

http://www.sentabi.jp/1000/0007/0000/1000000700000002.html

Preparation

ျပင္ဆင္ျခင္း

လူ႔ေဘာင္ေလာက အတြင္းမွ လူသားမ်ားသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အက်င့္စ႐ိုက္ ကြဲျပားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ မိမိတို႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ဗာဟီရ ကိစၥအ၀၀အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေသာ အက်င့္စ႐ိုက္႐ိွသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ဒီေကြ႕ေရာက္ ဒီတက္ႏွင့္ေလွာ္၊ ဟိုေကြ႕ေရာက္ ဟိုတက္ႏွင့္ေလွာ္ ဆိုသလို အလိုက္သင့္ လုပ္ေဆာင္တတ္ေသာ အက်င့္စ႐ိုက္႐ိွၾကသည္။

ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္ကၽြႏ္ုပ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရာတြင္ ပထမအမ်ိဳးအစားတြင္ ပါ၀င္ေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ ညစဥ္အိပ္ရာတြင္း ေရာက္ခ်ိန္၌ ေနာက္တစ္ေန႕လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကို စိတ္တြင္းမွ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို အၿမဲလုပ္ေဆာင္ေလ႔ ႐ိွသကဲ႔သို႕ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ကိစၥမ်ားကို စာျဖင့္ ေရးခ်ထားၿပီး ၿပီးစီးသြားေသာ ကိစၥမ်ားကို အမွတ္ျခစ္ထားျခင္း စသည္တုိ႕ကိုလည္း လုပ္ေဆာင္ေလ႔႐ိွပါသည္။

ယခုအခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မွ အနားယူၿပီး မူလအိမ္႐ွင္မတာ၀န္ကို ျပန္လည္ထမ္းေဆာင္ေနရသူ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္း အေလ႔အထမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္း မ႐ိွေသးပါ။ သာမန္အိမ္မႈ ကိစၥမ်ား၊ ေစ်း၀ယ္ရမည့္ကိစၥမ်ား၊ ဟင္းလ်ာခ်က္ျပဳတ္ရမည့္ ကိစၥမ်ား ကိုလုပ္ငန္းခြင္တြင္ ႐ိွစဥ္က မိမိတာ၀န္မ်ားကို စနစ္တက် ၿပီးစီးရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္သည့္နည္းတူ ယခုလည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို ေဆာင္႐ြက္ေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိကဲ႔သို႕ ေဆာင္႐ြက္လ်က္႐ိွေနစဥ္မွာပင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္ကၽြႏ္ုပ္ သတိမမူဘဲ ”ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥတစ္ခုကို အေလးထား အပါတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ေနမႈ ကိုသိ႐ိွလာရပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ျပဳလုပ္ေနေသာ ျပင္ဆင္ျခင္း ကိစၥမွာ ကၽြႏ္ုပ္ဘ၀အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး ကိစၥတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနေၾကာင္းလဲ သတိျပဳမိလာပါသည္။ အသက္အပိုင္း အျခားအားျဖင့္ (၆၀) ေက်ာ္၍ တတိယအ႐ြယ္သို႕ ၀င္ေရာက္လာျပီးျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး ျပင္ဆင္ရမည့္ ကိစၥမွာ ”ေသျခင္းကို အေကာင္းဆံုးနည္းျဖင့္ ရင္ဆိုင္ရန္” အစြမ္းကုန္ ျပင္ဆင္ရမည့္ ကိစၥသာ ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာ၀န္တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ မိမိမ်က္ေမွာက္တြင္ အနည္းနည္းအဖံုဖံုျဖင့္ လူ႕ေလာကမွ ထြက္ခြာသြားသူတို႕ကို ႀကံဳဆံုခဲ႔ရေပါင္း မနည္းပါ။ အခ်ိဳ႕လည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္သြားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ ႐ွင္ေတာ္ျမတ္စြာဘုရား၏ ေဒသနာ အရ -

• မိမိေသရမည့္ အခ်ိန္ကို မည္သူမွ မသိၾကပါ။
• မိမိ မည္သည့္ေရာဂါျဖင့္ ေသရမည္ကို မည္သူမွ မသိၾကပါ။
• မိမိ မည္သည့္ သုသာန္တြင္ ေခါင္းခ်ရမည္ ကို မသိၾကပါ။
• ေသၿပီးေနာက္ လားရမည့္ ဂတိကို မသိၾကပါ။

မေသျခာ မေရရာလွေသာ ေသျခင္းကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္း ကိစၥကို လူတိုင္းျပဳလုပ္သင့္ၾကသည္။ သို႕ရာတြင္ အ၀ိဇၨာ ဖံုးလႊမ္းေသာ လူျဖစ္စဥ္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရမည့္ ကိစၥကို သတိမရခ်င္ပါ။ ေမ႔ထားခ်င္ပါသည္။ ေမ႔ပင္ေအာက္က လူသားတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အသက္(၄၀) အ႐ြယ္ေရာက္သည့္ တိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ျခင္း ကိစၥကို ေမ႔ေလ်ာ႔ေနမိခဲ႔သည္။ အေၾကာင္းအားႀကီးေသာ ကံတရား၏ ေထာက္ပံ႔မႈ ေၾကာင့္စစ္မွန္ေသာ ဗုဒၶအယူ၀ါဒ အရိပ္ေအာက္တြင္ ေရာက္ေနခဲ႔ေသာ္လည္း မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦး အျဖစ္သာ႐ိွေနခဲ႔ပါသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ သာမန္မွ်သာ သိကၽြမ္းေသာ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦး အိမ္သို႕ေရာက္လာပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္အား“ ၀ိပႆနာတရားကို အားထုတ္ဘူးပါၿပီလား” ဟုေမးပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း အားမထုတ္ဘူးေသးေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ “အားထုတ္ၾကည့္စမ္းပါ၊ ထူးျခားပါတယ္” ဟုေျပာတာကို ကၽြႏ္ုပ္၏စိတ္ထဲတြင္ စြဲ၀င္မွတ္မိေနခဲ႔ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ မည္ကဲ႔သို႕ အစပ်ိဳးရမည္ကို မသိႏိုင္ခဲ႔ပါေခ်။

တစ္ခုေသာ သႀကၤန္ကာလတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ သမီးႀကီးက လမ္းစတစ္ခုကို ႐ွာေဖြေတြ႕႐ိွခဲ႔ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္အား ထုိလမ္းသို႕ ပို႔ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ၀ိပႆနာလမ္းကို အစပ်ိဳးခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ သမီးႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သႀကၤန္ကာလ ေရာက္တိုင္း ထုိလမ္းအတိုင္း ၅ ႏွစ္ခန္႕ ၀ိပႆနာတရားကို ျမည္းစမ္းခဲ႔ရပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ေရရရာရာ သေဘာေပါက္ နားလည္မႈ မရခဲ႔ပါ။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေဟာစဥ္တရားစာအုပ္မ်ား ႏွင့္ တိတ္ေခြအခ်ိဳ႕ ကိုစုေဆာင္းမိခဲ႔ပါသည္။ (ယခုအခ်ိန္တြင္ ၄င္းစာအုပ္မ်ားမွာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ လြန္စြာ အားထားရေသာ၊ လြန္စြာ တန္ဘိုး႐ိွေသာ စာအုပ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။)

လုပ္ငန္းခြင္ အတြင္းမွာပင္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ (၁၅)ရက္၊ ရက္(၂၀) ခန္႔ တရားရိပ္သာသို႕ ၀င္ေရာက္အားထုတ္မႈ ႐ိွခဲ႔ပါသည္။ ရိပ္သာမွာ ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးမ်ား ၫႊန္ျပသည့္အတိုင္း လိုက္နာ၍ အပါတ္တကုတ္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ေရေရရာရာ သေဘာေပါက္နားလည္မႈ မ႐ိွခဲ႔ပါ။ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ျခင္းဟူေသာ အားႀကီးေသာ အေထာက္အပံ႔ေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို မည္ကဲ႔သို႔ ရင္ဆိုင္ႏိုင္သည္ ဆိုသည့္အခ်က္ သာလွ်င္သေဘာေပါက္ခဲ႔သည္။ သို႔ရာတြင္ ၀န္ထမ္းဘ၀၏ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္မ်ားကို အတိမ္းအေစာင္း မခံပဲ အာ႐ံုႏွစ္သြင္းေနရခ်ိန္တြင္ ၀ိပႆနာ၏ သေဘာသဘာ၀ကို အျပည့္အ၀ ခံယူႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ေ႐ွ႕တြင္ ေဖာ္ျပသကဲ႔သို႕ ေသျခင္းကိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ အတြက္ “ျပင္ဆင္မႈ” ကိစၥမ်ားကိုလည္း ေ႐ွ႕တန္းတင္ႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ လုပ္ငန္းခြင္မွ အနားယူခါနီးခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္တြင္ အေတြးတစ္ခု ၀င္ေရာက္ေနရာ ယူခဲ႔သည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ အလုပ္တာ၀န္မ်ား ၿပီးဆံုး အနားယူခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ တစ္ခုတည္းေသာ အာ႐ံုႏွစ္၀င္ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း မေနာအာ႐ံုတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ႔သည္။

လုပ္ငန္းတာ၀န္မွ အနားယူၿပီးခ်ိန္တြင္ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္မ်ားႏွင့္ လမ္းခြဲရျခင္းသည္ ႀကီးမားေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမ်ားကို မႏိုင္မနင္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ သယ္ယူခဲ႔ရၿပီး ပစ္ခ်ခဲ႔ရသျဖင့္ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးသြားသူ တစ္ဦးကဲ႔သို႕ ခံစားမႈမ်ား ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ေပါ႕ပါးျခင္း၏ အရသာကို ထူးျခားစြာ ခံစားရခဲ႕သည္။ မိမိဘ၀အတြက္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကိုလဲ ေအးေဆးစြာ ေတြးေတာစီမံႏိုင္ခဲ႔သည္။

ကၽြႏ္ုပ္၏ မိသားစုတြင္ မိခင္၊ ဖခင္၊ အစ္မလတ္ ႏွင့္ အစ္ကို တို႕ ဘ၀တစ္ပါးသို႕ ေျပာင္းသြားခဲ႔ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္မ်ား၏ “ေနာက္ဆံုးခ်ိန္” မ်ားကို ကၽြႏ္ုပ္ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ ၾကည့္မိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဖခင္ႀကီးမွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္သူေတာ့ မဟုတ္လွပါ။ မိခင္ႀကီး ကိုးကြယ္ေသာ ဗုဒၶအယူ၀ါဒ ကိုလည္း ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္သူလည္း မဟုတ္ပါ။ ဖခင္ႀကီးသည္ အသက္ (၆၈) ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ အသည္းေရာဂါ ျဖင့္ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။ ေသျခင္းတရာကို ရင္ဆိုင္ရန္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥမ်ား ႐ိွခဲ႔ဟန္ မတူပါ။ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၏ အယူ၀ါဒ အရ ဘုရားသခင္၏ ရင္ခြင္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ခိုလံႈရမည္ ဟုသာ သိထားခဲ႔ပါလိမ္႔မည္။ ေ၀ဒနာကိုျပင္းထန္စြာ ခံစားရင္း ကြယ္လြန္ခဲ႔ရွာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ မိသားစုမွ ဒုတိယ ကြယ္လြန္ခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္ကိုျဖစ္သည္။ ယိုဒယားျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ ေနထိုင္ခဲ႔ၿပီး ဥပေစၧဒကံေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ႔ရေၾကာင္း သိခဲ႔ရသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးအခ်င္းမ်ားရာမွ ေသနတ္ဒဏ္ရာရကာ ေသဆံုးခဲ႔ရသည္ဟု ၄င္း၏ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ မိသားစုက သတင္းပို႕၍ သိခဲ႔ရသည္။ ေဒါသျဖင့္ ေသဆံုးခဲ႔ရသည္မွာ သိသာလွသည္။ ဗုဒၶ၏ ေဒသနာေတာ္အရ ေဒါသျဖင့္ ေသဆံုးလွ်င္ အပါယ္ေလးဘံု သို႕သာေရာက္မည္ မွာမလြဲပါ။ တတိယေျမာက္ ကြယ္လြန္ခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ အစ္မလတ္ ျဖစ္သည္။ အစ္မလတ္မွာ ရင္ၾကပ္ပန္းနာ ေရာဂါႏွင့္ ႏွလံုးေရာဂါ ခံစားေနရသူျဖစ္သျဖင့္ သူမဘာသာလည္း အခ်ိန္မေ႐ြး ေသဆံုးႏိုင္ေၾကာင္း သိထားသူ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ေသဆံုးျခင္း ကိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကို လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ သူမ၏ က်န္းမာေရး အေျခေနအရ ထိေရာက္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ သူမမကြယ္လြန္မီ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တြင္ (သူမမွာ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ႔သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ သားသမီးမ်ားကို သံေယာဇဥ္ႀကီးစြာ တြယ္တာခဲ႔ၿပီး စာေပသင္ၾကားျခင္းကို ေန႔တစ္ဓူ၀ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔သည္။ ကေလးမ်ားစာေမးပြဲ အၿပီး တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကိုေ႐ြးခ်ယ္ခဲ႔သည္။ ) မဟာစည္သာသနာ႔ ရိပ္သာသို႕ တရားအားထုတ္ ရန္ သြားေရာက္ခဲ႔သည္။ မဟာစည္သာသနာ႔ ရိပ္သာ၏မူအရ က်န္းမာေရး အလံုးစံု ျပည့္စံုသူမ်ားပင္ တရားက်င့္ႀကံျခင္း ကိစၥကို ပင္ပန္းစြာ လုပ္ေဆာင္ရသည္။ သူမ၏ ယိုယြင္းေနေသာ က်န္းမာေရးက သမာဓိရေလာက္ေအာင္ပင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ခႏၵာ၊ အယတန၊ ဓါတ္၊ သစၥာ မ်ားကိုပင္ ပီပီျပင္ျပင္ သိသြားခဲ႔မည္ မထင္ပါ။ ေအာက္တိုဘာလ၏ ညတစ္ညတြင္ ေ၀ဒနာ ျပင္းထန္စြာ ခံစား၍ သူမ ကြယ္လြန္ သြားခဲ႔သည္။

လြန္ခဲ႔ေသာ ၆ႏွစ္ခန္႔က ကၽြႏ္ုပ္၏ မိခင္ႀကီးသည္ အသက္ ၉၁ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ႔ပါသည္။ မိခင္ႀကီးသည္ ရတနာသံုးပါးကို အေလးအျမတ္ ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္သူျဖစ္သည္။ ငယ္႐ြယ္စဥ္က ဖခင္၏ အသိုင္းအ၀န္းတြင္ က်င္လည္ခဲ႔ရေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာကို အစဥ္အေလးထားခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႕ သားသမီးမ်ားကိုလည္း ဗုဒၶ၏ အရိပ္ေအာက္တြင္သာ ႀကီးျပင္းေစခဲ႔သည္။ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကလည္း တရားရိပ္သာမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္အားထုတ္ေသာ အေလ႔အထ ႐ိွ႕ခဲ႔ဲၿပီး သက္႐ြယ္ႀကီးရင္႔ လာခ်ိန္တြင္လည္း စြမ္းအား႐ိွသမွ် ၀ိပႆနာ တရားကို အားထုတ္ခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ ဇူလုိင္လ၏ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ မိခင္ႀကီးမွာ ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။

ယခုအခါတြင္ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ဆရာသမားမ်ား ကြယ္လြန္ၾကေၾကာင္း သိရလွ်င္ သူတုိ႕တစ္ေတြသည္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကို လုပ္ခဲ႔ၾကရဲ႕လား၊ လုပ္ႏိုင္ခဲ႔ၾကရဲ႕လား၊ ဆိုသည္ကို စဥ္းစားမိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မအားမလပ္သည့္ၾကားမွ ေသမင္းေခၚရာသို႕ တ႐ြတ္ဆြဲ၍ လိုက္ပါသြားခဲ႔ၾကရသူေတြ သာမ်ားပါသည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ ၀ိမုတၱိေခတ္ သို႕လည္းေရာက္ေနၿပီး ၀ိပႆနာ တရားေတာ္ကို ႐ွင္းလင္းစြာ ေဟာၾကား ျပသႏိုင္ေသာ ဆရာေတာ္မ်ား၊ ရိပ္သာမ်ား ထြန္းကားစည္ပင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

ကၽြႏ္ုပ္ေ႐ွ႕ပိုင္းတြင္ ေရးခဲ႔သကဲ႔သို႕ပင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ သတိမမူမိပဲ ကၽြႏ္ုပ္ဘ၀အတြက္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥကို အပါတ္တကုတ္ ျပဳလုပ္ေနခဲ႔မိသည္။ အပါတ္တကုတ္ ျပဳလုပ္သည္ဆိုေသာ အရာတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ တရားေဒသနာေတာ္မ်ား ကို ေလ႔လာျခင္း၊ နာယူျခင္း၊ မွတ္သားျခင္း၊ က်င့္ႀကံျခင္း ဟူေသာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရင္း ေန႔တစ္ေန႔၏ အခ်ိန္မ်ားကို အသံုးခ် ကုန္လြန္ေစခဲ႔သည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကဲ႔သို႕ပင္ တတိယအ႐ြယ္သို႕ ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္ခဲ႔သူ အားလံုးသည္ ပထမဦးစားေပး အဆင့္အျဖစ္ ျပင္ဆင္ၾကၿပီး အ႐ြယ္မေ႐ြး၊ အခ်ိန္မေ႐ြး သတိတရား လက္ကိုင္ထားကာ သတိပဌာန္တရားမ်ား ကို ေလ႔လာၿပီး “ျပင္ဆင္ျခင္း” လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္သင့္ေၾကာင္း အသိေပးခ်င္သည့္ စိတ္ေစတနာမ်ား တစ္ဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာ မိပါေတာ႔သည္။


မွတ္ခ်က္။ ။ မၾကာေသးမီကမွ ေရးသားေပးပို႕ခဲ႕ေသာ ကၽြန္မ ေမေမရဲ႕ စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာဟာ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္တင္မကပဲ လူအမ်ားပါ ဖတ္သင့္တဲ႔ စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ျပန္လည္ေ၀ငွ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေမေမ႕ရဲ႕စာေတြ အေၾကာင္းကို “ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား” နိဒါန္းမွာ ဖတ္ႏိုင္ ပါတယ္။